Een paar ton rijker: “What the fuck!’ riep ik toen ik de camera-ploeg zag’

Callista, getrouwd met Coen, moeder van Josefien (6), ­Pepijn (3) en Rembrandt (1):

“Nooit had ik verwacht dat wij een fikse geldprijs zouden winnen. Sommige mensen fantaseren daar vaak over en maken al hele lijstjes van wat ze met het geld zouden doen. Ik niet, ik had geen doel of droom.

Coen en ik hadden het al goed, samen met onze kinderen. Maar ik kan niet ontkennen dat het soms spannend was aan het einde van de maand. Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen dat ik thuisblijfmoeder ben. We leven dus van één salaris en door de inflatie en ­stijgende lasten werd dat steeds lastiger. Ik zat eraan te denken om weer te gaan werken als gastouder of in een winkel, maar had geen idee hoe ik dat kon combineren met de kinderen. Dit gaf me de nodige kopzorgen. 

Cameraploeg

Het was een rustige zondag, zeven maanden geleden. De kinderen lagen al op bed en Coen deed nog snel wat boodschappen. Toen hij terugkwam, zei hij dat er een cameraploeg in onze straat stond. Via de buurvrouw hoorden wij dat het om een liveprogramma ging.

Ik zocht online de tv-programmering op en zag dat het alleen Miljoenenjacht – het bekende gouden koffertjes-spel met Linda de Mol – kon zijn. Iedere week wint de thuiswinnaar hetzelfde bedrag als de winnaar in de studio. Coen en ik speelden al tien jaar mee met onze postcode en ik voelde een gekke kriebel in mijn buik, al durfde ik nergens op te hopen.

Ik stond op het punt te gaan ­douchen en mijn schone ondergoed lag nog op de bank. Dit propte ik snel in een broekzak, voor als er bij ons aangebeld zou worden. Ik zette de tv aan om mee te ­kijken. Op tv zag ik presentator Winston Gerschtanowitz naar onze voordeur lopen en toen werd er aangebeld. ‘What the fuck!’ riep ik toen ik opendeed. Misschien niet zo heel netjes, maar het was een emotionele ontlading die er even uitkwam.

Pure adrenaline

Ineens stond er een cameraploeg van tien man in onze woonkamer. Het was surrealistisch, alsof ik erboven zweefde. Maar tegelijk was ik ook erg bezig met praktische dingen, namelijk het feit dat ik blote benen had, waar Winston heel lief een deken over drapeerde.

In Miljoenenjacht had ik al gezien dat het gewonnen bedrag 325.000 euro bedroeg, toch was het moment spannend toen de gouden koffer openging, Winston er een grote cheque uitpakte en daar dit astronomische bedrag opschreef. Dat zie je altijd op tv gebeuren, maar nu ging het ineens over ons.

Ik moest huilen toen ik het zwart op wit zag staan en me realiseerde dat we echt zo veel geld ­hadden gewonnen. Er ging een confettikanon af – de gouden snippers vind ik soms nog steeds verdwaald onder de bank – en daarna gingen we buiten proosten met buren die ook in de prijzen waren gevallen. Die nacht sliepen Coen en ik amper door alle adrenaline.

Eerste uitgave

De volgende dag ontplofte mijn telefoon van alle reacties, ook stond er een journalist van de plaatselijke krant op de stoep. Op aanraden van onze contactpersoon bij de Postcode Loterij gaf ik op dat moment geen interviews omdat ik nog te hoog in mijn emoties zat. We maakten Josefien wakker en vertelden haar dat we geld hadden gewonnen. Op het schoolplein werden Coen en ik door iedereen gefeliciteerd. Dat vond ik best intens, want ik had het nieuws zelf maar amper verwerkt.

Die middag lunchte ik uitgebreid in een gezellig tentje in de stad. Bestel ik normaal gesproken geen drankjes buiten de deur omdat ik dat te duur vind, nu nam ik het er even van. Ik wist meteen wat onze eerste grote uitgave zou worden: speltherapie voor onze dochter.

“Bestel ik normaal gesproken geen drankjes buiten de deur, nu nam ik het er even van”

Josefien was in coronatijd op de kleuterschool begonnen en had in achttien maanden tijd twee broertjes gekregen. Dit alles had een grote impact op haar. Ze trok zich terug, was soms dwars en had een gebrek aan zelfvertrouwen. Heel graag wilde ik haar laten helpen door een goede speltherapeut, maar dit kostte honderd euro per sessie en dat kregen we niet vergoed. Op het geld hoefde ik nu gelukkig niet meer te letten, eindelijk hadden we de middelen om ons meisje te helpen.

Inmiddels heeft Josefien tien sessies gehad en hebben we de behandeling afgerond. Ik heb mijn oude kind weer terug: ze is blij en open. Het was het geld dubbel en dwars waard.

Lees ook – ‘Mam, ben ik lelijk?’ Hoe ga je daarmee om, zelfvertrouwen bij je kind? >

Nieuwe mogelijkheden

Veel mensen dachten dat wij ineens luxe vliegreizen zouden maken, maar deze zomer zijn we gewoon met de tent naar Bakkum gegaan. Ik vind het echt onzin om met geld te gaan smijten. Wel kocht ik een dure designer badmat en voor mezelf cowboylaarzen. De kinderen kregen een iPad en een gloednieuwe fiets in plaats van een tweedehandsje. Maar verjaardagscadeautjes scoor ik nog altijd op Marktplaats.

Ik wil niet dat de kinderen denken dat nu alles maar kan en we gaan ze zeker niet verwennen. Ze moeten de waarde van geld leren kennen en weten dat ze ergens voor moeten sparen als ze iets graag willen. Zo krijgt Josefien nu al zakgeld. Maar natuurlijk merkt vooral zij dat er nu meer mogelijk is.

We zijn een paar keer met de kinderen naar de Efteling geweest en ons huis kreeg een nieuw dak en zonnepanelen. Toen we het geld wonnen riep ik meteen dat we niet zouden verhuizen, maar toch begint het te kriebelen en hebben we al wat bezichtigingen gehad. We wonen op zeventig vierkante meter, dat is echt klein met drie kinderen. ­Stiekem hebben we de wens voor een vierde kind. Iets wat eerder financieel niet haalbaar was, maar nu dus wel.

De grootste opluchting is dat ik thuis kan blijven voor de kinderen en dus niet hoef te gaan werken. Zeker nu ze klein zijn vind ik het heel belangrijk om er veel voor ze te zijn, en het gewonnen geld heeft dat mogelijk gemaakt.

Goedgevulde spaarrekening

Ons leven is verder niet heel erg veranderd. Nog steeds vind ik dure koffietjes buitenshuis onnodig. Het overgrote deel van het geld staat op een spaarrekening. Ook hebben we een gedeelte geïnvesteerd, op aanraden van een financieel adviseur die Coen en ik in de arm namen omdat we door de ­bomen het bos niet meer zagen en zelf weinig verstand hebben van beleggen.

“Ik kan volmondig zeggen dat geld niet gelukkig maakt, maar het maakt het leven wel makkelijker”

Ik kan volmondig zeggen dat geld niet gelukkig maakt, want dat waren we al dankzij ons hechte gezin. Maar het maakt het leven wel makkelijker. Die goedgevulde spaarrekening geeft ons rust en meer vertrouwen in de toekomst. Overigens wilde Coen niet eens meedoen met de loterij, hij vond dat maar onzin. En tuurlijk sla ik hem daar nu nog weleens mee om de oren.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.