Beeld: Canva
Je kind kwijt op de camping? Je gunt het niemand, maar het overkwam Lisanne (33): “Op een zonnige dag op de camping in Zeeland sloeg ons relaxte humeur plotseling om in pure paniek. Ons vijfjarige zoontje Sem was ineens spoorloos verdwenen.”
‘Waar is Sem?’ vroeg ik mijn man, terwijl ik langs de rand van de speeltuin liep. Hij haalde zijn schouders op. ‘Hij was net nog bij de glijbaan.’ Het was zo’n nonchalant moment, het soort moment waarvan je denkt dat het nooit écht spannend wordt. Sem speelde al de hele week zelfstandig met vriendjes op de camping. De speeltuin lag recht tegenover onze caravan, dus we hielden altijd een oogje in het zeil. Tot vandaag.
We waren twee weken op vakantie op een gezellige familiecamping in Zeeland vlakbij het strand. Een heerlijke plek, helemaal ingericht voor kinderen. Alles voelde veilig en overzichtelijk. Maar dat gevoel sloeg in één seconde om toen we Sem nergens meer zagen.
We riepen zijn naam, vroegen aan andere kinderen of ze hem hadden gezien. ‘Hij fietste net weg’, zei een meisje. Weg? Waarheen dan? Zijn fietsje was nergens meer te bekennen. Mijn hart bonsde in mijn keel. Mijn man begon langs de stacaravans te rennen, ik holde naar de receptie. ‘We zijn ons zoontje kwijt’, zei ik, terwijl mijn stem trilde. De receptioniste handelde meteen: via de intercom werd omgeroepen dat iedereen moest uitkijken naar een vijfjarig jongetje met een geel petje.
Wat er toen gebeurde, was hartverwarmend én hartverscheurend tegelijk. Alsof heel de camping even de adem inhield. Mensen kwamen uit hun tenten, moeders en vaders liepen rond, pubers sprongen op hun fietsen. ‘Hoe ziet hij eruit?’, ‘Waar zagen jullie hem voor het laatst?’ Overal op het terrein zag je mensen zoeken. Mijn gedachten sloegen op hol: wat als hij richting het strand was gelopen? Wat als… Ik durfde de zinnen niet af te maken.
Ik stond te trillen op mijn benen. Mijn man liep richting de duinen, ik bleef bij het pad staan dat richting het strand leidde. Elke minuut voelde als een uur.
‘Daar staat zijn fiets!’ riep iemand plotseling bij het hoofdgebouw van de camping. We renden erheen. Zijn kleine blauwe fietsje met zijwieltjes stond geparkeerd bij de kinderbioscoop (een eenvoudig zaaltje met beamer). ‘Sem?’ riep ik, terwijl ik de deur openduwde.
En daar zat hij. Op de voorste rij van de kinderbioscoop, compleet verdiept in een film met zingende dieren. Zijn schoentjes bungelend boven de grond, zijn handjes in zijn schoot gevouwen. Alsof er niets aan de hand was.
Ik moest lachen en huilen tegelijk. ‘Mama, ik ging even film kijken’, zei hij kalm, toen ik hem in mijn armen sloot. ‘Ik had het gevraagd aan een mevrouw.’ Blijkbaar had een aardige kampeerder hem binnengelaten, onwetend dat heel de camping naar hem op zoek was.
Die avond aten we frietjes bij de caravan en hielden we Sem geen seconde uit het oog. Zijn fietsje stond veilig op slot naast de voortent. En ik wist één ding zeker: de volgende keer dat hij zegt dat hij ‘even weggaat’, rennen we met hem mee.
Een kind kwijt op vakantie? Lisanne is niet de enige die dit meemaakte, Maaike weet er ook alles van. Maaike: “Meteen werd er een noodplan in werking gesteld.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
