Sara’s editorial: Hoezo continu op je kind letten?

Mark: “Zul je heel erg goed opletten dat er niks misgaat met Ko en Toon?” Ik: “Eh, ja, tuurlijk.” Mark: “En dan bedoel ik écht goed opletten hè.” Ik zucht, rol met m’n ogen. Wat denkt hij nou. Ik ben toch hun móeder. En wat kan er nou helemaal misgaan tijdens een weekendje weg met familie en zonder Mark.

Hij heeft een punt

Nou, hij weet wel wat. Van de trap vallen, zoekraken, op een tafelpunt knallen, onder een auto lopen. “Terwijl jij een eind weg kletst en niks ziet.” Hij heeft een punt. Laatst nog werd Toon bijna aangereden door een fiets terwijl ik de wereld doornam met een buurvrouw. En onze nieuwe weekendtraditie – apenkooien op en rond de bank – neemt Mark me ook niet in dank af. Terwijl afgelopen zondag Toon hoog op de rugleuning was geklommen, klopte hij uitnodigend op de bank naar Ko: “Titten.” Een topzwaar schilderij schoof griezelig heen en weer achter hun rug. Ko maakte vanaf de bank snoekduiken richting kleed. Mark zag het aan en vertrok licht wanhopig naar boven. Dat het echt niet kon en “levensgevaarlijk” was. Achteraf lachen we om dat woord, al meent-ie het.

Levensgevaarlijk

Ik mompel doorgaans lafjes “Niet op het tafeltje/ de stoel/ het bed staan, jochie”. Drink koffie, lees wat en sus mezelf met iets quasipedagogisch als “ze moeten hun grenzen leren ontdekken”. Zoiets las ik laatst en dat kwam me enorm goed uit. Tot Ko eergister na lang aandringen in z’n eentje (of nou ja, met míjn telefoon) een blokje om mocht Pokémonnen. Echt niet verder. Zo terug zijn. En niet oversteken. Ik fabriekte zandbaktaarten met Toon en wachtte. En vond dat blokje nogal lang duren, te lang eigenlijk. Dus sprintte ik uiteindelijk met het zweet op m’n rug de buurt door. Niet om die hoek, niet om die hoek, waar dan?! Ko trof ik relaxed slenterend, ietwat uit de richting en geen besef van links en rechts. Levensgevaarlijk.

Sara van Gorp (42) is hoofdredacteur van Kek Mama en woont samen met Mark en zoons Ko (6) en Toon (1).