Verhuisd naar Zuid-Frankrijk en terug: ‘We zullen altijd een beetje Fransozen blijven’

Gwendolyne (34) is alleenstaande moeder van Siméon (3).

“Moeder worden in mijn eentje was nooit de bedoeling. Sterker nog, ik wist niet eens óf ik wel een kind wilde. Siméon was een verrassing, en niet zo’n kleintje ook. Een cadeautje van een friend with benefits.

Alleenstaand

Hij wilde geen kind, zei hij zonder blikken of blozen toen ik stamelend de positieve zwangerschapstest onder zijn neus schoof. Ik ook niet, zei ik, maar ik wilde al helemaal geen abortus. Bovendien: met dit leven in mijn buik wist ik opeens niet meer zo zeker of ik echt zo bewust kinderloos was. Hoewel mijn verstand nog moest volgen, was ik in mijn hart dolgelukkig met mijn zwangerschap.

‘Ik doe het wel alleen’, zei ik monter. ‘Voel je niet rot, je hoeft geen verantwoordelijkheid te nemen, maar het is wel fijn als ik mijn kind kan vertellen wie zijn vader is.’ Die rol hoefde wat mij betreft niet traditioneel te worden ingevuld. Als ie maar wist van wie hij afstamde, en zijn vader openstond voor af en toe contact. De vriend stemde ermee in.

Totale rust

Ik was vijf maanden zwanger toen ik op vakantie was bij mijn vader en zijn vrouw in Zuid-Frankrijk. Ze leiden er een leven in totale rust: vrij uitzicht, een eigen moestuin en zwembad, paarden waarop ze bijna dagelijks de natuur in trekken.

Ik kwam er al jaren in elke vrije week die ik had, maar nu beleefde ik mijn verblijf daar plotseling anders. In de Randstad was het knokken voor een plek op de kinderopvang, mijn appartement was amper groot genoeg voor twee. Geen probleem met een baby, maar hoe moest het als mijn kind groter werd? In de huidige markt is geen huis te krijgen.

“Wilde ik mijn kind wel laten opgroeien in de Randstad?”

Om nog maar te zwijgen over de gevaren van de grote stad: geweld, criminaliteit, verkeersdrukte, drugs. Wilde ik mijn kind daar wel laten opgroeien?

In Frankrijk blijven

‘Waarom blijf je niet gewoon hier?’ vroeg mijn vader op een avond, samen onder een dekentje voor zijn open haard. Als vertaler kon ik mijn werk vanuit elke plek ter wereld uitvoeren, zijn vrouw en hij pasten met liefde op mijn kind. Bovendien: huizen genoeg in de omgeving die niet alleen groot genoeg waren voor mijn zoon en mij, maar ook nog eens betaalbaar. Tot die tijd kon ik in hun gastenverblijf wonen. Ik had vriendinnen in de omgeving, dus beschikte ook nog eens over een sociaal vangnet. Klonk als win-win-win.

“‘Waarom blijf je niet gewoon hier?’ vroeg mijn vader”

Ik liet het idee een paar dagen op me inwerken, snoof de Franse heuvellucht op vanuit een ander perspectief en besloot om voor de gulden middenweg te kiezen: ik zou mijn appartement in Nederland verhuren en in elk geval blijven tot een halfjaar na de bevalling.

Lees ook – Terug naar je ouders. Mét kind: ‘Woonde ik ineens weer op zolder’ >

Rots in de branding

Voor de laatste controles tot 34 weken bij de verloskundige vloog ik heen en weer, ik installeerde een bevriende huurder in mijn appartement en pakte in wat ik had verzameld aan babyuitzet. Een week na de uitgerekende datum beviel ik in een ziekenhuis in Zuid-Frankrijk, mijn stiefmoeder als rots in de branding aan mijn zij. Dat bleef ze, die rots.

In de nachten dat Siméon ontroostbaar was en ik er doorheen zat. Toen de borstvoeding niet wilde vlotten en zij met al haar rust een helpende hand bood. Haar aanwezigheid was misschien nog wel steunender dan wanneer ik een partner had gehad. En zo bleef ik, in het gastenverblijf.

Fransozen-hart

Ik pakte na drie maanden mijn werk op en genoot van het moederschap, met dit fantastische vangnet. Siméon ontdekte het leven tussen de moestuingroenten en mekkerende geiten en lange tijd voelde dit als de gouden formule. Tot hij anderhalf was, steeds meer interesse toonde in leeftijdgenootjes, en ik mijn leven in Nederland begon te missen. Daar kregen de eerste vriendinnen ook kinderen. En hoe heerlijk het Franse platteland ook was, ik realiseerde me steeds meer dat ik weer de dochter was, terwijl ik nu zélf aan het hoofd van mijn eigen gezin stond.

“Misschien keren we ooit terug, voorgoed”

Twee jaar na mijn vertrek trok ik daarom toch weer terug naar mijn vertrouwde bestaan. Dat sindsdien nooit meer hetzelfde heeft gevoeld, want Siméons boerenwortels zitten diep. ’s Zomers verblijven we nog altijd minstens een maand bij mijn vader en tussendoor vliegen we regelmatig op en neer. Op onrustige momenten google ik nog steeds op huizen in die regio; misschien keren we ooit terug, voorgoed. We zullen voor altijd een beetje Fransozen blijven – mijn zoon een officiële, ik in mijn hart.”

Dit artikel staat in de Kek Mama Zomerspecial 2022.

Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.