Gerdine Blom uit Een Huis Vol bevallen van negende kind en dit is haar bijzondere naam
Feest in huize Blom en tijd voor beschuit met muisjes, want hun dochtertje (lees: negende kind) is geboren!
Lees meer
Bregje: ‘Mijn adem stokte toen ik mijn kleuter zag staan. Hij hoorde toch op school te zijn?’
Beeld: Canva
Kleuters zijn nieuwsgierig en onvoorspelbaar. Soms lopen ze weg, en dan sta je als ouder ineens oog in oog met paniek en zorgen. Het overkwam de 36-jarige Bregje toen haar kleuter besloot weg te lopen van school.
Lees verder onder de advertentie
Bregje (36) is moeder van Benjamin (net 4): “Ik had net even een rustig moment voor mezelf, een kopje koffie in mijn hand en het geluid van een stil huis, Totdat ik ineens beweging zag in de deuropening. Een klein hoofdje verscheen, gevolgd door een guitige glimlach. En nog één: zijn vriendje. Mijn hart sloeg een slag over. Daar stond mijn kleuter, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Mama, ik moet even plassen,’ zei hij. Ik voelde hoe mijn adem stokte. Hoe kon hij hier nu staan? Hij hoorde toch op school te zijn?
Lees verder onder de advertentie
Nieuwsgierige kleuter
Even terug naar het begin. Benjamin zit sinds kort op de basisschool, een kleine 400 meter verderop. Dichtbij, zou je denken. Maar wanneer je vierjarige besluit weg te lopen, voelt die afstand ineens gigantisch. Benjamin is niet stiekem of ondeugend, hij is gewoon een ontzettende, nieuwsgierige kleuter. Het liefst ontdekt hij alles, van de hoekjes in ons huis tot de insecten onder een steen. Maar dat hij zomaar van school naar huis zou komen lopen, dát had ik nooit verwacht.
Lees verder onder de advertentie
Opluchting en paniek
Later hoorde ik dat hij met zijn vriendje in de sportzaal had gestaan. Op een of andere manier zijn ze via de nooddeur naar buiten geglipt. Ik stel me voor dat hij dacht: huis is dichtbij, daar kunnen we wel even heen. Voor hem onschuldig, voor mij ronduit beangstigend. Want op het moment dat ik ze zag staan, voelde ik een golf van opluchting én paniek tegelijk. Opluchting dat hij veilig voor me stond. Paniek bij de gedachte dat hij zomaar alleen over straat had gelopen. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn handen trilden. Toch knikte ik rustig en zei alleen: ‘Oké, dat kan, maar daarna brengen we jullie weer terug naar school.’
Lees verder onder de advertentie
Ik nam hun kleine handjes in de mijne en liep met hen terug. Terwijl we over straat liepen, voelde ik hoe mijn gedachten alle kanten opgingen: Hoe kon dit gebeuren? Waarom had niemand dit gezien?
Niet gemist
Toen we het schoolplein opliepen, bleek dat de juf de kleuters nog niet eens had gemist. Op het moment dat ze ons zag, verstarde ze. Ze schrok zichtbaar, sloeg een hand voor haar mond en bood wel duizend keer excuses aan. Ik zag in haar ogen dat ook zij zich rot was geschrokken. Toch bleef er bij mij een knoop in mijn maag zitten.
Lees verder onder de advertentie
Nieuwe fase
Het beeld van mijn zoontje in de deuropening, zijn guitige glimlach en die ene zin – ‘Mama, ik moet even plassen’ – staat op mijn netvlies gebrand. Het was een moment van schrik, opluchting en verwarring tegelijk. En ergens ook het besef: we zijn weer een nieuwe fase ingegaan. Een fase waarin mijn kleuter steeds zelfstandiger wordt, maar waarin ik ook moet leren omgaan met de schrik die dat soms met zich meebrengt. Eén ding weet ik zeker: dit hoop ik echt nooit meer mee te maken.”
Lees verder onder de advertentie
Abonneer met cadeau of korting
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Ook interessant voor jou
Lees verder onder de advertentie
