Cabaretier Katinka Polderman (36) zou best vijf kinderen willen, maar dat vindt ze een beetje zielig voor man Peter. “Want die moet ervoor opdraaien.”
Katinka had ooit een hond, Busje. Makkelijk beestje, hij hobbelde vanzelf mee en anders bleef hij gewoon thuis. Daarnaast was ze niets gewend wat zorgen betreft. Brams babytijd vond ze dan ook heftig.
“Als jij niets doet, kan zo’n kind ook niets. Het gaat 24 uur per dag door. En Bram huilde veel. Dat kon betekenen dat-ie moe was of pijn had of honger. Dat hij moest poepen maar dat het niet lukte. De kraamhulp zei: ‘Over een tijdje kun je al die huiltjes onderscheiden.’ Maar Bram huilde gewoon. Geen idee wat het betekende. Vaak jankte ik mee. Uit medelijden, ik vond het zo zielig. En ik was moe.”
Bram sliep niet overdag en werd steeds vermoeider, en dus vervelender en gefrustreerder. Peter en Katinka hadden eindeloze discussies. Dat ging van: “Misschien moeten we hem op bed voeden, dan weet hij dat hij daarna gaat slapen. Maar wanneer doen we dan een schone luier om? En wanneer stoppen we hem in zijn slaapzakje? Jij deed gisteren eerst de luier.”
Op dit moment is eten een issue, maar die strijd hebben ze opgegeven. Bram zegt de hele dag ‘ijssss’, dus hij krijg na het avondeten een ijsje, ook als hij maar een paar happen heeft gegeten. “Sinds we dat doen eet hij ineens ook rauwe stukken paprika en komkommer. Ik denk dat het wel goed komt zonder dat we er panisch over hoeven te doen.” Maar wat ze fijn vindt: “Ik kan hem van alles vragen. ‘Hoe doet een schaap?’ ‘Bèèè.’ Als hij kieskeurig is met eten en geen boterham wil, vraag ik: ‘Wil je meloen? Ja?’ Vroeger begon hij dan te huilen en dacht ik dat hij geen honger had. Nu snappen wij elkaar.”
Uit het babygebeuren ontsnappen, daaraan had ze geen enkele behoefte. “Bram was zes weken toen ik dacht: ik ga alleen naar de supermarkt. Peter bleef thuis, de baby was in goede handen. Ik trok mijn schoenen aan en moest heel hard huilen. Vervolgens ben ik thuisgebleven. Ik kon gewoon niet weggaan.”
Aan het woord is de vrouw die liedjes schreef als Pipapijpen (Het zweet dat parelt op je zak dat smaakt exact als Bailey’s) en verschillende antibaby-liedjes (Het schijt, het pist, het spuugt, het krijst, het braakt. Nooit laat ik me in met dat soort types). De vrouw die afgaf op ouders die alsmaar met hun ‘kleine profteurtjes’ in de weer waren. De vrouw die niet voor half elf ’s ochtends haar bed uit kwam, om vervolgens ‘lekker te schrijven en prullen’. Daarna ging ze naar de kroeg om te vieren dat ze een lied af had. Met veel dranken sigaretten, en zeker tot een uur of vier in de ochtend. “En als ik lekker aan het schrijven was, at ik als avondeten noodles uit zo’n zakje. Kokend water eroverheen, klaar.”
Nu ligt ze half tien ’s avonds in bed en is het kroegleven verruild voor wandelen op de hei met een vriendin. Katinka: “Ik was al rustiger geworden. Sinds ik met Peter ben, bleef ik vaker thuis en toen ik zwanger was, wilde ik niks behalve op de bank liggen. In zekere zin ben ik altijd een huismuts geweest. Ik vind het plezierig thuis te zijn. Wat schrijven, muziek maken, beetje rommelen.”
Bovendien ziet Katinka in de schijnbaar tegenovergestelde levensstijlen dezelfde kern: “Ik ga mijn eigen gang, wil niet per se onderdeel zijn van iets. Ik trek me niet veel aan van wat anderen vinden. Vroeger uitte zich dat in paars haar en wild leven, nu zit ’m dat in hoe ik mijn leven organiseer. Niet zoals iedereen dat doet.” Heeft zij een optreden, dan blijft Bram niet per definitie thuis bij Peter bijvoorbeeld. “Zo gingen we gezellig met z’n drietjes in een hotel, tijdens een festival in Groningen. Na het optreden was Bram in slaap gevallen, toen hebben Peter en ik op een terras nog twee biertjes gedronken. Twéé hele biertjes!”
Die eigengereide kant zat bij haar opvoeding inbegrepen. “Mijn vader laat zich ook niet zo makkelijk een kant opdouwen, die gooit dan zijn kont tegen de krib. Het was thuis altijd: ‘Je hoeft je niet te conformeren aan wat toevallig van je wordt verwacht. Doe wat je gelukkig maakt’. Ik hoop dat ook aan Bram mee te geven. Het is de basis van een fijn leven.”
Het hele interview staat in Kek Mama 01-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
