Beeld: Getty Images
Marijke (41) had al een gezin met twee kinderen (11 en 9), toen ze draagmoeder werd voor John (38) en Paul (36).
Marijke: “Na onze kinderen Lieke en Benjamin voelde ons gezin compleet, maar was mijn behoefte om leven in me te voelen nog niet verdwenen. Om me heen worstelden stellen met vruchtbaarheidsproblemen en ik zag hun verdriet. Een vriendin zonder baarmoeder zocht in de VS naar een draagmoeder en de broer van mijn man Stefan is homoseksueel; ook hij puzzelde of, en zo ja hoe, hij kinderen wilde.
Vlak na de bevalling van Benjamin schoot al door mijn hoofd dat ik ook anderen zou kunnen helpen bij hun kinderwens. Ik wist nog niet hoe; met mijn eigen kind vers in mijn armen was elke gedachte nog beïnvloed door hormonen. Maar toen Benjamin twee was, mijn vriendin en zwager nog geen stap verder waren en Stefan en ik zeker wisten dat we zelf geen derde kind meer wilden, bedacht ik dat ik draagmoeder wilde zijn. Niet voor vrienden of familie. De kans dat ik me dan te veel aan het kind zou hechten vond ik te groot. Maar als er meer vrouwen zouden zijn zoals ik, zouden ook mijn vriendin en zwager betere kansen krijgen, was mijn redenatie.
“Hoe legden we uit aan de kinderen dat mama een baby in haar buik had die niet hun broertje of zusje zou worden?”
Stefan schrok in eerste instantie van mijn voorstel. Was mijn naastenliefde niet wat al te groot? Ook was hij bang voor wat het met mij zou doen. Hij kende me als moeder, zou ik dit kind echt kunnen afstaan? Zou hij het wel kunnen verdragen dat ik zwanger was van een andere man? En hoe legden we uit aan de kinderen dat mama een baby in haar buik had die niet hun broertje of zusje zou worden?
We spraken met een psycholoog en bovenal veel met elkaar, weken, maanden. Na ruim een jaar wees nota bene mijn zwager ons op John en Paul, die een kinderwens hadden. We spraken af met z’n vieren en hadden direct een klik. We trokken een halfjaar uit om elkaar beter te leren kennen en toen alle neuzen dezelfde kant op stonden, stelden we een draagmoedercontract op. Op de avond van de eerste inseminatie kwamen ze het zaad zelf brengen. Stefan en ik hadden besproken dat ik het alleen zou inspuiten, het was geen romantische daad van ons samen.
Lees ook
Mirjam heeft een regenbooggezin: ‘In het begin begreep niet iedereen dat’ >
Stella wordt komende winter vier. Van de zwangerschap genoot ik, maar ik zat er met een compleet andere mindset in dan bij mijn eigen kinderen; vanaf dag één voelde ze niet als mijn baby. Op straat vroegen bekenden: ‘Krijgen jullie een derde?’ Als ik dan vertelde dat ik droeg voor een ander, keken veel mensen geschrokken weg. Ook niet alle familie kan er goed mee omgaan. Vooral mijn zus vindt het hard dat ik mijn kind kan afstaan. Dat Stella niet mijn kind is, maar slechts ontstaan uit mijn eicel, krijg ik niet uitgelegd. Alleen op de school van de kinderen werd uitsluitend positief gereageerd.
“Vanaf dag één voelde ze niet als mijn baby.”
Natuurlijk hou ik van Stella, maar anders dan van Lieke en Benjamin. Ik zag geen seconde op tegen de bevalling en het moment dat ik haar aan John en Paul zou geven. Stefan was, net als de mannen, bij de bevalling. Ik heb Stella de eerste borstvoeding gegeven en na een paar uur gaf ik haar aan haar vaders. Daarna gingen Stefan en ik naar ons huis, en zij naar het hunne. Wel ging ik drie maanden lang elke dag langs om melk te brengen.
Op papier ben ik niets van Stella. Onze ouderschapsrechten hebben Stefan en ik na de bevalling afgestaan, zodat John en Paul haar konden adopteren. We zien elkaar op verjaardagen en af en toe daarbuiten. Stella weet dat ze uit mijn buik komt, maar dat ik niet haar mama ben. Ze noemt me gewoon Marijke, en tegen anderen haar buikmama.
Ik heb geen behoefte nog een keer voor een ander dragen. Blijkbaar had ik deze laatste zwangerschap nodig om die behoefte af te sluiten. Ik ben er bovenal trots op dat ik twee bijzondere mensen heb kunnen helpen bij het vervullen van hun grootste wens, maar dat mes snijdt aan twee kanten.”
Meer weten over dit onderwerp? Luister dan naar de Kek Mama-podcast ‘Kind met een omweg’ met Jorinde Benner en caberatier Sjamke de Voogd op kekmama.nl.
Daarnaast schreef Kek Mama’s Jorinde Benner samen met SBS6-presentator Mirella van Markus ‘Wij willen ook een kind’, het ultieme handboek voor wensouders die niet zomaar een kind kunnen krijgen. € 24,99, Fontaine Uitgevers
Dit artikel staat in Kek Mama 14-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Soms gebeurt er iets in een gezin dat zo onvoorstelbaar is, dat het voor altijd in je hart gegrift blijft. Voor de familie Blom uit Een Huis Vol is dat het verlies van hun dochtertje Miriam.
