De jongste zoon van Wendy Wisner is zeven geworden, en opeens realiseert ze zich: de tijd met kleine kinderen is voorbij.
Aanvankelijk had ze het niet zo door, hoe groot haar kinderen werden, schrijft ze in een blog. Ze waren net verhuisd, er was een nieuwe klas, en voor haar jongste moest daar ook nog iets met een kinderfeestje mee. Alles verliep voorspoedig, tot het – dagen ná het feest – opeens tot haar doordrong: haar jongste, zevenjarige zoon, was zo klein niet meer.
Toen diezelfde zoon na een avond uit – één van de eerste waarbij ze zich niet schuldig voelde omdat ze haar kinderen achterliet bij haar moeder – Wendy zó hard vastklampte dat ze stikte, realiseerde ze zich: dit is het dus, één van de laatste momenten van zijn klein-zijn. Ze wiegde hem tot hij in slaap viel.
Prepuber
‘Ik probeerde me te herinneren wanneer ik zijn twaalfjarige broer zo in slaap gesust had. Omdat hij me zo gemist had na een sporadische avond uit. Waarschijnlijk was-ie ook zo oud, rond een jaar of zeven’, schrijft Wendy. ‘Daarna werd hij een ogenrollende prepuber, die me weliswaar nog steeds keihard nodig had, maar niet meer op zo’n fysieke manier.’
Er is namelijk één wezenlijk verschil, vindt ze: ‘Een kind van zeven past nog in je schoot. Zegt dat-ie je mist en huilt in je oksel. Het ligt dichterbij een kind van vijf of zes, dan bij een kind van negen of tien. Ja, mijn zoon van zeven is groot, maar stiekem nog een kleintje – met zijn grotendeels ongewisselde gebit.
Lees ook:
'De dag dat mijn zoon (11) naar Amerika emigreerde' >
Babylucht
Terwijl ze hem in haar armen hield, na die avond uit, zou ze zweren dat ze zijn babylucht nog rook. ‘Hij is mijn laatste baby, en misschien was dit wel het laatste moment ooit dat hij zich door me in slaap liet wiegen’, schrijft ze. Dus houdt ze nog even vast aan deze tijd voor zo lang het nog kan. ‘Omdat ik zijn moeder ben, en niet anders kan.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
