Beeld: Canva
Wanneer haar vriendin Priscilla vertelt dat ze in verwachting is, is Aimy dolblij voor haar. Maar gaandeweg bekruipt haar een naar gevoel. Iets klopt er niet. Als ze haar vriendin uiteindelijk met haar vermoedens confronteert, komt een schokkende waarheid boven tafel.
Aimy: “Ik weet nog precies waar ik was toen Priscilla me belde. Ik stond in de supermarkt, tussen de groente en het fruit, toen ze ineens zei: ‘Aim, ik ben zwanger!’ Mijn hart maakte een sprongetje. ‘Echt waar?!’ riep ik, midden in het gangpad. Ik was zó blij voor haar.
Toch verbaasde het me ook een beetje. Ik wist dat het al een tijdje niet zo lekker liep tussen haar en haar vriend. Ze hadden veel ruzie, er was twijfel. Een baby was het laatste wat ik had verwacht. Maar ze zei dat het een verrassing was, en dat ze er samen voor wilden gaan. Ze was er van overtuigd dat dit hun relatie zou redden. Wel had ze erop aangestuurd om tijdelijk apart te gaan wonen, zodat ze niet meteen weer in oude patronen zouden vallen. Achteraf had dat natuurlijk een reden.
De eerste weken praatten we bijna elke dag. Ze vertelde over haar vermoeidheid, misselijkheid, de eerste echo. Trots liet ze hem zien. Ik leefde met haar mee, appte haar lijstjes met namen en babyspulletjes. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef iets knagen.
Toen ze rond de vijfde maand eindelijk een buikje begon te krijgen (‘want haar baarmoeder zat ver naar achteren’), voelde ik me gerustgesteld. Tot ze zichzelf steeds vaker begon tegen te spreken. De ene keer had ze al een echo gehad, de andere keer stond die “volgende week” pas gepland. Dan at ze weer ineens rauwe vis en haar echo’s stonden altijd gepland als haar vriend net voor werk in het buitenland was.
Steeds vaker begonnen de scheurtjes zichtbaar te worden. Het gevoel bekroop me dat er iets niet klopte. Ze wilde opeens nooit meer afspreken. ‘Ik voel me niet lekker’, zei ze vaak. Of als ik naar de sauna wilde ‘schaamde ze zich voor haar zwangere lichaam.’ Een babyshower hoefde ze ook niet, want ze zat niet lekker in haar vel. En toen ik een keer, tijdens een lunch, vroeg of ik de baby mocht voelen schoppen, verstijfde ze. ‘Lieverd, liever niet’, zei ze snel, met een ongemakkelijke lach. Dat moment bleef in mijn hoofd hangen. Zo was ze niet.
Een paar weken later besloot ik dat ik het niet langer kon negeren. Ik was bang dat ik onze vriendschap kapot zou maken, maar ik moest het weten. Tijdens een lunchdate, terwijl ze net haar cappuccino neerzette, vroeg ik het. Of ze wel echt zwanger was.
Ze keek me aan. Eerst verward, toen schoten haar ogen vol. Binnen een paar seconden brak ze. Ze begon te huilen, haar handen trilden. ‘Nee’, snikte ze, ‘nee, ik ben niet zwanger. Ik wilde het je zo graag vertellen, maar ik kon het niet meer.’
De woorden kwamen er daarna in golven uit. Haar vriend had gezegd dat hij uit elkaar wilde gaan, en in paniek had ze geroepen dat ze zwanger was. Uit pure angst om hem kwijt te raken. Hij was geschrokken, maar had gezegd dat ze het samen zouden proberen, voor de baby. Om haar eigen leugen te geloven moest ze niet alleen voor hem, maar voor iedereen zwanger zijn, vertelde ze. Vanaf dat moment zat ze vast in haar eigen web van leugens.
Ze liet nep-echo’s zien die ze online vond en bewerkte met Photoshop en droeg een siliconen buikje die ze online had besteld onder haar kleding. Omdat ze apart waren gaan wonen, was het makkelijker de schijn op te houden. Maar hoe langer ze ‘zwanger’ was, hoe moeilijker het werd om ermee te stoppen.
Ik weet nog dat ik stil bleef. Ze zat tegenover me, helemaal gebroken. ‘Vertel hem de waarheid’, was het enige was ik in totale shock kon uitbrengen. Waarom zou je willen vasthouden aan iemand die alleen blijft uit schuldgevoel? Ik vroeg haar hoe ze in hemelsnaam van plan was dit vol te houden, een bevalling kan je immers niet faken. Ze klonk zó uitgeput, dat ik niet eens verbaasd was toen ze zei dat haar enige opties was om te doen alsof ze het kindje was verloren.
Een paar dagen later appte ze me: ze had het verteld. Hij was boos en gekwetst en heeft het contact verbroken. We zijn nog steeds vriendinnen. Niet omdat ik haar leugen goedpraat, maar omdat ik zie hoe diep de wanhoop zat die haar ertoe dreef. Het was geen kwaad spel, het was angst, verdriet en een laatste wanhopige poging om vast te houden aan liefde. Het duurde even voordat ik haar weer echt kon vertrouwen, maar ik wist: ze had hulp nodig, geen veroordeling. Het was ook een wijze les dat een leugen, hoe goed bedoeld ook, uiteindelijk altijd uitkomt.”
Elle werd stiekem zwanger. Ze hoopte dat het goed zou komen als haar man zou horen dat het een dochter was. Hoe dat afliep, lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Voor veel ouders lijken games zoals Minecraft en Fortnite onschuldig: creatief bouwen, samen spelen en plezier maken. Maar experts waarschuwen dat deze videogames kunnen bijdragen aan gokverslavingen bij kinderen.
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
Voor vrouwen neemt de kans om zwanger te worden na hun 35ste af. Lange tijd werd gedacht dat dit vooral te maken had met de kwaliteit van de eicellen. Maar nieuw onderzoek laat zien dat ook de cellen, zenuwen en bindweefsels rondom de eicellen een belangrijke rol spelen bij het rijpen van de eicellen en […]
Claire, de driejarige dochter van Maxime, zal in het nieuwe seizoen van Chateau Meiland een stuk minder te zien zijn. Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft ingegrepen, vertelt Erica Meiland aan Veronica Magazine.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.
