‘Onze kinderen mogen zo lang als ze willen bij ons in bed slapen’

'Mijn ouders zijn gescheiden toen ik negen was en vooral mijn jongere zusje had daar grote moeite mee. Vaak ging ik bij haar in bed liggen om haar te kalmeren’, vertelt Wendy. Toen bedacht ze al dat ze haar eigen kinderen later ook bij haar in bed wilde hebben. 'Ik realiseerde me op die jonge leeftijd al dat kinderen warmte en genegenheid nodig hebben, niet alleen overdag.'

Eigen bed

Toen haar eerste kind werd geboren, mocht het meteen bij haar in bed slapen. 'Natuurlijk volgens alle veiligheidsrichtlijnen, maar het was de enige manier om hem te laten slapen. En de enige manier waarop borstvoeding ’s nachts lukte.' Met haar tweede ging het precies zo.

'Het is echt niet zo dat ik mijn kinderen niet alleen kunnen of mogen slapen. Ze hebben altijd hun eigen slaapkamers gehad, en we moedigen ze zelfs aan om alleen te slapen. Maar meestal komen ze dan toch terug bij ons, omdat ze gewoon bij ons willen zijn. Wie ben ik om dan nee te zeggen?'
 

Taboe

Wendy had verwacht dat haar kinderen op wat latere leeftijd wel klaar zouden zijn met het bed van hun ouders. 'Maar dat heeft lang geduurd. Mijn zoon is nu een tiener en slaapt nu pas in zijn eigen kamer. Maar hij weet dat hij bij ons nog altijd welkom is, mocht dat nodig zijn.' 

Ze denkt dat het veel vaker voorkomt dat grotere kinderen nog bij hun ouders slapen. 'Maar het is echt een taboe. Daarom deel ik mijn verhaal, om uit te leggen dat er niets mis mee is. Het komt uiteindelijk echt wel goed met je kind. Door samen te slapen leer je ze juist dat de genegenheid die je als ouders biedt, niet ophoudt als de lichten uitgaan. En ook dat hun behoeften er toe doen.'