‘Waarom ik denk dat mijn zoon (1) hoogsensitief is’

‘Het klonk zweverig'

‘Jouw kind heeft antennes’, zei mijn moeder toen Mack nog niet eens drie maanden oud was. Klonk voor mij wat zweverig, maar toegegeven: ze kon wel eens gelijk hebben. Hij huilde ’s avonds na een lange dag non stop, raakte enorm van slag door harde geluiden, zette het in drukke ruimtes op een krijsen en voelde het als geen ander aan wanneer m’n vriend en ik bonje hadden. 

In het begin dacht ik dat elke baby hier last van had (het is immers m’n eerste), maar nu ik na een jaar merk dat Mack nog steeds moeite heeft om prikkels te verwerken, weet ik dat het er niet per definitie ‘bij hoort’. 

‘Liever aan de zijlijn'

Ook nu nog kijkt onze zoon de kat uit de boom op feestjes. Is het druk? Dan duurt het zeker een uur voordat-ie op zijn gemak is. Hij observeert graag, staat liever aan de zijlijn en moet niets hebben van mensen die hem in your face benaderen. 

Lees ook
Hoe herken je hooggevoeligheid bij je kind? >

‘Er ging een wereld voor me open'

Lange tijd wist ik niet hoe ik hiermee om moest gaan – ik was geneigd om ‘m júist vaker te confronteren met (voor hem) heftige prikkels zodat hij eraan zou wennen -, maar vanaf het moment dat ik hoorde over de kenmerken van hoogsensitiviteit, ging er een wereld voor me open.

Hooggevoeligheid is een karaktereigenschap, geen diagnose die door een arts wordt vastgesteld of waar je medicijnen voor hebt. Rust, regelmaat, structuur, voorspelbaarheid is het mantra en sinds we dit toepassen, gaat het stukken beter. Natuurlijk verwerkt Mack alle indrukken nog steeds op zíjn manier en doe je hem geen plezier met drukte, maar dat hoort nu eenmaal bij hem. En ik moet zeggen: dat maakt ‘m voor ons juist extra bijzonder.

Meer Kek Mama lezen? Neem nu een abonnement en profiteer van de leukste aanbiedingen.