Vertrokken naar een chateau in Frankrijk: ‘De eerste tijd huilde onze zoon vreselijk’

“We hadden alles in Rotterdam: banen in het bedrijfsleven, vrienden, een prachtige woonplek aan de Maas, een fijne school voor Ben met veel vriendjes in de buurt. Vertrekken was nooit ons voornaamste plan. Maar John is heel handig, hij kan alles maken en doet dat het liefst elke dag. Ik ben dol op het horecavak. We wilden een vrijplaats creëren waar we onze vrijheid konden delen met anderen. Maar de ruimte om dat waar te maken was alleen betaalbaar in Frankrijk.

Middle of nowhere

Op 1 januari 2021 besloten we ervoor te gaan. We verkochten ons huis op de top van de markt en binnen een halfjaar woonden we in Frankrijk, als eigenaren van Chateau de Freyssinet: vier vervallen bijgebouwen die vakantiewoningen moesten worden en zeventien hectare land waarop we een moestuin, een glamping-terrein en een kleine wijngaard planden.

Van hartje stad naar hartje middle of nowhere – en denk maar niet dat ze daar Engels spreken. Mijn Frans had ik in zes maanden tijd opgepoetst met behulp van Duolingo, John kende alle kluswoorden in het Frans en Ben, toen vier, wist net ‘bonjour’ en ‘merci’ uit te spreken toen we hem een dag na onze aankomst op het plaatselijke schooltje plantten. Mijn baan in Nederland als projectmanager in het bedrijfsleven kon ik drie dagen per week vanuit huis behouden, die vormt nu nog ons basisinkomen.

Tegenslagen

We hadden ons plan realistisch berekend en doordacht, maar tegenslagen zijn niet te voorkomen. Zoals toen we erachter kwamen dat er geen septic tank aanwezig was en onze wc dus rechtstreeks uitkwam in het prachtige meer achter ons huis. Of dat de verwarming voor het kasteel bijna anderhalve ton bleek te kosten en we al het hout voor onze houtkachels zelf moesten hakken. En dan de eindeloze, kafkaiaanse administratieve situaties waar we ons een weg door moeten banen; voor álles hebben we een formulier nodig.

“Als iemand in de rij voor de kassa iets vergeet is er niemand die zucht”

Maar daar staat tegenover dat de mensen op het platteland onder Limoges engelengeduld hebben. Als iemand in de rij voor de kassa iets vergeet en een kwartier de supermarkt induikt om het te zoeken, is er niemand die zucht.

Ben zit in een klas met achttien kinderen. De eerste periode heeft hij er vreselijk gehuild, hartverscheurend. Maar na een paar maanden hadden we op een middag wat kinderen over de vloer en hoorde ik hem op de trampoline plotseling in vloeiend Frans roepen: ‘Mijn moeder haalt straks ijsjes, wie wil?’

Lees ook – ‘Ik emigreerde voor de liefde naar Spanje, maar we verhuizen toch terug naar Nederland met ons gezin’ >

Verschillen

Natuurlijk zijn er dingen anders dan in Nederland. Schooldagen duren van half negen tot half vijf, en bij elkaar spelen na schooltijd doen kinderen nauwelijks. Als Fransen doordeweeks na half acht uit eten gaan, nemen ze de kinderen gewoon mee – zonder iPad.

Grappig: op school werken vooral juffen, maar wanneer straf moet worden uitgedeeld, sturen ze de kinderen ouderwets naar de enige, loeistrenge meester: maître Jonathan. Ben kreeg ook meteen veel huiswerk. Elke maand moet hij een gedicht uit zijn hoofd leren en opzeggen.

Gasten over de vloer

Ondertussen hebben wij in het voorjaar en de zomer gasten over de vloer. En nee, dat is niet vervelend. Iedereen die komt vinden we leuk. Vrienden komen regel­matig helpen, maar mijn moeder mist me erg; we waren altijd met z’n tweeën. Johns ouders wonen al bijna twintig jaar in Frankrijk, drieënhalf uur bij ons vandaan. Zij kochten ook een chateau en hebben veel ervaring met hoe het werkt in dit land. Dat is een grote steun en leerschool.

De relatie tussen John en mij is behoorlijk veranderd door onze emigratie. We zitten voortdurend op elkaars lip. Dat is soms zoeken, maar dan maken we een wandeling over ons land, zien hoe onze kastanjebomen bloeien en weten waarvoor we het doen. Al lonkt er altijd weer een nieuwe uitdaging, want ik blijf óók een stadsmeisje.”

Meer weten? Instagram @chateaudefreyssinet, chateaudefreyssinet.com