Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
“Waar liggen mijn schaatsen?” vroeg Casper onlangs, de herfst was amper aangebroken. Ik antwoordde met mijn favoriete respons als ik geen idee heb – “Ergens” – en Casper diepte even later zowaar twee kinderschaatsen op uit een kast. Verstelbaar, gelukkig, want de schoenmaat 30 van toen we ze kochten heeft hij niet meer. In de tussentijd hebben ze stof liggen verzamelen, aangezien er geen ijs was om ze te gebruiken.
Nu was er hilariteit alom, want Casper trok ze onmiddellijk aan en kluunde zo een rondje door de tuin. Daarna bestelde hij sneeuw bij mij, want dat leek hem er wel gezellig bij.
Lees ook
‘Van treuzelende kinderen word ik niet alleen ongeduldig, maar ook gewoon boos’ >
Mij ook. Ik heb nooit veel enthousiasme voor de winter kunnen opbrengen (ik druk me hier zacht uit), maar dit jaar is er iets veranderd. Ik zou willen dat het weer eens zo hard zou sneeuwen dat we ’s ochtends krakend over die witte deken naar school kunnen lopen en ik de Anton Pieck-achtige opwinding op de gezichtjes van mijn kinderen kan zien. Ik romantiseer de winter hier volledig en laat voor het gemak mijn bevroren tenen weg, maar dit is een jeugdherinnering waar ik blij van word en die ik mijn kinderen ook gun.
Maar dat is het probleem: Anton Pieck lijkt geschiedenisles geworden, in plaats daarvan zitten we met regenachtige wintermaanden waarin het vier graden is en de lucht erg veel tinten grijs vertoont.
Of zo’n kledderige modderbende áls er al eens een verdwaalde natte sneeuwvlok naar beneden komt. Er is deze winter al veel anders dan anders. De intocht moeten we skippen, hoe de kerstgezelligheid eruitziet is nog maar de vraag, en zo sneuvelen de hoogtepunten een voor een. Het is zinloos om daarover te klagen, maar jammer is het wel.
En dus hoop ik ter compensatie op wekenlang min twaalf, bergen sneeuw (we kunnen toch nergens naartoe), urenlang schaatsen en liters warme chocolademelk. Dat zijn grote uitspraken voor een notoire winterhater als ik, maar het zijn dan ook vreemde tijden. Zo vreemd, dat ik zelfs bereid ben mijn bevroren tenen voor lief te nemen.
Deze column staat in Kek Mama 15-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.