Je moeder verliezen tijdens je zwangerschap: ‘Had ik haar trotse blik maar kunnen zien’

Anita (36), getrouwd en moeder van Leah (2):

“Natuurlijk wist ik dat het niet goed ging met mijn moeder, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat het zo snel zou gaan. Ineens zagen we een zwelling aan de zijkant van haar hoofd en bleek mijn moeder naast longkanker ook uitzaaiingen in haar hersenen te hebben. Ze raakte in de war en was hierna niet meer helder. Een week later overleed ze vrij plotseling. Ik ging in de overlevingsstand en vlakte mijn emoties af, want zodra ik overstuur was kreeg ik last van harde buiken.

Ik was ruim 37 weken zwanger, dus we planden mijn moeders uitvaart drie dagen na haar overlijden om de kans te vergroten dat ik erbij kon zijn. Ik ben zo blij dat ik, met dikke buik, nog over mijn moeder heb kunnen spreken tijdens de dienst, want drie dagen later braken mijn vliezen.

Tegenstrijdig

Mam had al langer klachten. Ze was benauwd en hoestte veel. De huisarts vermoedde een longontsteking en schreef een antibioticakuur voor, maar die sloeg niet aan. Na een nieuwe longfoto volgde de verpletterende diagnose dat het longkanker was, met uitzaaiingen in haar heup en rug. Meteen was duidelijk dat genezing niet mogelijk was, de artsen konden haar alleen een levensverlengende chemokuur geven.

We waren allemaal kapot van dit nieuws. Voor mij was het enorm schakelen. Net twee weken hiervoor was ik namelijk dolgelukkig toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield, iets wat mijn vrouw en ik nog aan niemand hadden verteld. Nu donderde ik keihard van die roze wolk af. Het was zo tegenstrijdig: ik was heel blij met mijn zwangerschap, maar tegelijk verdrietig en bang om mijn moeder te verliezen.

“Het was zo tegenstrijdig: ik was heel blij met mijn zwangerschap, maar tegelijk verdrietig en bang”

Een week later vertelde ik haar dat ze oma zou worden. Ze reageerde verrast en erg emotioneel. ‘Ik hoop dat ik het nog mee mag maken’, zei ze. Ze heeft gevochten als een leeuw. De chemokuur, en daarmee de kans om nog langer bij ons en haar kleinkind te zijn, greep mijn moeder met beide handen aan. Ook ik hield me vast aan deze behandeling. Ik deed mijn best om positief te blijven en hoopte zo dat ze mijn kind nog zou vasthouden en mij als moeder kon meemaken. En dat ik haar als oma mocht zien, hoe kort ook.

Lichtpuntje

Ondanks alle zorgen over mijn moeder kon ik wel van mijn zwangerschap genieten. Ik was dankbaar voor het kleintje dat in me groeide en mijn zwangerschap was een lichtpuntje in een donkere tijd. Maar wel met een zwart randje. Mijn geluksbubbel was al doorgeprikt toen ik hoorde dat ik mijn moeder ging verliezen.

Het contrast kon niet groter zijn. Terwijl in mij nieuw leven groeide en mijn buik steeds boller werd, werd mijn moeder doodziek van de chemokuur. Daardoor konden we niet veel samen doen. Een keertje zijn we samen gaan winkelen omdat ik zwangerschapskleding nodig had.

“Ze wilde zo graag betrokken zijn bij haar kleinkind, waar ze het ook vaak over had”

Mijn moeder deed dit puur op wilskracht, want lopen ging eigenlijk niet meer. Maar ze wilde zo graag betrokken zijn bij haar kleinkind, waar ze het ook vaak over had. Dan vroeg ze zich hardop af of het een jongen of een meisje werd. In het dorp kocht ze een knuffeldoek met een beertje voor de baby.

Over dat ze haar kleinkind misschien helemaal niet zou gaan meemaken sprak ze zich niet uit, en ik ook niet. Dit was de grootste angst van ons allebei en ik denk dat we elkaar tegen die pijn wilden beschermen.

Lees ook – De dag dat mijn vader met me brak: ‘Iedereen op Facebook kon meelezen’ >

Terugslag

In eerste instantie leek de chemokuur goed te gaan. Het komt in orde, hield ik mezelf voor. We wisten dat we haar gingen kwijtraken, maar we hoopten op nog een paar jaar samen. Door corona konden we elkaar niet zien, want ik wilde mijn moeder niet onnodig in gevaar brengen. Als alternatief stuurde ik haar steeds foto’s van mijn groeiende buik.

Eindelijk brak mijn verlof aan. Ik was van plan om twee weken in quarantaine te gaan zodat ik daarna veilig mijn moeder kon bezoeken. Helaas bleek uit een nieuwe scan dat de kanker keihard had teruggeslagen. De artsen konden niets meer voor haar doen. Ze had nog twee maanden te leven, waardoor het kielekiele zou worden of ze haar kleinkind nog zou ontmoeten. Ik kon het amper bevatten. Ondank alles had ik dit niet zien aankomen.

Op de valreep lieten we toch nog een geslachtsbepalende echo maken, zodat mijn moeder wist wat het zou worden. Dit onthulde ik door haar alvast het geboortekaartje te laten zien met de naam erop. Aandachtig bekeek ze dit, ook sprak ze voor het eerst de naam Leah uit. Ze vond het prachtig en liet een zilveren rammelaar met Leahs naam graveren, zodat ze haar kleindochter iets dierbaars kon nalaten.

Dubbel

Daarna ging het hard. Een week later bleek ze uitzaaiingen in de hersenen te hebben en was ze niet meer goed aanspreekbaar. Nog een week later viel ze plots weg en overleed mijn lieve moeder in het bijzijn van mijn vader.

Er was amper tijd om stil te staan, want zes dagen na haar dood begonnen de weeën en beviel ik van Leah. Ze lag op mijn borst en keek me met een heldere blik aan. Het was magisch maar tegelijk zo genadeloos hard dat mijn moeder haar op zes dagen na was misgelopen, al was ze op het eind niet meer helder. Zo graag had ik gewild dat ze Leah nog had kunnen vasthouden en dat ik die trotse blik in haar ogen kon zien. Dat heb ik echt gemist in mijn kraamtijd.

“Zo graag had ik gewild dat ze Leah nog had kunnen vasthouden”

Net als haar steun, want ik wilde juist toen zo veel aan mijn moeder vragen: hoe pakte zij het vroeger aan als ik krampjes had? En wat herkende zij van mij als baby in Leah? Altijd had mijn moeder voor mij klaargestaan, maar mijn hulplijn was er niet meer. Ik was intens blij met mijn kind, maar ook diep verdrietig om mijn moeder. Dit dubbele gevoel was goed zichtbaar thuis: de felicitatiekaarten kwamen tegelijk binnen met de rouwkaarten.

Eenzaam

De periode na haar dood was ik erg eenzaam. Als ik trotse oma’s samen met hun dochter en kleinkind op straat zag lopen achter de kinderwagen, voelde ik me alleen op de wereld. Alsof ik de enige was zonder moeder. Rouwen was moeilijk omdat ik het verdriet probeerde weg te duwen. Ik had een mooi gezin, daar moest ik me van mezelf op focussen.

“Rouwen was moeilijk omdat ik het verdriet probeerde weg te duwen”

Maar pijn laat zich niet wegduwen, het komt keihard terug. Het lukte me lange tijd om het verdriet tegen te houden, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ik kon niet naar haar foto kijken die in onze kast stond en ook op andere momenten waren er plotselinge huilbuien.

Brieven

Om beter met mijn emoties te kunnen omgaan ben ik in rouwverwerkingstherapie gegaan. Er was zoveel in korte tijd gebeurd en het was fijn om daar ongeremd over te praten. Ook kreeg ik handvatten om mijn verdriet toe te laten. Ik merkte dat ik het fijn vind om mijn moeder te schrijven, dus ik heb nu een schriftje met brieven aan haar. Hierin schrijf ik over wat geweest is, maar ook over het hier en nu en wat ik zo graag met haar had willen delen.

Inmiddels is het tweeënhalf jaar verder. Leah vertel ik vaak over haar oma. Dan steek ik een kaarsje aan bij haar foto en vertel ik dat oma zo lief was en graag leuke dingen met haar had willen doen. En dat Leah vanaf het allereerste moment oma’s grote trots was.”

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.