‘Moet ik toestaan dat mijn kinderen hun stiefvader papa noemen?’

“Het was nooit mijn droom om een alleenstaande moeder te worden. Dat de vader van mijn kinderen tot twee keer toe tijdens de zwangerschappen besloot dat het vaderschap hem toch niet zo goed paste, is iets waarop ik helaas geen invloed had. En misschien is het een zegen, want sinds twee jaar heb ik een relatie met een man die mijn kinderen als de zijne ziet en misschien wel net zoveel van ze houdt als ik.

Lees ook: ‘Mijn vader is niet mijn echte vader, maar dat weet niemand – zelfs mijn eigen man niet’ >

Papa

De biologische vader van mijn kinderen is buiten beeld. Dat is zijn eigen keuze, maar ik vertel Bram en Sophie wel over hem. Ze hebben het recht te weten wie hun echte vader is.

Toch noemen ze mijn vriend “papa”. Iets wat ze zelf hebben bedacht, en waar ik me aanvankelijk wat ongemakkelijk bij voelde. Mijn vriend ís hun papa niet, dat woord is alleen voorbehouden aan hun verwekker.

Maar mijn vriend vindt zijn nieuw verworven titel meer dan vleiend. En als ik eerlijk ben, is hij de enige die de onderscheiding waarmaakt. Tegen mijn kinderen zeggen dat ze geen “papa” tegen hem mogen zeggen voelt alsof ik ze beperk in hun liefde voor hun stiefvader, en dat is het laatste wat ik wil. Als ik rustig uitleg dat iemand anders al hun echte papa is, zegt Bram: “Dat weet ik toch”, en blijft de titel doodleuk gebruiken.

Verwarrend

In onze omgeving wordt weleens gefronst, wanneer ze mijn kinderen horen praten. Iedereen weet hoe de vork in de steel zit. Tegelijkertijd ben ik blij dat mijn kinderen een man in hun leven hebben die ook echt als papa voelt. Ik wil de biologische vader van mijn kinderen geen onrecht aandoen, zelfs al heeft hij er zelf voor gekozen geen onderdeel te zijn van het leven van zijn kinderen. Maar belangrijker: is het voor mijn kinderen niet verwarrend om twee mannen in hun leven te hebben die hun papa zijn?”

Meer afleveringen van het dilemma? Elke dinsdag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere dilemma's.