Beeld: Shutterstock
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Scholen, jeugdartsen en logopedisten trekken aan de bel. Kleuters die amper oogcontact maken, geen trap op kunnen lopen en niet weten hoe je een potlood vasthoudt? Het is geen zeldzaamheid meer, maar wel zorgelijk, zo valt te lezen in de Volkskrant.
Jeugdarts Marijke Peters ziet het dagelijks. Peuters die haar niet aankijken of niet reageren op hun naam, maar wel alle kleuren in het Engels opnoemen. Ouders denken vaak dat het indrukwekkend is. Maar wat blijkt? Jonge kinderen leren weinig écht van een scherm, zegt onderzoeker Vasanthi Iyer. Ze hebben de geheugencapaciteit en aandacht niet om alles te verwerken.
Wat ze wél missen? Honderden dagelijkse ouder-kind interacties. Simpele dingen zoals samen spelen, knutselen of buiten rennen. Dat doet meer voor hun taalontwikkeling, sociale vaardigheden én motoriek dan urenlang filmpjes kijken.
Vroeger stond er hooguit één tv in huis. Nu? Smartphones en tablets zijn overal en maken het ouders makkelijk: een filmpje opzetten, zodat ze even kunnen koken of bellen. Begrijpelijk, want die eerste jaren met kinderen zijn pittig. Maar al dat schermgebruik gaat ergens ten koste van: slaap, buiten spelen en samen tijd doorbrengen.
Experts als kinderlogopedist Janneke de Waal-Bogers zien de gevolgen. Kinderen komen met taalachterstanden op school, kunnen minder goed praten én luisteren. Het standaard advies wat logopedist Janneke geeft? Leg je telefoon weg. “Het maakt niet uit wie er achter het scherm zit, het gaat altijd ten koste van contact tussen ouder en kind.”
Ook op de basisschool merken leraren dat het probleem groeit. Sommige kleuters kunnen niet traplopen of in een klimrek klimmen. Ze lopen motorisch enorm achter. Ook de sociale vaardigheden zijn niet op pijl. Ze kunnen niet stilzitten, niet luisteren, soms zelfs geen gesprek voeren met een ander. Ook hiervan wordt te veel schermtijd als boosdoener aangemerkt.
Het is niet te laat. Ouders kunnen veel doen om de balans terug te vinden. Jeugdartsen adviseren: houd je aan de WHO-richtlijn van maximaal een uur schermtijd per dag tot 5 jaar en bij voorkeur geen schermen voor 2 jaar. Ga ernaast zitten als je kind kijkt, bespreek wat er gebeurt en kies rustige programma’s zoals Sesamstraat.
En belangrijk: maak tijd voor samen spelen, fietsen of voorlezen. Een kleuter hoeft niet vlekkeloos Engels te spreken – maar leren gooien, kleuren of een verhaaltje navertellen? Dat zijn de skills waar ze op deze leeftijd iets aan hebben.
Bron: de Volkskrant
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
De hoogzwangere Anouk Maas (38) heeft zich op Instagram uitgesproken over een opvallende ervaring tijdens een concertbezoek. Ze was verbaasde zich over het gedrag van haar medebezoekers.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
