Mirjam heeft een regenbooggezin: ‘In het begin begreep niet iedereen dat’

Agnes Hofman

29 maart, 2021 - 11:52

Leestijd: 4 minuten

“Tot mijn veertigste stond mijn leven voornamelijk in het teken van mijn werk. Ik ben op mijn negentiende begonnen bij de marine en uiteindelijk opgeklommen tot adjudant van de Commandant der Strijdkrachten, de persoonlijk assistent van de hoogste militaire baas bij Defensie. In mijn vrije tijd reisde ik veel; van motorrijden in Cambodja tot skiën in Japan. Als het maar anders was, en vooral ook avontuurlijk.

Een relatie had ik niet en met kinderen was ik niet bezig. Maar ineens was ik veertig. Als ik nog kinderen wil, moet ik er snel wat mee doen, besloot ik. Als vrouw heb je dan een paar opties. Een donor wilde ik niet, iemand in de kroeg oppikken past niet bij me. Op een zondagmiddag liep ik met een bevriend homostel door het bos, zoals we vaker deden. Toen voelde het goed om te vragen hoe zij erin stonden, of ze er weleens over na hadden gedacht om samen met een vrouw een kind te krijgen. Binnen een week belden ze al op: ze wilden ervoor gaan.

Meteen raak

Daarna is het snel gegaan. We deden een proefrondje inseminatie, om te kijken hoe dat precies ging. Ik wilde voorbereid zijn voor wanneer we het echt zouden proberen. Bij de eerste echte poging was het raak. Ik schrok me de tandjes na die zwangerschapstest. Sterker nog, ik was zo verbaasd dat ik er nog twee deed. Het was echt gelukt, en zo snel al. Ergens in mijn achterhoofd had ik er rekening mee gehouden dat ik misschien helemaal niet vruchtbaar zou zijn.

Natuurlijk was ik dolblij, al deelde niet iedereen in mijn omgeving die babyvreugde. Voornamelijk uit onwetendheid over regenbooggezinnen, zo bleek. Daarom heb ik een aantal exemplaren van het boek De wens & de vaders van Sara Coster besteld, om uit te delen aan mensen die vragen hadden. Dat zorgde voor meer begrip.

Lees ook
Tara is single moeder met een eigen bedrijf: ‘Op drukke dagen eten we Happy Meals met een vitaminepil’ >

De uitdaging aangaan

Op mijn werk reageerde iedereen positief, ook de toenmalige Commandant der Strijdkrachten. Mijn deels internationale en meer dan fulltime functie was niet eerder door een zwangere vrouw of moeder vervuld. Daarom was hij bezorgd. Hij vroeg of ik wellicht een rustigere functie wilde. Maar waarom, dacht ik. Ik wilde de uitdaging graag aangaan en dat is gelukt.

Bij Defensie is het gebruikelijk dat zwangere militairen met een buikje in burger gekleed gaan, maar dat vond ik niet passend bij de functie die ik had. Als adjudant van de hoogste militair moet je als zodanig herkenbaar zijn, zodat mensen weten wie ze indien nodig aan kunnen spreken. Mijn zus, die coupeuse is, zorgde voor extra buikruimte in mijn uniform.

Regenbooggezin

Na de geboorte van Sverre heb ik nog een jaar in die functie gewerkt en dat ging prima. Mijn ouders, zus en natuurlijk de vaders sprongen bij wanneer het nodig was. We hebben een constructie waarbij ik zeventig procent voor mijn rekening neem en zij dertig: elke twee weken zijn de kinderen – Jinthe werd twee jaar na Sverre geboren – van donderdag tot en met zondag bij hun vaders. Dan slaap ik indien nodig bij, ga ik sporten of lekker eten met vrienden. Tussendoor is er ook contact, want we zijn naast co-ouders ook nog steeds vrienden.

Ik ben nu op zoek naar een au pair. Dat vind ik praktischer met mijn fulltime baan, zeker als het gaat om zaken als zwemles of het doen van kleine boodschappen. De voorselectie maak ik zelf, maar de uiteindelijke beslissing wordt samen met de papa’s genomen.

Ook vakanties brengen we deels samen door. Zij hebben een huisje in Zuid- Frankrijk, waar we afwisselend met de kinderen zijn, met een paar dagen overlap. Mijn leven is nu minder avontuurlijk dan een paar jaar geleden, maar ik had nooit gedacht dat ik zo zou genieten van een burgerlijk bestaan. Ik vind het heerlijk.”

Dit artikel staat in Kek Mama 03-2021.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.