Beeld: Canva
Douchen op de camping met een peuter is bepaald geen wellnesservaring. Je sjouwt met slippers, washandjes, muntjes, shampoo die altijd óf op is óf in je tas lekt en niet te vergeten een kind dat alle kanten op gaat behalve de goede.
Julie (27), samen met Roy (26), moeder van Sjors (2): “Deze ochtend dacht ik: we gaan het gezellig maken. Even douchen samen, Sjors en ik, fris de dag beginnen. Ha-ha-ha. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Ik was nog bezig de douche op temperatuur te krijgen, lees: standje lava of ijsschots, niks ertussenin, toen mijn peuter opeens verdween.
Sjors dook letterlijk onder de tussenwand van het douchehokje door. Niet naar buiten, nee, veel erger. Naar het hokje naast ons. En daar stond dus iemand in. In z’n volle naakte glorie… Een volstrekt onbekende man. Het gegil begon ongeveer een seconde later. Een mannenstem, paniekerig: ‘WAT DOE JIJ HIER?!’ Sjors, zich van geen kwaad bewust: ‘Ben jij ook aan het douchen?’ Ik, ondertussen al naakt, nat en half blind zonder bril, op mijn knieën onder het hokje door: ‘Sorry! SORRY! Het is mijn kind!’
De man sprong achteruit, struikelde over zijn shampoo, en ik probeerde Sjors weer terug te sleuren onder de tussenwand, terwijl mijn eigen blote billen inmiddels zichtbaar moesten zijn voor het halve pad tussen de douchehokjes. Mijn hemel, wat was dit beschamend.
Na veel sorry’s van mijn kant, een half omgeknoopte, niet alles verhullende handdoek en een peuter die nog steeds “die man met z’n piemel” bleef analyseren, zijn we terug naar de tent gesneld. Peuter blij. Vriend in een deuk door dit verhaal. Ik? Nu al gesloopt.
En ik weet niet wie er meer getraumatiseerd is: ik, die zich nog nooit zo erg geschaamd heeft voor haar kind, of de meneer met de blauwe Crocs, die vanaf nu nooit meer zorgeloos kan douchen. Nogmaals sorry.”
Monique’s familie kreeg ruzie op het vliegveld, met twee onbekende mensen. Het ging er zo hard aan toe dat ze bijna het vliegtuig uit gezet werden. Je leest het hier.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
