Beeld: Shutterstock
De één is voorstander van co-sleeping, de ander begint er niet eens aan. Wendy Wisner behoort tot de eerste groep. Op haar blog legt ze uit waarom haar kinderen altijd, hoe oud ze ook zijn, bij haar in bed mogen liggen.
‘Mijn ouders zijn gescheiden toen ik negen was en vooral mijn jongere zusje had daar grote moeite mee. Vaak ging ik bij haar in bed liggen om haar te kalmeren’, vertelt Wendy. Toen bedacht ze al dat ze haar eigen kinderen later ook bij haar in bed wilde hebben. ‘Ik realiseerde me op die jonge leeftijd al dat kinderen warmte en genegenheid nodig hebben, niet alleen overdag.’
Toen haar eerste kind werd geboren, mocht het meteen bij haar in bed slapen. ‘Natuurlijk volgens alle veiligheidsrichtlijnen, maar het was de enige manier om hem te laten slapen. En de enige manier waarop borstvoeding ’s nachts lukte.’ Met haar tweede ging het precies zo.
‘Het is echt niet zo dat ik mijn kinderen niet alleen kunnen of mogen slapen. Ze hebben altijd hun eigen slaapkamers gehad, en we moedigen ze zelfs aan om alleen te slapen. Maar meestal komen ze dan toch terug bij ons, omdat ze gewoon bij ons willen zijn. Wie ben ik om dan nee te zeggen?’
Wendy had verwacht dat haar kinderen op wat latere leeftijd wel klaar zouden zijn met het bed van hun ouders. ‘Maar dat heeft lang geduurd. Mijn zoon is nu een tiener en slaapt nu pas in zijn eigen kamer. Maar hij weet dat hij bij ons nog altijd welkom is, mocht dat nodig zijn.’
Ze denkt dat het veel vaker voorkomt dat grotere kinderen nog bij hun ouders slapen. ‘Maar het is echt een taboe. Daarom deel ik mijn verhaal, om uit te leggen dat er niets mis mee is. Het komt uiteindelijk echt wel goed met je kind. Door samen te slapen leer je ze juist dat de genegenheid die je als ouders biedt, niet ophoudt als de lichten uitgaan. En ook dat hun behoeften er toe doen.’
Nog meer persoonlijke verhalen lezen?
Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
