Amber kreeg twee jaar geleden een miskraam: ‘Een miskraam draag je altijd bij je’

Amber was dolblij toen ze erachter kwam dat ze zwanger was. Samen met haar vriend probeerde ze al drie jaar zwanger te worden. Net toen ze besloten om een fertiliteitstraject in te gaan, bleek ze in verwachting. “Na elf weken kregen we onze eerste echo. Door corona mocht mijn vriend niet mee naar binnen. Hij bleef buiten wachten en via videobellen kon hij het scherm zien. Al snel zei de verloskundig dat ze slecht nieuws had. Het hartje klopte niet. Dat was een heel heftig moment.”

Vragen

De periode na de miskraam vond Amber heel intens. “Toen ik thuiskwam, ging alles in een waas aan mij voorbij. Ik was zó verdrietig. Na een week kwam de miskraam natuurlijk op gang. Ik voelde mij mentaal en fysiek nog nooit zo leeg.” Amber besefte zich dat ze nog nooit iemand uit haar omgeving over een miskraam had gehoord. Ze vroeg zich af of zij de enige was die dit had meegemaakt. Ze merkte dat ze heel veel vragen had, waar ze niet snel een antwoord op kon vinden. “Ik heb hele lieve vrienden, die allemaal langskwamen. Super fijn was dat. Maar ik moest ook denken aan de vrouwen die hetzelfde meemaken, maar niet zulke vrienden heeft waar ze op terug kan vallen. Hoe gaan zij hiermee om? Zijn er bepaalde projecten of mensen die je hierbij helpen? Het hield me erg bezig.”

Praten

“Wat mij enorm hielp in mijn rouwproces, was praten met vriendinnen. Een paar van hen vertelden dat ze dit zelf ook hadden meegemaakt. Toen ik dat hoorde, was ik erg verbaasd. Ik wist dat niet. Ik vroeg mij af waarom ze niet het gevoel hadden dat ze dat bij mij kwijt konden. Door te luisteren en te praten ging ik het hele proces aan. Ik praatte met heel veel vrouwen, in zowel mijn eigen bedrijf, waar ik vrouwelijke ondernemers help, maar ook op mijn Instagramaccount. Ik deed daar mijn verhaal, waarop ik zoveel reacties en DM’s kreeg. Een half jaar lang heb ik alleen maar geluisterd en gepraat. Hoe was het voor hun? Waar konden zij terecht? Wat misten zij nog? Het fascineerde mij enorm.”

Memorē

Amber wilde graag een aandenken aan haar kindje hebben. Midden in de nacht, tijdens één van haar huilbuien, ontwierp ze een ketting voor haarzelf. Een ketting met twee traantjes. “Een traan van verdriet en een traan van geluk. Want toen ik de positieve zwangerschapstest zag, was ik in extase. In het midden van de ketting zit een vergeet-me-niet-zaadje. Ik heb nu een gezonde dochter van tien maanden, maar zij vervangt niet mijn eerste kindje. Mijn manier om ergens mee om te gaan, ook met mijn emoties, is creëren. Het hielp mij om stil te staan, in plaats van gelijk door te gaan, zoals ik normaal doe.” Het was niet Ambers bedoeling dat ze met haar creaties een bedrijf zou opzetten. Maar doordat ze merkte dat zoveel vrouwen hetzelfde meemaakten en ook behoefte hadden aan een aandenken aan hun kindje, besloot ze er toch wat mee te doen. “Toen ben ik Memorē gestart. Hiermee wil ik ouders die een kindje zijn verloren een hart onder de riem steken. Alle producten in de collectie kunnen ouders helpen om het verdriet te verwerken. Dat zijn onder andere de herinneringsketting, olie voor je lichaam, kaarsen en thee.”

Lees ook
‘Een miskraam met zes of met twintig weken? Het is net zo erg’

Schaamte

“Met Memorē wil ik het stille verdriet hoorbaar maken. Vrouwen wachten vaak tot week twaalf met het aankondigen dat ze zwanger zijn. De reden daarvoor is dat de kans op een miskraam groter is in de eerste twaalf weken. Maar stel dat je in week acht een miskraam krijgt en niemand weet dat je zwanger bent. Dan is de kans klein dat je het nog gaat delen, omdat de drempel zo hoog is. Ik wil mensen duidelijk maken dat ze niet moeten wachten tot ze zeker weten dat de kans op succes groot is. Er zijn ook vrouwen die hun kindje in week 22 of tijdens de geboorte verliezen. De kans dat het misgaat is altijd aanwezig. Het is belangrijk dat je mensen om je heen hebt die je kunnen steunen, maar geef dan ook aan wat jij van hen nodig hebt.” Ook wil Amber vrouwen meegeven dat het verliezen van een kindje nooit hun schuld is. Ze sprak vrouwen die zich schaamden voor hun miskraam, omdat ze dachten dat het door hun drukke leven kwam. Dat ze te gestrest waren. “Hoe komt het dat wij onszelf de schuld geven als we een kindje verliezen? De maatschappij is al best hard voor vrouwen, met name rondom het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Daarom wil ik met Memorē juist dat stukje liefde teruggeven.”

Verdriet mag er zijn

“Als jij te maken hebt (gehad) met een miskraam, is mijn advies dus om erover te praten. Kijk in je omgeving wie je daarin vertrouwt en bij wie je je veilig voelt. Heb je niemand in je omgeving met wie je dit kunt delen? Kijk dan online bij facebookgroepen en praatgroepen, die zijn er genoeg. En sta stil bij je verdriet. Verdriet mag er altijd zijn. Het hoeft niet weg te gaan. Want hoe lang of kort geleden het ook is, een kindje dat je verloren bent tijdens of kort na de zwangerschap, vergeet je nooit en draag je altijd bij je.”

Benieuwd naar de producten van Memorē? Neem een kijkje op de website.

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.