Petra leeft met haar gezin van giften: ‘We krijgen best veel kritiek’

Petra (41) woont samen met Robbert (36) en samen hebben ze een dochter (6) en een zoon (3):

“Ik leerde Robbert tien jaar geleden kennen via Twitter. Hij was jarenlang werkzaam in de beleggingswereld en twitterde dat hij volgens de ‘geefeconomie’ ging leven. Hij legde dit uit als een wereld waarin iedereen aan elkaar geeft. Zo zou er vanzelf overvloed komen en was er geen plek meer voor ongelijkheid en criminaliteit. Om zijn steentje bij te dragen, had Robbert zijn huis en baan opgezegd en al zijn spullen weggegeven.

Ik vond het echt superinteressant. Omdat ik me zelf ook niet altijd in de gebaande paden kon vinden, wilde ik er graag meer over weten. Vandaar dat ik Robbert een berichtje stuurde. We hadden meteen een klik en na zes weken chatten, spraken we in het echt af. Tijdens die afspraak was het voor ons allebei overduidelijk. Zodra we elkaar zagen, wisten we: wij horen bij elkaar.

Energie krijgen

Robbert had natuurlijk geen huis meer – sinds hij online over zijn overstap naar de geefeconomie had verteld, kreeg hij steeds van veel mensen een slaapplek aangeboden – en trok al snel bij mij in. Samen woonden we in mijn studio die ik voor 550 euro per maand huurde, maar eigenlijk wilde ik me, net als Robbert, niet meer laten leiden door geld. Natuurlijk, ik had het nog wel nodig om mijn vaste lasten, in totaal zo’n 1200 euro, te betalen, maar wat als ik mijn leven op een heel andere manier zou inrichten?

“Ik besloot als zelfstandig ondernemer alleen nog maar opdrachten aan te nemen die mij energie gaven”

In tegenstelling tot Robbert deed ik het iets minder rigoureus. Zo besloot ik als zelfstandig ondernemer, ik was onderzoeker, alleen nog maar opdrachten aan te nemen die mij energie gaven. Dat zette alles bij mij direct op scherp, want de opdrachten die ik eerder alleen voor het geld deed vielen daarmee af. Mijn verdiensten werden dus minder, maar ik kon er nog wel van rondkomen.

Woning opzeggen

Langzamerhand ging mijn manier van leven me verder tegenstaan. Robbert had al zijn zekerheden opgegeven en zag dat zijn visie werkte. Daarom besloot ik na een jaar samenwonen om ook mijn woning op te zeggen en het grootste deel van mijn spullen weg te geven. Alleen mijn telefoon, laptop en een paar setjes kleding en schoenen hield ik.

Omdat ik niet wist hoe het verder zou gaan lopen, was dat heel spannend, maar ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Want dat is waar de geefeconomie ook voor staat: het loslaten van je zekerheden en erop vertrouwen dat je alles krijgt wat je op dat moment nodig hebt. En inderdaad, dat gebeurde.

Nadat we vlak voor de zomer van 2013 op Facebook een berichtje plaatsten dat we graag in de vakantietijd op huizen wilden passen, stroomden de aanbiedingen binnen. Hierdoor hadden we altijd een dak boven ons hoofd. Ondertussen werkten we nog wel, maar we noemden dat liever ‘bijdragen’. Robbert richtte zich daarbij vooral op het informeren over de geefeconomie en ik zette bijvoorbeeld voor een hogeschool een nieuwe learning community op, waardoor de studenten veel meer in groepsverband gingen leren.

Moderne nomaden

In februari 2016 werden we ouders van een prachtige dochter, Doris. Omdat er als nieuwe ouders best veel op ons afkwam, huurden we voor de stabiliteit voor vijf maanden een woning van iemand die op reis ging. In die periode zag ik onze tijdelijke huurwoning ook echt als ons huis. Het scheelde dat ik niet echt nesteldrang had. En Doris had dan wel geen eigen kamertje, maar hoeveel heeft een baby nou eigenlijk nodig? Ze sliep lekker tussen ons in.

Na die vijf maanden hebben we wel even getwijfeld: was het niet beter om ons toch weer ergens te vestigen? Maar doordat we nergens stonden ingeschreven, was het best moeilijk om een huurhuis voor onbepaalde tijd te vinden. En dus gingen we samen met Doris als moderne nomaden van het ene naar het andere huis.

Lees ook – Kantoor in de zon: steeds meer ouders combineren werken en reizen >

Bedenkingen

Hoewel veel vrienden en familie in het begin nogal wat bedenkingen bij onze keuzes hadden, leken ze het gek genoeg beter te kunnen accepteren toen Doris er was. Misschien omdat ze toen pas beseften dat deze manier van leven voor ons geen bevlieging was.

“Mensen die onze manier van leven niet begrijpen noemen ons parasieten”

Toch krijgen we ook negatieve reacties. Mensen bij wie onze visie weerstand oproept zien alleen dat wat wij ontvangen, en daar zit een enorm oordeel op. Alsof wij iets nemen in plaats van dat het ons gegeven wordt door mensen die ons willen ondersteunen. Ook online krijgen we best veel kritiek – termen als egoïsten en parasieten komen voorbij. Hier gaan we nooit op in. Zij zullen onze manier van leven nooit begrijpen, en dat is oké.

Geefeconomie

Overigens hebben we ook veel mensen ontmoet die onze manier van leven wel ondersteunen. Van één vrouw kregen we in 2017 zelfs een donatie van 250.000 euro. Dit vonden we zo mooi, het bevestigde voor ons nogmaals dat we echt vertrouwen mochten hebben in de magie van de overvloed.

Van dat bedrag huurden we drie jaar een boerderij met een groot stuk land waar we een ‘geefeconomieplek’ creëerden. Iedereen was welkom, zodat mensen zelf konden ervaren wat het in de praktijk inhoudt als je alles weggeeft en leeft van giften van anderen.

Daarna kochten we voor 12.000 euro een tweedehands camper. Hiermee reisden we in de zomer van 2020 door Nederland en in de winter ontvluchtten we de kou door naar Portugal te gaan. Sindsdien wonen we daar in onze camper, samen met Doris en onze zoon Iza, die in 2019 is geboren.

Op eigen manier

Momenteel passen we voor zeven maanden op een stuk land waar we met onze camper op mogen staan. Omdat we bijna geen vaste lasten hebben – we verbouwen onze eigen groente en fruit en geven maandelijks alleen 600 euro uit voor boodschappen, 20 euro voor ons telefoonabonnement en 50 euro voor mobiel internet – hebben we niet veel nodig voor ons dagelijks leven. Onze zonnepanelen zorgen voor stroom en we douchen onder een douchezak die we vullen in een waterput.

“Omdat we bijna geen vaste lasten hebben, hebben we niet veel nodig voor ons dagelijks leven”

En doordat we midden in de natuur verblijven, leren onze kinderen op hun eigen manier. Wellicht niet helemaal zoals het volgens het huidige systeem hoort, maar aangezien we zijn uitgeschreven in Nederland, en niet zijn geregistreerd in Portugal, hebben we niks te maken met de leerplicht. We geven ze daarom zelf les, maar wel op de wijze die aansluit bij hun behoeften. Doris wilde bijvoorbeeld vroeg leren lezen en schrijven, dus dat kan ze nu al heel goed.

Een zorgverzekering hebben we trouwens ook niet. Waarom zouden we? Doordat we zo vrij in de natuur leven, zijn we bijna nooit ziek. En anders betalen we gewoon voor een afspraak bij de dokter. Er staat nu 5000 euro op onze bankrekening en dat is voor ons meer dan genoeg. Bang dat het opgaat zijn we niet. Er komt vast wel weer iets bij. Daar hebben we alle vertrouwen in.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.