Kim Moorman zit in een rolstoel: ‘Ik wil niet bij alles zeggen: ‘Ga maar met papa”

‘‘Vijf jaar lang heb ik plat in bed gelegen. Na het auto-ongeluk, waarbij de zenuwen in mijn rug en nek ernstig beschadigd raakten, kon ik geen prikkels verdragen en had ik gigantisch veel pijn. Zelfs bij het overeind komen ging ik knock-out. Uiteindelijk is het me na lang revalideren gelukt om toch weer een actief leven te gaan leiden. Zittend weliswaar – mijn zenuwen zijn blijvend beschadigd – maar met mijn rolstoel en hulphond kom ik overal.
 

Lees ook
7x leuke speeltuinen voor kinderen met (en zonder) beperking >
 

Kinderdroom

Mijn droom om moeder te worden heb ik nooit opgegeven. Vijf jaar na het ongeluk, toen ik steeds zelfstandiger werd, begon het te kriebelen. Mijn coach nam mij serieus. Zij beaamde dat ik dat verlangen zoals iedere andere vrouw mocht hebben, ook al had ik geen idee hoe ik het moest gaan doen, een kind opvoeden. Die erkenning was heel fijn.

“Ik was vastbesloten het tegendeel te bewijzen.”

Ik zocht alles uit: hoe til ik een baby op, bestaat er een box met een deur? Ik was nog niet eens zwanger, maar wilde de vooroordelen voor zijn. Mensen zouden geheid denken: ze kan jarenlang niets en wil nu een kind – waar begint ze aan? Velen zeiden dat alsnog, hoorde ik via via toen ik zwanger raakte. Maar ik was vastbesloten het tegendeel te bewijzen.

Grenzen

Ik gebruikte een co-sleeper en we plaatsten wieltjes onder alle meubels. Kick optillen kostte veel kracht, maar praktisch gezien was er niets wat ik niet kon handelen. ‘Wat als hij ouder wordt en wegrent?’ vroeg iemand een keer. Gek genoeg had ik me dáár niet op voorbereid. Ik vertrouwde erop dat mijn kind bij me bleef. Naïef misschien, maar Kick en Fien zijn nog nooit weggelopen. Waarschijnlijk voelen ze aan dat ze die grens niet moeten opzoeken. Net als dat ze weten dat ze op hun vader kunnen klimmen en op mij niet.

Nu ze ouder worden, ontstaan er wel andere uitdagingen. Als ze met mij in een bootje willen varen in de dierentuin, moet ik vooraf hebben uitgezocht of ik daar met mijn rolstoel in kan. Ik wil niet bij alles zeggen: ‘Ga maar met papa.’ Soms ontkom ik daar niet aan, maar dan ga ik later bijvoorbeeld met Kick winkelen. Vindt ie het einde. Aan vriendjes legt hij uit dat ik een auto-ongeluk heb gehad. ‘Met bloed’, zegt hij dan. En daarna trots: ‘Ze kan niet lopen, maar verder kan ze alles!’ Geweldig, toch?”
 

Dit portret staat in Kek Mama 16-2021.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!