Beeld: Canva
Wanneer haar vriendin Priscilla vertelt dat ze in verwachting is, is Aimy dolblij voor haar. Maar gaandeweg bekruipt haar een naar gevoel. Iets klopt er niet. Als ze haar vriendin uiteindelijk met haar vermoedens confronteert, komt een schokkende waarheid boven tafel.
Aimy: “Ik weet nog precies waar ik was toen Priscilla me belde. Ik stond in de supermarkt, tussen de groente en het fruit, toen ze ineens zei: ‘Aim, ik ben zwanger!’ Mijn hart maakte een sprongetje. ‘Echt waar?!’ riep ik, midden in het gangpad. Ik was zó blij voor haar.
Toch verbaasde het me ook een beetje. Ik wist dat het al een tijdje niet zo lekker liep tussen haar en haar vriend. Ze hadden veel ruzie, er was twijfel. Een baby was het laatste wat ik had verwacht. Maar ze zei dat het een verrassing was, en dat ze er samen voor wilden gaan. Ze was er van overtuigd dat dit hun relatie zou redden. Wel had ze erop aangestuurd om tijdelijk apart te gaan wonen, zodat ze niet meteen weer in oude patronen zouden vallen. Achteraf had dat natuurlijk een reden.
De eerste weken praatten we bijna elke dag. Ze vertelde over haar vermoeidheid, misselijkheid, de eerste echo. Trots liet ze hem zien. Ik leefde met haar mee, appte haar lijstjes met namen en babyspulletjes. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef iets knagen.
Toen ze rond de vijfde maand eindelijk een buikje begon te krijgen (‘want haar baarmoeder zat ver naar achteren’), voelde ik me gerustgesteld. Tot ze zichzelf steeds vaker begon tegen te spreken. De ene keer had ze al een echo gehad, de andere keer stond die “volgende week” pas gepland. Dan at ze weer ineens rauwe vis en haar echo’s stonden altijd gepland als haar vriend net voor werk in het buitenland was.
Steeds vaker begonnen de scheurtjes zichtbaar te worden. Het gevoel bekroop me dat er iets niet klopte. Ze wilde opeens nooit meer afspreken. ‘Ik voel me niet lekker’, zei ze vaak. Of als ik naar de sauna wilde ‘schaamde ze zich voor haar zwangere lichaam.’ Een babyshower hoefde ze ook niet, want ze zat niet lekker in haar vel. En toen ik een keer, tijdens een lunch, vroeg of ik de baby mocht voelen schoppen, verstijfde ze. ‘Lieverd, liever niet’, zei ze snel, met een ongemakkelijke lach. Dat moment bleef in mijn hoofd hangen. Zo was ze niet.
Een paar weken later besloot ik dat ik het niet langer kon negeren. Ik was bang dat ik onze vriendschap kapot zou maken, maar ik moest het weten. Tijdens een lunchdate, terwijl ze net haar cappuccino neerzette, vroeg ik het. Of ze wel echt zwanger was.
Ze keek me aan. Eerst verward, toen schoten haar ogen vol. Binnen een paar seconden brak ze. Ze begon te huilen, haar handen trilden. ‘Nee’, snikte ze, ‘nee, ik ben niet zwanger. Ik wilde het je zo graag vertellen, maar ik kon het niet meer.’
De woorden kwamen er daarna in golven uit. Haar vriend had gezegd dat hij uit elkaar wilde gaan, en in paniek had ze geroepen dat ze zwanger was. Uit pure angst om hem kwijt te raken. Hij was geschrokken, maar had gezegd dat ze het samen zouden proberen, voor de baby. Om haar eigen leugen te geloven moest ze niet alleen voor hem, maar voor iedereen zwanger zijn, vertelde ze. Vanaf dat moment zat ze vast in haar eigen web van leugens.
Ze liet nep-echo’s zien die ze online vond en bewerkte met Photoshop en droeg een siliconen buikje die ze online had besteld onder haar kleding. Omdat ze apart waren gaan wonen, was het makkelijker de schijn op te houden. Maar hoe langer ze ‘zwanger’ was, hoe moeilijker het werd om ermee te stoppen.
Ik weet nog dat ik stil bleef. Ze zat tegenover me, helemaal gebroken. ‘Vertel hem de waarheid’, was het enige was ik in totale shock kon uitbrengen. Waarom zou je willen vasthouden aan iemand die alleen blijft uit schuldgevoel? Ik vroeg haar hoe ze in hemelsnaam van plan was dit vol te houden, een bevalling kan je immers niet faken. Ze klonk zó uitgeput, dat ik niet eens verbaasd was toen ze zei dat haar enige opties was om te doen alsof ze het kindje was verloren.
Een paar dagen later appte ze me: ze had het verteld. Hij was boos en gekwetst en heeft het contact verbroken. We zijn nog steeds vriendinnen. Niet omdat ik haar leugen goedpraat, maar omdat ik zie hoe diep de wanhoop zat die haar ertoe dreef. Het was geen kwaad spel, het was angst, verdriet en een laatste wanhopige poging om vast te houden aan liefde. Het duurde even voordat ik haar weer echt kon vertrouwen, maar ik wist: ze had hulp nodig, geen veroordeling. Het was ook een wijze les dat een leugen, hoe goed bedoeld ook, uiteindelijk altijd uitkomt.”
Elle werd stiekem zwanger. Ze hoopte dat het goed zou komen als haar man zou horen dat het een dochter was. Hoe dat afliep, lees je hier.
Als ouder wil je dat je kinderen gelukkig, zelfverzekerd en emotioneel sterk opgroeien. Volgens Jean Twenge, hoogleraar psychologie aan de San Diego State University, kan één eenvoudige opvoedregel het verschil maken: geen telefoons en tablets in de slaapkamer ’s nachts.
De Britse opvoedgoeroe Gina Ford (71) steekt het niet onder stoelen of banken: volgens haar draait het gezinsleven anno nu té veel om de kinderen.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Een gesprek dat normaal vol grapjes, herkenbare mom-talk en theekletspraat zit, krijgt deze keer een rauwe rand. In de nieuwste aflevering van hun podcast Chantal & Tina praten Chantal Janzen (46) en Tina de Bruin (51) openhartig over de heftigste periode in Tina’s leven.
Kim Feenstra deelt op Instagram een openhartig bericht over haar jeugd, haar trauma en het moederschap. Haar vijfjarige zoon Brooklyn heeft haar geholpen haar pijn uit haar jeugd te verwerken: “Door hem weet ik wat echte liefde is. Hij heeft mij leren voelen. Leren spelen. Leren helen. Hij heeft het innerlijke kind in mij leren […]
Overal waar je kijkt liggen kruidnoten, marsepein en chocoladeletters te lonken. Maar hoeveel suiker zit er nou écht in al dat lekkers?
