Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Frederique (58) geeft les aan Joris en Thijn (8) in groep 6.
Dinsdagochtend elf uur. Groep zes heeft net gym gehad in een zaaltje vlakbij school. Dertig kinderen staan in slagorde opgesteld om terug te lopen. Vlak voor het startsignaal zegt Joris (8): “Juf, ik moet plassen.” “Ik ook”, zegt Thijn. “Dat hadden jullie eerder moeten vragen”, zeg ik. “Wacht maar tot we op school zijn.” Onderweg zie ik Joris en Thijn uit de rij naar een boom lopen om alsnog te plassen.
“Juf is een aap”, zegt Joris. Thijn: “Een apenneuker.” Ze liggen dubbel. Het zijn net twee minicorpsballetjes. Helaas voor hen heb ik een extreem goed gehoor. “WAT ZEIDEN JULLIE DAAR?” roep ik. “Naar de directeur jullie!” Terwijl de twee zich bij aankomst, nu iets minder blij, naar de directiekamer begeven, denk ik aan de SIRE-reclame: ‘Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn?’ Ik vind: jongens blijven jongens, dat krijg je er echt niet uit.
Je kunt een paard ook geen koe laten zijn. Stimuleren is niet nodig, ze zoeken het zelf wel op. Onlangs sprak ik oud-leerling Maarten, een jongen die netjes rechten studeert en al zijn tentamens haalt. Hij vertelde wat hij en zijn vriendjes uitspookten na school zonder dat ik het wist. Mijn oren klapperden. Ze plasten in colaflesjes, zetten die schuin tegen een willekeurige voordeur en trokken dan belletje. Als het sneeuwde, gooiden ze bevroren hondenpoep in de rode brievenbus op de hoek. Ze sloegen met takken op auto’s. Beschoten elkaar met BB-guns en stookten fikkies in het park.
De gedachte achter de SIRE-reclame is dat jongens hun gedrag tegenwoordig moeten aanpassen aan vrouwelijke normen. Op zich klopt dat. Ik herinner me van mijn eigen schooltijd dat jongens elkaar permanent de hersens insloegen. Wij meisjes vonden dat belachelijk, maar aanvaardden het wel als een natuurwet.
Lees ook: Uitgescholden door je kind >
Mijn – overwegend vrouwelijke – collega’s en ik staan vechten niet toe. Jongens die zich eraan bezondigen halen we meteen uit elkaar, en ze moeten sorry zeggen. Toen ze een rugbycompetitie opzetten, verboden we die nadat een jongen zijn enkel verstuikte. Belemmeren we daarmee hun ontwikkeling? “Nee hoor”, zegt Maarten. “Wij vonden het grappig als jullie iets verboden. Verboden dingen doen is leuk. Dan verzonnen we weer iets anders.”
De volgende dag komen Joris en Thijn met hun braafste tronies voor mijn lessenaar staan. Ze geven me een briefje: ‘Beste juf. We zullen u nooit meer apeneuker noemen. Groete van Joris en Thijn.’ In gedachten zie ik ze later bij een biertje herinneringen ophalen aan ‘juf apeneuker’. Ik doe mijn best om niet in lachen uit te barsten en ze een knuffel te geven. In plaats daarvan geef ik ze een zo stoer mogelijke high-five. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
Soms gebeurt er iets in een gezin dat zo onvoorstelbaar is, dat het voor altijd in je hart gegrift blijft. Voor de familie Blom uit Een Huis Vol is dat het verlies van hun dochtertje Miriam.