Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
“Waar liggen mijn schaatsen?” vroeg Casper onlangs, de herfst was amper aangebroken. Ik antwoordde met mijn favoriete respons als ik geen idee heb – “Ergens” – en Casper diepte even later zowaar twee kinderschaatsen op uit een kast. Verstelbaar, gelukkig, want de schoenmaat 30 van toen we ze kochten heeft hij niet meer. In de tussentijd hebben ze stof liggen verzamelen, aangezien er geen ijs was om ze te gebruiken.
Nu was er hilariteit alom, want Casper trok ze onmiddellijk aan en kluunde zo een rondje door de tuin. Daarna bestelde hij sneeuw bij mij, want dat leek hem er wel gezellig bij.
Lees ook
‘Van treuzelende kinderen word ik niet alleen ongeduldig, maar ook gewoon boos’ >
Mij ook. Ik heb nooit veel enthousiasme voor de winter kunnen opbrengen (ik druk me hier zacht uit), maar dit jaar is er iets veranderd. Ik zou willen dat het weer eens zo hard zou sneeuwen dat we ’s ochtends krakend over die witte deken naar school kunnen lopen en ik de Anton Pieck-achtige opwinding op de gezichtjes van mijn kinderen kan zien. Ik romantiseer de winter hier volledig en laat voor het gemak mijn bevroren tenen weg, maar dit is een jeugdherinnering waar ik blij van word en die ik mijn kinderen ook gun.
Maar dat is het probleem: Anton Pieck lijkt geschiedenisles geworden, in plaats daarvan zitten we met regenachtige wintermaanden waarin het vier graden is en de lucht erg veel tinten grijs vertoont.
Of zo’n kledderige modderbende áls er al eens een verdwaalde natte sneeuwvlok naar beneden komt. Er is deze winter al veel anders dan anders. De intocht moeten we skippen, hoe de kerstgezelligheid eruitziet is nog maar de vraag, en zo sneuvelen de hoogtepunten een voor een. Het is zinloos om daarover te klagen, maar jammer is het wel.
En dus hoop ik ter compensatie op wekenlang min twaalf, bergen sneeuw (we kunnen toch nergens naartoe), urenlang schaatsen en liters warme chocolademelk. Dat zijn grote uitspraken voor een notoire winterhater als ik, maar het zijn dan ook vreemde tijden. Zo vreemd, dat ik zelfs bereid ben mijn bevroren tenen voor lief te nemen.
Deze column staat in Kek Mama 15-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Ze zeggen dat opa’s een speciaal plekje hebben in het hart van hun kleinkinderen, en eerlijk, we snappen allemaal waarom.
Er zijn van die momenten waarop je denkt: ‘Ik kan dit niet alleen’. De was wacht, het eten moet nog op tafel en je peuter huilt alsof de wereld vergaat. Gelukkig hebben we Kim Feenstra.
Suzan en Freek hebben op Instagram een ontroerende update gedeeld, vergezeld van een prachtige foto waarop Suzan trots haar babybuik laat zien.
Je zwangerschap mogen aankondigen is voor velen een leuk en memorabel moment. Voor Inge is het ook zeker memorabel, maar niet op de positieve manier die ze gehoopt had. Het moment dat ze de echo liet zien, staat in haar geheugen gegrift.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.