Al 15 jaar in de luiers: ‘Als de jongste 18 is, is de kans groot dat ik al oma ben’

Stephanie (42, manager in de kinderopvang) is getrouwd met Olivier (40, fiscalist) en moeder van Espérance (14), Amélie (11), Xavier (8), Georgette (5) en Serge (0):

“Ik had een paar jaar in Wenen gewerkt en ging weer eens naar de filosofieclub in Den Haag, waar ik dacht iedereen te kennen. Maar toen stond ie daar dus; Olivier. Dit is ’m, dacht ik meteen. Het was liefde op het eerste gezicht, van mijn kant dan. Ik hield mijn ­gevoelens voor me, omdat ik dacht dat God een ander plan met mij had. Ik dacht dat ik geroepen was mijn leven aan Hem te wijden; ik wilde het klooster in. Ook Olivier dacht erover het klooster in te gaan.

We bouwden een vriendschap op en spraken over onderwerpen als politiek, filosofie en de actualiteit, maar níet over onze gevoelens voor elkaar. We respecteerden elkaars zoektocht, maar de liefde bleek uiteindelijk zo sterk dat het niet meer tegen te houden was.

“Op onze tweede date hadden we het al over de grootte van ons gezin”

Zoals dat in die tijd ging, biechtten we uiteindelijk via msn aan ­elkaar op dat we verliefd waren. Tijdens onze tweede echte date hadden we het al over de gewenste grootte van ons toekomstige gezin. ‘Mochten we ooit kinderen krijgen, dan wil ik dat onze eerste dochter Espérance gaat heten’, zei Olivier. ‘Als je dat geen mooie naam vindt, houdt het hier op’, grapte hij vervolgens. Ik vond het een prachtige naam. We trouwden en ik raakte zwanger.

Met z’n drietjes

Ik herkende Espérance meteen. ‘Dit is ons kind’, voelde ik in elke porie van mijn lichaam. Een gezin met vijf kinderen leek me geweldig, maar na de geboorte van Espérance twijfelde ik. Zou ik ooit nog zoveel van een tweede kindje kunnen houden? Ik kon me dat niet voorstellen.

Ik ging volledig op in mijn nieuwe rol als moeder. Olivier en ik draaiden onze hand nergens voor om. We namen haar mee op vakantie en op stedentrips; we waren echt zo’n stel-met-kind. Met één kind is alles ook nog zo goed te ­organiseren. Het is heel simpel; ik nam wat luiers en een extra romper mee en klaar. Misschien voelde het wel zo simpel, omdat wij zelf heel makkelijk waren.

Toen Espérance wat ouder werd, merkten we dat ze een buddy nodig had. Ze was een beetje eenzaam en had zelfs al een denkbeeldige vriendin; Lila. Het sneed me altijd door de ziel als ik haar met Lila hoorde praten. ‘Er moet nu of een huisdier of een broertje of zusje komen’, zei ik tegen Olivier. Achteraf gezien hadden we misschien wat eerder voor een tweede kindje moeten gaan, maar we genoten nog zo van ons leven met z’n drietjes. Espérance was net zindelijk toen Amélie werd geboren. Ze week niet meer van haar zusjes zijde af.

Fragiel

Amélie was een compleet ander type dan haar grote zus. Onze tweede dochter was heel timide, heel stil. Meer Olivier. Ik zie haar nog rustig in de box liggen terwijl ­Espérance er voor de zoveelste keer als een kakelende kip bij in klom. Komt ze weer, leek ze te denken.

Waar ik met Espérance heel relaxed was, was ik bij Amélie veel bezorgder. Ze was vanaf haar geboorte vrij fragiel, heel kwetsbaar ook. Ze had niet genoeg kracht om mijn borst leeg te drinken en moest worden bijgevoed.

De eerste negen maanden was het behoorlijk werken. Ik ben ook echt wel bang geweest dat ik haar dood in bed zou aantreffen, dat had ik bij onze oudste helemaal niet. Dat het zwaarder was dan met Amélie heb ik pas achteraf ervaren. Op het moment zelf doe je het gewoon, je hebt geen keuze. Ik maakte me in die tijd ook heel druk om futiliteiten. De afwas moest af, bijvoorbeeld.

Intens verdriet

Tussen Amélie en Xavier in heb ik een miskraam gehad. Dat vond ik heel ingrijpend. Je valt van de euforie van een prille zwangerschap in diepe rouw. Ook al was ik maar negen weken zwanger, voor ons was dit een echt kind en dus ook een overlijden. Ik was intens verdrietig. We hebben het kindje een naam gegeven, Emmanuel. Of het een jongetje of meisje was weten we niet. Om het in ons leven te vereeuwigen, hebben we de letter E in onze trouwringen laten graveren. En we hebben in de kerk een ritueel gehouden om het voor onszelf af te sluiten.

Van twee naar drie

Heel snel na mijn miskraam was ik voor de vierde keer zwanger. We hadden Amélie net uit de luiers of we konden de lades opnieuw vullen met de kleinste maat. Het was een rare tijd; ik was heel blij, maar mijn hart was ook nog gebroken. Vanaf de komst van Xavier vervaagde alles een beetje. Van twee naar drie is écht druk. Waar Olivier en ik vóór Xavier allebei een kind onder onze hoede konden nemen, heb je er nu nog een extra bij die aandacht vraagt. Het is een behoorlijke overgang.

We waren de koning te rijk met onze zoon. Jongens hebben een liefde voor hun ­moeder; kom daar maar eens tussen. Zo klein als hij was, zei Xavier al dat hij van mij hield. ‘Mama, ik wou van jou!’

Met Georgette erbij hadden we echt een huis vol. Vanaf drie is het gewoon massa. Je weet dat de dagen volledig in het teken staan van je kinderen en dat verandert voorlopig ook niet. Ik stelde me daarop in. Ik kom zelf uit een groot gezin met acht kinderen. Het fijne van een groot gezin is dat de kinderen elkaar ook vermaken. Waar ik in eerste instantie had gedacht dat mijn twee oudste meiden dikke vriendinnen zouden worden, trekt ­Espérance juist meer naar Xavier toe, ondanks hun leeftijdsverschil. 

Lees ook – ‘Van 2 naar 3 kinderen: dit is waarom dat zo zwaar is’ >

Schermtijd

Vóór corona was ik heel strikt met schermpjes. Daar heb ik het nu te druk voor. Ik zet beeldschermen in als ik het nodig heb. Als er te veel onrust is en ik even de energie niet heb om ertegen op te treden, zijn iPads een prima uitkomst.

Sinds een paar maanden hebben we een televisie in huis, daar was ik altijd fel op tegen. Het is me alles mee­gevallen, het is best gezellig om met z’n allen iets te kijken. Wel stond ik erop dat er een kast omheen gebouwd werd die je kunt afsluiten – het is toch een grote verleider, zo pontificaal in je woonkamer.

De jongste

En dan is nu een paar maanden geleden ons laatste kind geboren, Serge. Ik denk dat hij de laatste is, ik hou een kleine slag om de arm. We staan open voor het leven. Ik heb het in elk geval heel bewust op die manier beleefd. Het leuke was dat dit keer mijn twee oudste kinderen de pure verwondering hadden die ik had toen ik zwanger was van Espérance.

‘De baby is nu zo groot als een appel’, vertelden ze dan enthousiast. En ze gingen ook iedere keer mee naar de echo’s. Voor het eerst wisten we van tevoren het geslacht. Dat wilde ik nooit, maar het leek de kinderen zo leuk om het te weten. Deze zwangerschap hebben we meer als gezin beleefd. Het dak ging eraf toen het een jongetje bleek te zijn. Ik vond dat ook voor Xavier heel leuk.

Hoewel ik nu al zo’n vijftien jaar vrijwel doorlopend in de luiers zit, was ik vergeten hoe intensief nachtvoedingen zijn. Om het een beetje aan te kunnen, pak ik overdag vaak even wat slaap bij. De oudste vier kinderen gaan dan spelen of wat aanrommelen, zelfs Georgette begrijpt heel goed dat ze mij even met rust moet laten.

Tropenjaren

Voorlopig ben ik nog niet uit de kleine kinderen en dat vind ik een heerlijk vooruitzicht. Als Serge achttien is, is de kans groot dat ik al oma ben. We leven in onze tropenjaren, maar het is echt genieten. Onlangs waren er drie kinderen een week op kamp en hadden Olivier en ik het ineens heel rustig thuis. Saai bijna. Wat wel weer fijn was, was dat de gesprekken die we in onze begintijd hadden weer als vanouds oplaaiden. Je hebt toch andere gesprekken met elkaar als er pubers om je heen lopen…

Een groot gezin houdt je jong. Als wij zeventig of tachtig zijn, zullen we met klein­kinderen nog steeds reuring hebben. We willen dan ook echt onze rol als grootouders pakken, lekker oppassen en zo. Ik heb het niet bijgehouden, maar we hebben in de loop der jaren duizenden luiers verschoond en er kapitalen aan uitgegeven. Wasbare luiers? Nee hou op zeg! Met zoveel kinderen kun je het beste voor gemak gaan.

Leven in het nu

‘Was het gepland?’ is mij weleens gevraagd, toen ik zwanger was van Serge. Waar ­halen mensen het lef vandaan hè? Mijn eigen moeder kreeg op haar 46e nog een kind, dat kan nog prima. We staan open voor het leven. En van schreeuwerig plastic speelgoed met batterijen en geluid, ben ik nu van het hout en sensory play, wat helemaal hip is. Of dat beter is, weet ik niet. Het staat wel leuker in je huis.

“‘Was het gepland?’ is mij weleens gevraagd bij de laatste”

We worden steeds makkelijker, Olivier en ik. Geen energie meer? Dan bestellen we pizza. En als het ons boven het hoofd groeit, laten we de hulp een keer extra komen. It takes a village to raise a child, je hoeft niet alles in je eentje te doen. Olivier is daarbij mijn rots in de branding. Die is niet gek te krijgen. Ik probeer daarvan te leren.

Tegenwoordig maak ik liever een cappuccino en ga ik bij mijn kinderen kijken als ze op de trampoline in onze tuin springen dan dat ik mijn huishouden perfect af heb. Ik geniet liever van een serie of een potje rummikubben. Ik neem meer tijd voor zelfzorg; een boek lezen bijvoorbeeld. We leven in het nu. De kinderen zullen zich later echt niet herinneren dat de theedoeken gestreken in de kast lagen. Wél dat je een discofeestje met ze in de woonkamer hield.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.