Meest gelezen 14 november - 20 november

Ze deed een tijdje wat rustiger aan na haar hoofdrol in de serie Julia's Tango en het tv-programma Wie is de Mol?. Kreeg twee zonen en speelde in in kleine theaterproducties. Drie jaar geleden had ze een rol in Meiden van de Herengracht en onlangs in Zomer in Zeeland. Nu staat ze op de planken in de reizende theatervoorstelling Guilty pleasures - onderdeel van de Powervrouwen-reeks van Bos Theaterproducties. “Een lekkere lichte avond met veel meezingliedjes,” zegt Kim, “vol herkenbare situaties. Over schoolpleinmoeders en vriendinnen op een paaldanscursus. Na afloop van de voorstelling bouwen we een feestje in de foyer, waar we nog even doorgaan.” Guilty pleasures zijn er namelijk om gevierd te worden, vindt ze.

“Waarom zou je je schamen voor wat je leuk vindt? Ik hou er wel van, een tacky randje. Dansen op de Backstreet Boys, Rick Astley en John Denver.” Ze schaamt zich hoe dan ook niet snel. “Ook niet nu ik opeens moet zingen op het podium. Schijt, denk ik dan. Ik ben niet de beste zangeres, maar ik vind het gewoon leuk om te doen.”
 

Schuldgevoel

Deze generatie worstelt met schuldgevoel, vindt Kim. In Guilty pleasures zit een diepere laag over de verplichtingen die schudgevoelens met zich meebrengen. “We zijn zó bezig met wat anderen van ons denken. Dat draagt niet bij aan een positief zelfbeeld. Jammer vind ik dat. Nu ik ouder word, maak ik me gelukkig minder druk om wat de buitenwereld denkt en vertoon ik minder sociaal wenselijk gedrag.

Ik heb een vriendin die elke keer als we elkaar zagen cadeautjes meenam voor mijn kinderen. Superlief, maar daardoor kreeg ik het gevoel dat ik dat terug moest doen. Voor mijn gevoel schiep het een verplichting, terwijl het voor mij helemaal niet draait om materie. Ik ben liever attent met aandacht. Ik waardeer het enorm als ik díe terugkrijg van vriendinnen. Een belletje om te vragen hoe een auditie ging, bijvoorbeeld. Ik heb ook een vriendin die structureel elke verjaardag vergeet, maar wel altijd voor me klaarstaat. Dáár gaat het voor mij om.
 

Lees ook
Jan legt het nog een keer uit: schuldgevoel >
 

Cadeautjes

Al die gedragscodes en verplichtingen; ik durf me er nu steeds meer tegen uit te spreken. Soms best eng om te doen, maar ik merk dat anderen dat waarderen. Op het schoolplein van de kinderen had ik het onlangs met een paar moeders over cadeautjes voor een kinderverjaardag. Vroeger kreeg ik gewoon vijf gulden van mijn ouders, en daar moest ik het dan voor regelen.

Als je nu kijkt naar de bedragen... Ik vind vijftien euro voor een partijtje best veel; als we allemaal een tientje inleggen, kopen we met z’n tienen één mooi voetbalpak en is dat kind dolgelukkig. Toen Jacob drie jaar geleden net op school zat, ging ik daar nog wel in mee. Dacht: o, dat hoort dus blijkbaar zo. Net als die klassenapps die maar doorgaan. Nu zet ik die gewoon op stil. Ik laat me niet meer gek maken. Al scheelt het dat ik niet zoveel op het schoolplein sta, omdat mijn vriend Peter de jongens meestal wegbrengt, op weg naar zijn werk.”
 

Betrokkenheid

Natuurlijk draagt Kim wel haar steentje bij als hulpmoeder: “Luizenpluizen bijvoorbeeld. Of de klas versieren met sinterklaas en vlak voor de vakantie speelgoed schoonmaken. Als ik drie keer per jaar iets doe op school, vind ik dat echt zat. Ik vind het prima om te helpen, maar doe het vooral uit gevoel van betrokkenheid met mijn kinderen.”
 

Het hele interview staat in Kek Mama 10-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >