Megan Cardwell en haar man hadden in de kraamtijd alle aandacht voor hun baby. Logisch, maar volgens Megan had er ook iemand moeten zijn die voor háár zorgde.
De eerste weken na de bevalling leefde Megan in een waas. ‘Het was voor mij en mijn man de moeilijkste fase – als ouders, maar ook als koppel. We moesten uitzoeken waar onze dochter behoefte aan had en hoe we onze rol als kersverse vader en moeder het beste konden vervullen', zegt ze op haar blog.
Megan dacht op dat moment niet na over wat ze zélf nodig had, omdat ze haar dochter op één zette. ‘Dat is wat je als ouder doet, toch? Mijn man vroeg zich ook af: hoe kan ik helpen met de baby?' Logisch, vindt Megan, want zo denkt iedereen als er net een baby geboren is. 'Maar nu weet ik dat ik mijn man eigenlijk op een andere manier nodig had. Hij had me moeten behandelen alsof ik zijn pasgeboren baby was.’
Lees ook:
'Mijn man is geen leuke vader' >
Altijd aan
Megan gaf haar dochter vanaf het begin borstvoeding. ‘Dat betekende iedere twee tot drie uur haar aanleggen. Daartussen knuffelde ik haar, verschoonde ik haar luier, enzovoorts. Ik stond 24/7 ‘aan’. Van tevoren had ik nooit bedacht dat dat verantwoordelijkheidsgevoel, dat me van de ene op de andere dag eigenlijk in m’n gezicht sloeg, zo groot was.’
Eten, douchen, plannen
Achteraf gezien had Megan haar man nodig gehad om die eerste weken steviger in haar schoenen te staan. ‘Mijn man had ervoor moeten zorgen dat ik wat te eten kreeg en dat ik werd gedoucht. Ik had hem nodig om een schema bij te houden over wat wanneer moest gebeuren.’
Ze is die begintijd alsnog goed doorgekomen, maar wou dat het anders was gelopen. ‘Ik wou dat ik me toen gerealiseerd had hoe belangrijk mijn man in die kraamtijd was – niet alleen voor ons kind, maar vooral ook voor mij. Dan had ik het hem kunnen vertellen en had hij er rekening mee kunnen houden.’
