Beeld: Getty Images
Amy (40) is samen met Xavier (42). Samen hebben ze dochters Sophie (13), Luna (10) en zoon Bo (8).
“Ik ben een zondagskind; mijn leven heeft, op mijn adoptie na, nooit tegenslagen gekend. En zelfs mijn adoptie zie ik niet als iets negatiefs. Mijn biologische Zuid-Koreaanse ouders konden niet voor me zorgen door de economische situatie in hun land, rond 1980. Dat mijn Nederlandse ouders, die ik beschouw als mijn echte ouders, in hun huis en hart plek voor mij hadden, is iets waarvoor ik ze altijd dankbaar blijf. Ik was anderhalf toen ik per vliegtuig werd afgeleverd op Schiphol, vergezeld door een begeleider van de adoptiestichting. Na mij kregen mijn ouders een biologisch kind, mijn zus Lisette, maar nooit heb ik het gevoel gehad dat er onderscheid bestond tussen ons. Mijn ouders hielden van ons allebei evenveel, vanuit hun tenen – en nog steeds.
Xavier en ik waren al achttien jaar samen, onze kinderen leidden zorgeloze levens op de basisschool, toen ik mijn afkomst plotseling begon te bevragen. Als ik keek naar mijn mooie, gezonde, gelukkige gezin, kon ik me niet voorstellen dat een moeder daar ooit vrijwillig afstand van kon doen. Steeds vaker kwamen berichten naar buiten in de media dat veel adopties in mijn tijd niet helemaal koosjer waren verlopen, en dat informatie op adoptiepapieren lang niet altijd klopte. Wat als mijn ouders mij helemaal niet vrijwillig hadden afgestaan?
“Als ik keek naar mijn mooie gezin, kon ik me niet voorstellen dat een moeder daar ooit vrijwillig afstand van kon doen”
En dan was er nog het genetische aspect. Toen Luna op haar vijfde de diagnose astma kreeg, waarmee niemand in ons gezin of de familie van Xavier bekend was, kwam de logische vraag van de kinderarts of het misschien aan mijn kant van de familie zat. Ik had geen idee. Een confronterend moment, want nu ging het om een relatief onschuldige vorm van astma, maar plotseling realiseerde ik me dat er ook ernstiger familiekwalen aan het licht konden komen, en dan had ik geen idee van mijn achtergrond.
Lees ook – De juf: ”Bij deze steen ben ik gevonden’, vertelt de geadopteerde Chi’ >
Of ik echt antwoorden wilde op die vragen wist ik niet. Maar er was geen weg meer terug. Nu ik serieus overwoog mijn biologische ouders – en dus ook de biologische familie van mijn kinderen – te zoeken, kon ik het niet meer van me afzetten. Misschien trok ik een beerput open, misschien zouden we er waardevolle familie bij krijgen. En misschien zouden mijn vragen nooit beantwoord worden. Want dat was natuurlijk ook mogelijk. Ik had geen idee waaraan ik begon toen ik met Xavier naast me aan de keukentafel een mail stuurde naar de adoptiestichting met de mededeling dat ik mijn ouders zocht. Twee maanden later, op de tiende verjaardag van Sophie, kreeg ik mail terug: ze hadden mijn moeder gevonden. Over verjaardagscadeaus gesproken: mijn dochter kreeg zomaar een oma cadeau. Mijn vader bleek op jonge leeftijd overleden.
“Eén mailtje waarmee mijn bestaan compleet veranderde”
Eén mailtje waarmee mijn bestaan compleet veranderde. ‘Zo makkelijk gaat dat’, schamperde ik naar Xavier, geschokt, blij, doodsbang en verwonderd tegelijk. Mijn biologische moeder stemde in met een ontmoeting, hoorden we een maand later, en dat najaar vlogen we met het gezin naar Seoul. Mijn ouders gingen mee, met de plechtige belofte zich op de achtergrond te houden. Het voelde onlogisch dit zonder hen te doen; zonder mijn biologische moeder en vader hadden mijn ouders mij nooit gehad.
Het weerzien, dat voelde als een eerste ontmoeting, leek in niets op de scènes die je ziet in tv-programma’s. In een kil kamertje van de adoptiestichting schudden we elkaar onwennig de hand. Er waren geen tranen, bovenal voelden we ongeloof. Over dat dit echt gebeurde, niet over de vraag of deze vrouw, bijna een kop kleiner dan ik, echt mijn moeder was. Dwars door Seoul wandelde ik met mijn man achter haar aan. Oma en kleinkinderen, de pinken in elkaar gehaakt en allemaal dezelfde gedecideerde tred. Mijn ouders liepen ernaast, trots als een pauw.
“Oma en kleinkinderen, de pinken in elkaar gehaakt en allemaal dezelfde gedecideerde tred”
Inmiddels hebben we al een aantal vakanties samen doorgebracht. In Nederland, in San Francisco waar een deel van mijn Koreaanse familie woont, en we plannen opnieuw een reis door mijn geboorteland. De biologische ketting is hersteld, mijn familie is eindelijk compleet.” Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
