Mama op expeditie: ‘De barre omstandigheden geven me het gevoel dat ik leef’

“Op mijn negentiende ging ik met familie op skivakantie naar Noorwegen. Daar ontmoette ik Jochem. Hij was daar met zijn ouders naartoe verhuisd, omdat zijn vader de sledehondensport beoefende. We kregen een relatie en de avontuurlijke reisdrift van Jochem – hij was acht toen hij met z’n ouders drie maanden door Alaska trok – sloeg op mij over.

Zo toerden we samen door Europa en gingen we op onze ski’s heel IJsland door. De geboorte van Tristan remde ons niet af. Integendeel: hij was vijf dagen oud toen hij in de draagzak zijn eerste Noorse bergtop bedwong en Nanook heeft leren fietsen in Patagonië. Inmiddels hebben de jongens meer landen gezien dan hun klasgenoten bij elkaar.

Gevoelstemperatuur -20

Dit jaar bezochten we Spitsbergen, een eilandengroep in de Noordelijke IJszee. Met onze pulk, een soort bagageslee, trokken we over de ijsvlaktes. Tussendoor gingen we skiën, ijsklimmen en spotten we een rendierkalf. Het vroor slechts tien graden, maar door de snijdende wind was de gevoelstemperatuur -20.

Ergens vind ik die barre omstandigheden fijn – ze geven me het gevoel dat ik leef. Niets is mooier dan een strakblauwe lucht en vers gevallen sneeuwvlokken zien glinsteren in de zon. De eindeloze stilte, alleen het geluid van krakende sneeuw onder je voeten. Met wollen kleding houden we onszelf zo warm mogelijk. Ook bewegen helpt: voelen de jongens hun vingers niet meer, dan gaan ze voetballen of sneeuwkastelen bouwen. Ze zeuren nooit over de kou.

Lees ook
Extreme vakanties: ‘We hebben temperaturen van min 4 tot min 28 meegemaakt in Lapland’ >
 

Storm en ijsberen

’s Nachts liggen we in een dikke slaapzak in onze tent. In Noorwegen werden we een keer half ingesneeuwd wakker omdat het tentdoek gescheurd was door een storm. Liepen we daarna, bij gebrek aan een gsm-verbinding, drie uur naar de dichtstbijzijnde hut om contact te leggen met de buitenwereld. Dat laatste liet ik in het satelliet-tekstbericht aan mijn ouders maar achterwege.

Net als toen ik op Spitsbergen wakker schrok van een knisperend geluid – een ijsbeer? Het bleek loos alarm, al hadden we wel een geweer op zak, wat daar verplicht is. We gaan nooit onvoorbereid op pad. Toch zijn mijn ouders altijd blij als we weer heelhuids zijn teruggekeerd. Begrijpelijk, al is het onderweg soms veiliger dan thuis. Laatst fietsten Tristan en ik door de stad en werden we bijna van onze sokken gereden. Daar schrik ik meer van dan een ijsbeer die misschien gedag komt zeggen.”
 

De avonturen van Kim en haar gezin zijn te volgen op Instagram @littlepolarexplorers.

Dit portret staat in Kek Mama 15-2021.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!