Geen roze wolk: ‘Ik twijfelde over alles en voelde me schuldig’

Chloé (27): “Ik was tegelijk zwanger met mijn oudere zus; ik van mijn eerste, Fleur van haar tweede. Door Fleur wist ik dat ik jong moeder wilde worden. De komst van mijn neefje deed mijn eierstokken rammelen. Wat zij had, wilde ik ook. En zo geschiedde. Een jaar na de geboorte van mijn neefje was ik zwanger en toen ook Fleur twee weken later met een positieve test aan kwam zetten, kon ik mijn geluk niet op. Wat een feest dat we dit samen konden doen!

Ieder denkbaar kwaaltje

Mijn zwangerschap verliep echter compleet anders dan de hare. Ik had zo ongeveer ieder denkbaar kwaaltje en kreeg heftige bekkenklachten. Mijn zus fladderde door die negen maanden heen, mét een dreumes op haar arm. Ik kon met zes maanden al niet meer werken en zat de rit met pijn en moeite uit.

Ook mijn bevalling verliep anders. Na ander­halve dag weeën, kreeg ik een keizersnee. Mijn zus beviel drie weken later thuis in bad en stond een paar uur later fris en ­fruitig op haar benen. Ik denk dat ik door dat alles onbewust aan mezelf begon te twijfelen. Ik werd onzeker. Was ik er niet té jong aan begonnen?

Ik had al tijdens mijn zwangerschap besloten dat ik liever geen borstvoeding wilde geven, maar daar ­voelde ik me na een paar weken toch schuldig over. Waarom had ik dat Livia (nu 3) onthouden? En waarom voelde ik me niet 24/7 verliefd, blij en gelukkig? Ik kon al na een week chagrijnig worden als ze me ’s nachts wakker huilde. Mijn vriend Rene heeft het gros van de nachtvoedingen op zich genomen. Ik was gewoon te moe, maar ook weer bang dat we daardoor geen goede band zouden opbouwen.

Schuldgevoel

Over alles twijfelde ik en over alles voelde ik me schuldig. Als ik haar door tijdgebrek een dag niet in bad had gedaan, voelde ik me een slechte moeder. Als ik een rapport van mijn schermtijd kreeg, kon ik wel door de grond zakken; hoezo had ik zoveel op mijn telefoon gezeten, terwijl ik een kind had?

Ik vond bijna alles een opgave, het ging niet vanzelf. Even de deur uit om boodschappen te doen gaf me stress. Het was niet meer onbevangen, zoals eerst. Ik kwam niet toe aan de simpelste dingen, zoals mijn huis stofzuigen of de boel een beetje aan kant maken.

Ondertussen zag het huis van Fleur er perfect uit en deden haar kinderen alles volgens het boekje. Dat maakte mij nog onzekerder. Zie het als het perfecte Instagramplaatje, waar je je steeds kleiner door gaat voelen. Of dat perfecte groene gazon bij de buren. In plaats van advies te vragen aan mijn zus, trok ik me steeds meer terug. Ik kon om niets onbedaarlijk huilen, was voortdurend moe en vond het onder de streep allemaal gewoon enorm tegenvallen.

Lees ook – Tanja Jess en Lizzy van der Ligt: ‘Schuldgevoel is van alle tijden’ >

Bijpraten

Livia was een maand of vier toen Fleur ineens met een fles wijn op bij mij op de stoep stond. ‘We gaan praten’, zei ze resoluut. Al bij de voordeur rolden de eerste tranen over mijn wangen. ‘Waarom lukt bij jou alles wel en bij mij niet’, snikte ik. We hebben uren gepraat en Fleur heeft mij verzekerd dat ook bij haar niet alles altijd soepel loopt en dat ze, zeker bij haar eerste, ook heel vaak heeft gedacht: is dit het nou?

“Ieder doet het op een eigen ­manier en perfect gaat het nergens, weet ik nu”

Ik ben echt wel even bang geweest dat ik een postnatale depressie had, maar dat was het niet. Het was vooral een enorme onzekerheid en het bijna obsessief vergelijken wat ik deed. Inmiddels ben ik moeder van twee. Bij Sam (nu 1) ging alles heel anders. Mijn zwangerschap en bevalling waren weliswaar wederom pittig, maar ik verwachtte dat al, dus overviel het me niet. En er was een roze wolk, ­eindelijk. Ik had het moederschap wat meer in de vingers en vergeleek niet langer. Ieder doet het op een eigen ­manier en perfect gaat het nergens, weet ik nu.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.