In het leven van alledag rennen Barbara en Mark langs elkaar heen, maar de paar keer per jaar dat ze er samen tussenuit gaan vinden ze elkaar weer. En mensen die daar iets op aan te merken hebben negeert Barbara gewoon.
Lees verder onder de advertentie
Barbara (32), getrouwd met Mark (32) en moeder van Max (9) en Koen (5):
“Op mijn 23ste raakte ik ondanks de pil zwanger. Ik volgde toen nog een opleiding en opeens zou ik moeder worden. De zwangerschap was vreselijk, ik had HELLP (zwangerschapsvergiftiging, red.) en de baby is een maand eerder gehaald omdat het niet goed met mij ging. Ik kreeg tot overmaat van ramp ook nog een postnatale depressie en heb een tijd thuis gezeten om te herstellen van alles.
Lees verder onder de advertentie
Gezinsleven
Toen Koen drie maanden oud was, heb ik de draad weer opgepakt en ging ik in opleiding bij de NS. Nu ben ik fulltime machinist. Sinds Koen naar school gaat, werk ik graag nachtdiensten, omdat we op die manier ons gezinsleven makkelijker kunnen plannen – ik verdien er meer mee dan reguliere diensten en krijg er ook tijd voor terug. Ook mijn man Mark werkt fulltime, als politieagent.
Tuurlijk zijn er weleens dagen of weken dat ik denk: mag het een dagje minder? Maar ik zie fulltime werken als een belangrijke investering voor later. Ik ben jong moeder geworden, we zullen ook jong zijn als de jongens uitvliegen en wij weer kunnen gaan en staan waar we willen.
“Juist op de momenten dat we elkaar wél zagen, kregen we ruzie”
Lees verder onder de advertentie
Juist omdat we elkaar niet zoveel meer zagen door het vele werken, begonnen we elkaar kwijt te raken in onze relatie. We werken contra van elkaar en zien elkaar daardoor vrij weinig. Als ik thuis ben, is mijn man er niet en andersom. Juist op de momenten dat we elkaar wél zagen, kregen we ruzie. Zo’n vijf jaar geleden hebben we daar lange gesprekken over gevoerd: hoe gaan we die ruzies minderen, hoe gaan we dit oplossen? Ik stelde voor om ouderschapsverlof op te nemen, maar dat zag Mark als kiezen voor de makkelijke weg.
Tijd voor elkaar
We hebben eindeloos gepraat over wat we het beste konden doen en zodoende kwamen we tot de conclusie dat we veel meer tijd voor elkaar vrij moesten maken. We maakten de afspraak minstens een keer per jaar een paar dagen samen weg te gaan. Want we zijn dan wel ouders, maar ook nog altijd individuen. Je geeft elkaar echt anders aandacht als je met zijn tweetjes bent én weg van huis. Thuis draait toch alles om de kinderen.
Het klinkt misschien hard, maar als die kinderen er niet zijn komt er een andere ik naar boven die andere prioriteiten stelt. En we weten allemaal: als je op vakantie gaat met je kinderen, heb je een leuke vakantie als zij het naar hun zin hebben. Alles staat dan in het teken van hen. De afgelopen jaren gingen we – net als zoveel gezinnen – standaard naar een camping in Zuid-Frankrijk. De kinderen vinden het er heerlijk, maar afgelopen zomer keken Mark en ik elkaar aan en zeiden: we zitten een beetje vastgebakken hier. Daarom willen we volgend jaar iets anders doen, wat weten we nog niet.
Lees verder onder de advertentie
Uitjes
Sinds Mark en ik besloten om meer tijd voor elkaar vrij te maken, gaan we nooit avondjes uit, maar plannen we onze uitjes altijd minstens voor een dag en het liefst voor meerdere dagen. We boeken een fijn hotel, gaan uit eten – en voor de rest zien we wel wat de dag ons brengt. Dit soort uitjes plannen we eens per drie maanden.
Daarnaast proberen we om twee keer per jaar samen op vakantie te gaan, maar in de praktijk gebeurt het vaker. Onze vakanties samen vinden plaats in de schoolvakanties, omdat het niet anders kan. Daarnaast plannen we met de kinderen twee keer per jaar een vakantie, dus we gaan veel weg.
“Op zo’n vakantie kunnen doen wat we willen, heerlijk is dat”
Lees verder onder de advertentie
Die vakanties met z’n tweetjes zijn geweldig. We hoeven geen rekening te houden met waar de kinderen zijn en of ze het naar hun zin hebben. ’s Morgens hoef ik niet snel een ontbijtje voor de hongerige jongens te maken of verplicht naar een zwemparadijs. We kunnen doen wat we willen, heerlijk is dat. Afgelopen zomer waren we twee weken op Ibiza en daar hebben we overdag op het strand gehangen en ’s avonds gingen we naar clubs, dansen en genieten.
Die tijd samen hebben we echt nodig. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat als we dit niet zouden doen, we over vijf jaar nog bij elkaar zouden zijn. Die ‘kwaliteittijd’ is voor ons van groot belang. Aan een avondje uit eten hebben we niet zoveel, we hebben echt een paar dagen nodig om de ander weer te ‘leren kennen’, omdat we elkaar normaal gesproken zo weinig zien. We vinden elkaar terug door dingen samen te ondernemen. Door nieuwe, mooie herinneringen te maken. De ene keer is dat door te praten, de andere keer is dat door enorm uitgebreid en lang uit eten te gaan.
“Ik kan niet met zekerheid zeggen dat als we dit niet zouden doen, we over vijf jaar nog bij elkaar zouden zijn”
Mark heeft zo’n vakantie met zijn tweetjes overigens harder nodig dan ik. Die zegt dan: ‘Leuk hoor, die kinderen, maar soms mogen ze ook wel even weg zijn.’ Als moeder is dat toch anders, denk ik. Ik heb daar in principe minder behoefte aan, om helemaal zonder de kinderen te zijn. Maar schuldgevoel dat we ze niet meenemen heb ik nooit. Wel mis ik ze soms, zeker als ze vertellen dat ze iets leuks hebben gedaan met opa en oma.
Als we op vakantie zijn, stuur ik elke dag een berichtje naar de kinderen en eens in de drie dagen bellen we. We willen ze leren: jullie komen niets tekort, jullie kunnen twee per jaar op vakantie. Maar dat heeft ook een keerzijde: dat je hard moet werken voor datgene wat je wil bereiken. Het komt ons niet aanwaaien. Ik werk vaak ’s nachts, want daar krijg ik meer geld voor. Dat is pittig, en dat betekent ook dat papa en mama soms samen een pauze nodig hebben.
Ik kijk uit naar de periode dat de kinderen oud genoeg zijn om zelf alleen thuis te blijven. Dan breekt er weer een heel andere periode aan, dat lijkt me te gek. We dromen ervan om samen, zonder kinderen, naar Amerika en Bali te gaan. Dat staat hoog op de wensenlijst, alleen moeten we daar nog wel een tijdje voor sparen.
Opa en oma
Als wij met zijn tweeën met vakantie zijn, logeren de jongens altijd bij mijn ouders. Die zijn eind zestig, dus nog jong genoeg om niet te zeggen: ‘We trekken het niet meer.’ Ze vinden het erg leuk om op te passen. Toen mijn moeder nog werkte, vond ze het weleens zwaar, maar nu mijn vader met pensioen is vinden ze het alleen maar gezellig. Wel vindt mijn oudste zoon het inmiddels moeilijker worden.
Moet ie weer op het schoolplein uitleggen waarom hij de hele vakantie bij opa en oma moest doorbrengen. Toen we naar Ibiza gingen zei de oudste: ‘Lekker dan, zelf ga je twee weken weg en je kinderen dump je maar gewoon.’ Toen heb ik hem wel even duidelijk gemaakt dat ik best snap dat hij het vervelend vindt om naar opa en oma te gaan, maar dat er ook een moment komt dat dat niet meer kan. Dat begrijpt hij dan gelukkig wel. Ik heb me er ook niet schuldig over gevoeld.
“Hij zei: ‘Lekker dan, zelf ga je twee weken weg en je kinderen dump je maar gewoon'”
Wel hebben we besloten dat we de eerstvolgende keer dat we weggaan de kinderen meenemen. Een uitje dat we met z’n tweeën hadden gepland naar Limburg ging niet door omdat we van het pension waar we zouden logeren plotseling de hond niet mee mochten nemen. Toen stelde mijn man voor om naar Center Parcs te gaan, omdat de kinderen dat ook leuk vinden. Zeker nu we weten dat de oudste het lastiger vindt, is het fijn om ze dan wél een keertje extra een paar dagen mee te nemen.
Oordelen
De reacties uit de omgeving op onze uitjes en vakanties zijn heel verschillend. Er zijn mensen die het geweldig vinden, maar er zijn ook de moeders die vinden dat we de kinderen dumpen om zelf leuke dingen te gaan doen. Dan krijg je de standaard reactie te horen: ‘Daar heb je toch geen kinderen voor gekregen.’
Vrouwen die dat soort dingen zeggen begrijpen niet dat we dit zo hebben geregeld. Maar goed, dat zijn vaak moeders die zelf niet werken en alles hebben opgegeven voor de kinderen. Het zijn dezelfde moeders die ook niet begrepen waarom ik machinist wilde worden. Maar alleen maar thuis zitten met de kinderen, dat zou ik dan weer nooit kunnen.
Ik weet niet waarom moeders elkaar zo veroordelen, ik vind dat heel lastig. Die bekrompen manier van denken, daar
kan ik helemaal niets mee. Ik krijg die reacties via via te horen, maar ook recht in mijn gezicht. Ik negeer ze gewoon. Laat maar, denk ik dan, ze hebben geen idee wat ze missen. We werken als een geoliede machine samen en mogen dankbaar zijn dat we dit zo nu en dan kunnen doen. Laat elkaar lekker, mensen voeden kinderen allemaal op hun eigen manier op, er is geen goed of fout. Wij doen het op onze manier, en zolang wij ons daar met zijn vieren prettig bij voelen lijkt me dat helemaal oké. En voor moeders die nu denken: dit wil ook, doe het gewoon! Het leven is je gegeven, haal eruit wat er inzit.”
Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. De vonk sloeg over tijdens een fanatiek potje karaoke.
Waar veel vrouwen niet kunnen wachten op hun babyshower, maakte Nila vanaf het begin duidelijk dat ze absoluut geen feestje wilde. Toch kreeg ze ‘em. “Ik ben in huilen uitgebarsten.”
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer het plannen van een babyshower, dat niet helemaal ging zoals ze wilde.
Het was zaterdagmiddag en ik zat bij de kapper. Ik had ze gevraagd om alleen de dode puntjes te knippen, en om een of andere reden was nu mijn halve kapsel verdwenen. Blijkbaar had ik dode puntjes van ruim dertig centimeter. Dit gebeurde me nou altijd.
Het ideaalbeeld en de realiteit is iets waar veel moeders mee worstelen. In de documentaire VPRO Tegenlicht: ‘de moeder van alle mythen‘ worden dan ook de vaak onrealistische verwachtingen van het moederschap onder de loep genomen. Bereid je voor, want deze docu laat je niet onberoerd.
Samyra (39) is moeder van drie dochters (7, 6 en 3). Net als haar man werkt ze parttime om zoveel mogelijk tijd met de meiden te zijn. Want: die zijn maar zo kort klein. Dit en andere inzichten over ouderschap, deelt ze in haar maandelijkse column.