Amelia over secundaire kinderloosheid: ‘Het voelt alsof ons verdriet er niet mag zijn’

Het is december 2012 als Amelia tot haar grote verrassing al binnen drie maanden met een positieve test in haar handen staat. Een onbezorgde zwangerschap volgt en na een mooie bevalling worden Amelia en Stanley met ruim 41 weken ouders van een kerngezonde zoon. “We zaten meteen op een roze wolk”, vertelt Amelia trots. “En hoewel ik in de jaren daarna vooral de peuterpubertijd pittig vond, wisten mijn man en ik, mede door de goede band die wij met onze zussen hebben, dat ons gezin nog niet compleet was.”

Zwak zaad

Vlak voordat zoon Reyan naar de basisschool gaat, besluiten Amelia en Stanley voor een tweede kindje te gaan. “Natuurlijk hoop je dan dat een zwangerschap weer zo gemakkelijk gaat, maar we wisten ook dat het een jaar zou kunnen duren. Daarom waren we in het begin heel relaxt.” Pas na dertien maanden tevergeefs proberen, begint het stel zich voorzichtig af te vragen of er misschien iets mis kan zijn. “Die eerste stap naar de huisarts was best een dingetje, maar we kregen wel meteen duidelijkheid: Stanley heeft zwak zaad en dat kon twee dingen betekenen: óf de kwaliteit is in een paar jaar achteruitgegaan, of onze zoon Reyan was een wondertje.”

Meteen staan Amelia en Stanley voor een lastige keuze, want laten ze hun secundaire kinderwens varen of gaan ze de medische molen in? Het stel hoeft niet lang na te denken: “Wij willen heel graag een broertje of zusje voor Reyan.”

Teleurgesteld

Een jarenlang intensief ICSI-traject volgt. Embryo na embryo blijft niet plakken en elke mislukte terugplaatsing voelt voor Amelia als een enorme teleurstelling. Helemaal als ze hoort dat Reyan het enige kindje in zijn klas is zonder broertje of zusje. “Ik voelde me soms machteloos en was teleurgesteld in mijn lichaam. Als mijn zoontje dan meerdere keren vraagt waarom hij nog geen broertje of zusje heeft, dan breekt mijn hart.”

‘Reyan moest op school een DIT BEN IK-formulier invullen. “Ik heb 0 zussen en 0 broers.”

‘Fantastisch dat dit mogelijk is’

Het verdriet, maar ook de slopende ziekenhuisbezoeken: lang niet iedereen kan begrijpen dat Amelia en haar man zo ver gaan om hun secundaire kinderwens uit te laten komen. “Dan zeggen ze: ‘Maar je hebt toch al een kind?’. Op zo’n moment voelt het alsof je verdriet er niet mag zijn, maar ik weet dat ze hier geen nare intentie bij hebben. Daarom reageer ik altijd heel open: onze wens is zo groot, ik wil het wel geprobeerd hebben. Daarbij vind ik het fantastisch dat de medische wereld dit mogelijk maakt. Waarom zouden we er dan geen gebruik van maken?”

Op de rem

In 2020 lijkt Amelia’s droom bij de vijfde terugplaatsing dan toch uit te komen na een positieve zwangerschapstest. Maar helaas krijgt ze drie weken later te horen dat de baby is gestopt met groeien. Een miskraam volgt met een nasleep van zes maanden, inclusief drie operaties. Na weer een nieuwe ICSI-poging met mislukte terugplaatsing afgelopen zomer trapt Amelia op de rem.

“Ik moest even een pauze inlassen”, vertelt ze. “Zo’n ziekenhuistraject beheerst een groot deel van je leven en vraagt veel van mijn lichaam. Daarbij hebben we nog één laatste ingevroren embryo. Deze laten we (waarschijnlijk) begin volgend jaar terugplaatsen, dus tot die tijd wil ik goed voor mezelf zorgen. Ik ben de afgelopen jaren steeds meer bezig geweest om dankbaar te zijn, ook als iets niet gaat zoals je hoopt. Door tijd vrij te maken om bewust stil te staan waar ik vandaag dankbaar voor mag zijn, sta ik sterker in mijn schoenen. Dus mocht deze allerlaatste terugplaatsing weer mislukken? Dan laten we het hierbij in het medische traject – dit is onze grens. We worden ouder en hierdoor wordt de kans op een zwangerschap steeds kleiner.”

Gelukkig

Daarbij wil Amelia niet dat haar zoon eronder gaat lijden. “Door de behandelingen staat alles nu op pauze, terwijl we nog zoveel leuke dingen willen doen in ons leven. Ondanks het gemis van een tweede kindje, geloof ik erin dat ons leven op deze manier ook al heel goed is. Dat we daar nog veel meer uit kunnen halen en dat we ook intens gelukkig kunnen zijn als gezin, met of zonder tweede wondertje erbij.”

Op Instagram vertelt Amelia openhartig over haar traject en het taboe rondom ongewenste (secundaire) kinderloosheid. Wil je haar volgen? Klik dan hier.

Iedere eerste week van november is het de Europese Week van de Vruchtbaarheid. Dit jaar wordt deze themaweek voor de zesde keer georganiseerd. Als officiële partner van Fertility Europe, de initiatiefnemer van de European Fertility Week, geeft Freya – dé vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen – hier in Nederland invulling aan.