Beeld: RoosKomanFotografie
Wanneer Amber totaal onverwacht bevalt van haar eerste kindje, staat haar wereld op z’n kop. Hoe zal de vader, inmiddels haar ex, reageren? En hoe doe je dat, moeder-zijn als niets in je leven op een kleine is ingericht?
Lees hier deel I over de onverwachte bevalling van Riv
Amber: “Mijn moeder en broertje vertelden mijn ex het nieuws dat hij afgelopen nacht vader was geworden. Ik lag nog in het ziekenhuis en wilde het alleen face to face vertellen. Ik was ook bang voor zijn reactie. Was hij boos? Of zou hij zeggen: ‘succes ermee’ en zou ik nooit meer iets van hem horen?
‘Gaat ze het kindje afstaan?’ was het eerste dat hij aan mijn moeder vroeg. Doe normaal, natuurlijk niet! Dat was helemaal geen optie. Natuurlijk had ik me het moederschap anders voorgesteld – op een later moment, in een relatie – maar ik wist altijd al dat ik een jong moeder wilde worden. Die kinderwens was heel sterk. Dan deed ik het maar alleen.”
Later die dag krijgt ze toch nog een berichtje. “Hij was erg geschrokken, maar wilde nu toch weten hoe het met ons ging en Riv zien.” De allereerste kennismaking was lastig vertelt Amber. “Mijn ex schoonmoeder was ook mee, nu ineens de oma van mijn zoon. Ze vroeg meteen of ik wel zeker wist of het van haar zoon was. Ze was natuurlijk ook in shock, maar zo’n vraag had ik nooit op dat moment gesteld; ik lag nog in de kreukels in het kraambed. Mijn ex was lijkbleek toen hij binnenkwam, maar toen hij Riv in zijn armen had zag ik meteen een soort twinkeling in zijn ogen.”
Als de kersverse papa van de ergste schrik is bekomen, stort hij zich – samen met Ambers broertje – op het maken van de kinderkamer. “Ik had gezegd dat die kamer in huis leeggehaald kon worden, dat een bedje voor nu wel genoeg was. Maar ze maakten er een prachtige kamer van, precies in de kleuren die ik altijd voor een babykamer in gedachten had.”
“Ze vroeg meteen of ik wel zeker wist of het van haar zoon was”
Ook op het werk van Amber staat iedereen in de startblokken om te helpen. “Voor mijn collega’s was het natuurlijk ook raar; van de een op de andere dag was ik niet meer op kantoor, maar met bevallingsverlof. Twee collega’s, die ook mijn vriendinnen zijn, organiseerden een crowdfunding en haalden allerlei spullen voor ons op – van een box en Maxi-Cosi tot kleertjes. Al mijn collega’s waren natuurlijk ook in shock en ik vind het nog steeds heel bijzonder hoe iedereen meteen in de hulpstand schoot en er alles aan heeft gedaan om mij te helpen en te ondersteunen waar nodig.”
Ambers huis is in mum van tijd babyproof, maar Amber moet zelf behoorlijk wennen aan haar nieuwe leven. “De eerste dagen in het ziekenhuis huilde Riv veel. Ook dat nog, dacht ik: heb ik ineens een baby, is het óók nog een huilbaby. Gelukkig was hij eenmaal thuis meteen relaxed. In de eerste week sliep mijn moeder bij me in bed, in de tweede week was er continu bezoek over de vloer. Daarna was het ineens heel stil in huis.”
“Ook dat nog, dacht ik: heb ik ineens een baby, is het óók nog een huilbaby”
Ze vervolgt: “Zodra ik alleen was, kon ik niet stoppen met huilen. Ik dacht: hoe ga ik dit in godsnaam doen? Straks moet ik ook weer aan het werk, hoe dan? De wachtlijst voor de opvang was zeker anderhalf jaar. Ik maakte me zoveel zorgen om alles en was ook vooral boos op mezelf en mijn lichaam. Het voelde alsof mijn lijf me in de steek had gelaten. Hoe kon ik dit nou niet gemerkt hebben?”
Toch weet ze de knop om te zetten. “Ik kon wel blijven huilen, maar daar had niemand wat aan. Riv zeker niet. We gingen er samen gewoon het beste van maken. Ik pepte mezelf op: ik kan dit gewoon. In mijn leven had ik al zoveel luiers verschoond en flesjes gemaakt voor mijn jongere halfbroertjes en -zusjes… zó onervaren was ik toch ook weer niet.” Geluk lacht Amber ook toe. “In mailde alle opvanglocaties in de buurt met mijn verhaal. Toen er onverwacht ineens een plekje vrijkwam op de opvang om de hoek, werd ik meteen gebeld.” Ook blijkt Riv een hele relaxte baby te zijn. “Riv slaapt goed, is altijd vrolijk en heel makkelijk. Dat zeg ik niet alleen, verliefd en bevooroordeeld als ik ben, maar krijg ik ook van de opvang terug.”
Niet dat het leven van een alleenstaande moeder altijd makkelijk is. “Natuurlijk is het hard werken. Ik werk vier dagen en als Riv ziek is of even niet lekker in zijn vel, is het zwaar. Iedere dinsdag gaat hij naar zijn vader en soms een keer een weekend, maar dat is toch anders dan wanneer je altijd ‘aan’ moet staan. Zijn vader kan zeggen dat het weekend hem niet goed uitkomt, ik kan nog niet eens vijf minuten ongestoord douchen.” Toch is het contact tussen hen goed. “Ik begrijp ook dat het voor hem heftig is. Hij doet wat hij kan en daar ben ik blij mee.”
Ze is niet boos meer op haar lichaam en de situatie. “Dat heeft ook helemaal geen zin. Het was niet te zien, ik had geen klachten. Riv lag zo naar achter dat ik hem niet heb gevoeld, bloedingen door de pil heen had ik voor ongesteldheid aangezien.” Ze vervolgt : “Het komt ook veel vaker voor dan ik had gedacht. Artsen vertelden me dat 1 op de 475 zwangerschappen een onzichtbare zwangerschap is, zoals dat heet. Dat is hartstikke vaak! En ik dacht altijd maar dat het nooit iemand overkwam.”
Daarom vindt Amber het ook zo belangrijk om haar verhaal te doen. “Er moet meer aandacht voor komen. Ik weet nog niet precies hoe, maar in de toekomst wil ik moeders zoals ik dat steuntje in de rug bieden. Ik besef me namelijk maar al te goed dat ik een heel fijn netwerk heb waar ik op terug kan vallen. Dat ik geluk heb gehad dat mijn werk zo begripvol was en zoveel hulp heeft geboden. En dat ik sterk in mijn schoenen sta. Wat als ik er echt alleen voor had gestaan? Of veel jonger was geweest? Op deel I kreeg ik vanuit mijn omgeving hele lieve reacties, maar op social media las ik ook harde reacties. Dat is onwetendheid, denk ik dan, en daar valt nog veel te winnen. Het ís bizar, maar het kan echt iedereen overkomen.”
Ze vervolgt: “Dat mij dit ooit zou overkomen had ik natuurlijk nooit verwacht. Ik kan mij nu geen leven zonder Riv meer voorstellen en het is alsof hij er altijd al is geweest. Ik ben ontzettend trots op Riv, mijn ex maar vooral ook op mijzelf. De intense liefde die ik voor hem voel is niet te omschrijven, ik ben echt stapelgek op hem.”
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
