‘Ouders die de boel de boel kunnen laten: ik benijd ze’

Bij het moederschap kreeg ik een flink portie ongeduld cadeau. Ik vind het behoorlijk verklaarbaar, want: hoe meer taken, hoe minder tijd en dus minder geduld.

Ik sta bijna dagelijks in de zesde versnelling. Overhoor Elin terwijl ik broodjes smeer en ruim de kast van Mats uit terwijl ik de tandarts bel. Eenmaal in deze versnelling is het lastig terugschakelen. Niet voor Elin en Mats, want zij nemen dikwijls uitgebreid de tijd voor – in mijn ogen – onbenullige zaken. Treuzelpraktijken voor het slapengaan of uitgebreide verhalen aanhoren over de vierde aflevering van het zesde seizoen van Ninjago: ik heb er het geduld niet voor.

Lees ook

Mama is ongeduldig: ‘Dat gemier ook altijd’ >

Geduld

En terwijl ik deze rekensom voor mezelf volkomen rechtvaardig, probeer ik mijn kinderen aan te leren meer geduld te hebben als zij iets van mij willen hebben, weten of vragen. “Ja ik kom eraan.” “Mama moet eerst nog even...” “Nog vijf minuutjes en dan kom ik echt!” Voordat ik de rust vind om mee te knutselen, spelen of kijken heb ik die eindeloze waslijst aan taken af te werken.

Ouders die de boel de boel kunnen laten; ik benijd ze. Ik troost me met de gedachten dat geduld een groot goed is en dat deze oefening Elin en Mats uiteindelijk veel zal brengen. Met name op het moment dat ze zelf kinderen mogen opvoeden. Ik zie het al helemaal voor me dat ik dan als gerimpeld omaatje mag meekijken vanaf de zijlijn. Maar nu eerst maar eens wat vaker terugschakelen naar versnelling 1 of 2. Zal het me lukken? Het is een kwestie van geduld.

Dit editorial staat in Kek Mama 03-2022.

Meer lezen?

Neem nu een abonnement op de #1 glossy voor moeders >