Beeld: privé
Eloise (38) ging met man John (40) en zoon Benjamin (6) in een middeleeuws kasteel in Frankrijk wonen.
“We hadden alles in Rotterdam: banen in het bedrijfsleven, vrienden, een prachtige woonplek aan de Maas, een fijne school voor Ben met veel vriendjes in de buurt. Vertrekken was nooit ons voornaamste plan. Maar John is heel handig, hij kan alles maken en doet dat het liefst elke dag. Ik ben dol op het horecavak. We wilden een vrijplaats creëren waar we onze vrijheid konden delen met anderen. Maar de ruimte om dat waar te maken was alleen betaalbaar in Frankrijk.
Op 1 januari 2021 besloten we ervoor te gaan. We verkochten ons huis op de top van de markt en binnen een halfjaar woonden we in Frankrijk, als eigenaren van Chateau de Freyssinet: vier vervallen bijgebouwen die vakantiewoningen moesten worden en zeventien hectare land waarop we een moestuin, een glamping-terrein en een kleine wijngaard planden.
Van hartje stad naar hartje middle of nowhere – en denk maar niet dat ze daar Engels spreken. Mijn Frans had ik in zes maanden tijd opgepoetst met behulp van Duolingo, John kende alle kluswoorden in het Frans en Ben, toen vier, wist net ‘bonjour’ en ‘merci’ uit te spreken toen we hem een dag na onze aankomst op het plaatselijke schooltje plantten. Mijn baan in Nederland als projectmanager in het bedrijfsleven kon ik drie dagen per week vanuit huis behouden, die vormt nu nog ons basisinkomen.
We hadden ons plan realistisch berekend en doordacht, maar tegenslagen zijn niet te voorkomen. Zoals toen we erachter kwamen dat er geen septic tank aanwezig was en onze wc dus rechtstreeks uitkwam in het prachtige meer achter ons huis. Of dat de verwarming voor het kasteel bijna anderhalve ton bleek te kosten en we al het hout voor onze houtkachels zelf moesten hakken. En dan de eindeloze, kafkaiaanse administratieve situaties waar we ons een weg door moeten banen; voor álles hebben we een formulier nodig.
“Als iemand in de rij voor de kassa iets vergeet is er niemand die zucht”
Maar daar staat tegenover dat de mensen op het platteland onder Limoges engelengeduld hebben. Als iemand in de rij voor de kassa iets vergeet en een kwartier de supermarkt induikt om het te zoeken, is er niemand die zucht.
Ben zit in een klas met achttien kinderen. De eerste periode heeft hij er vreselijk gehuild, hartverscheurend. Maar na een paar maanden hadden we op een middag wat kinderen over de vloer en hoorde ik hem op de trampoline plotseling in vloeiend Frans roepen: ‘Mijn moeder haalt straks ijsjes, wie wil?’
Natuurlijk zijn er dingen anders dan in Nederland. Schooldagen duren van half negen tot half vijf, en bij elkaar spelen na schooltijd doen kinderen nauwelijks. Als Fransen doordeweeks na half acht uit eten gaan, nemen ze de kinderen gewoon mee – zonder iPad.
Grappig: op school werken vooral juffen, maar wanneer straf moet worden uitgedeeld, sturen ze de kinderen ouderwets naar de enige, loeistrenge meester: maître Jonathan. Ben kreeg ook meteen veel huiswerk. Elke maand moet hij een gedicht uit zijn hoofd leren en opzeggen.
Ondertussen hebben wij in het voorjaar en de zomer gasten over de vloer. En nee, dat is niet vervelend. Iedereen die komt vinden we leuk. Vrienden komen regelmatig helpen, maar mijn moeder mist me erg; we waren altijd met z’n tweeën. Johns ouders wonen al bijna twintig jaar in Frankrijk, drieënhalf uur bij ons vandaan. Zij kochten ook een chateau en hebben veel ervaring met hoe het werkt in dit land. Dat is een grote steun en leerschool.
De relatie tussen John en mij is behoorlijk veranderd door onze emigratie. We zitten voortdurend op elkaars lip. Dat is soms zoeken, maar dan maken we een wandeling over ons land, zien hoe onze kastanjebomen bloeien en weten waarvoor we het doen. Al lonkt er altijd weer een nieuwe uitdaging, want ik blijf óók een stadsmeisje.”
Meer weten? Instagram @chateaudefreyssinet, chateaudefreyssinet.com
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Over seks praten we liever niet op het schoolplein, maar zelfs binnen een jarenlang huwelijk blijft het vaak een taboe. Terwijl het, volgens relatietherapeuten, juist enorm veel zegt over de gezondheid van een relatie.
