Zo lijm je het eerste gebroken hart van je kind: ‘Neem liefdesverdriet altijd serieus’

Nanja: “Mijn dochter had ook al een paar jaar ‘verkering’ met een jongen in haar klas. Vorig jaar eind groep 6 maakte hij het uit. Na twee weken weer aan en toen weer uit. De eerste keer was het dikke tranen en brullen natuurlijk. Maar het enige wat je kan doen is troosten, ‘alle mannen zijn stom en er zijn genoeg andere leuke mensen’. De tweede keer huilde ze nog even, maar was het ook al snel: ‘Hij weet niet wat hij mist aan mij’, haha.”

Angelique: “Als hij huilend op bed ligt en niet wilt eten, moet je het sowieso serieus nemen. Maak wat lekkers en troost je kind, geef hem alle liefde en steun om hier doorheen te komen.”

Elma: “Jeetje, ik zou zeggen dat ze niet weet hoe leuk en lief hij is. Maar dat er nog zat leuke meisjes zijn! Dat ‘ie nog heel jong is. Te jong voor verkering en lekker lol moet maken met vrienden tot hij 25 is. Lekker Geef hem een beetje extra aandacht, ga leuke dingen doen, extra keer een spelletje ofzo, en verder niet te zwaar aan tillen hoor, hij is 10. En weer door.”

Catharina: “Ik vind het heel serieus! Hij mag gewoon even lekker verdrietig zijn. Meestal is het ook zo weer over. Ik vind het heel belangrijk dat je de gevoelens van je kind serieus neemt.”

Jolanda: “Troosten…bij eerste verliefdheid kan liefdesverdriet heel heftig zijn. Hij weet dan dat hij altijd bij zijn ouders terecht kan hiermee en serieus word genomen.”

Pim: “Kalverliefde vind ik zo’n onzinwoord. Alsof de liefde op jonge leeftijd minder serieus zou zijn als op latere leeftijd. Er zijn genoeg echtparen die elkaar al sinds de kleuterschool kennen. En kijk naar hoeveel mensen er scheiden. Mijn eerste liefde van de lagere school blijft altijd bijzonder. Toen ik in de krant las dat ze was overleden deed me dat toch verdriet. Het zou me niks verbazen als deze eerste liefde de jongen altijd bij zal blijven. Troost hem en steun hem nu hij dat nodig heeft. En zeg zeker niet dat er meer meisjes in de wereld zijn; daar staat zijn hoofd helemaal niet naar. “

Silke: “Serieus nemen, verdriet is verdriet!”

Miranda: “De verkering hoef je niet zo serieus te nemen. Ik bedoel: de kans dat je werkelijk met je toekomstige schoondochter/schoonzoon te maken heeft is minuscuul, maar de emotie van je kind is wel echt en die mag je niet onderschatten. Praten erover en misschien samen een leuk spelletje spelen of filmpje kijken zal hem helpen.”

Wendy: “Zeer serieus. Dit is zijn eerste gebroken hart en voor een volwassene stelt het niks voor, maar hij denkt nog als een 10-jarige. Voor hem is het groot. Neem het serieus, geef hem een extra dikke knuffel maar doe niet alsof het niks voorstelt. Daarmee maak je hem voor zijn gevoel belachelijk.”