Als je ’s ochtends opstaat, is er nog niks aan de hand. ’s Avonds besef je: mijn leven is voorgoed veranderd.
Aurélie (38), moeder van Luc (9) en Silvain (6): “Ik zag Marc zijn hand heffen, voelde de klap tegen mijn kaak. Onze zoon Luc zat naast me op de bank, verzonken in zijn Donald Duck. Terwijl de tranen in mijn ogen sprongen en ik mijn hand naar de pijnlijke plek bracht, stond Luc op en gaf zijn vader een harde trap.
‘Ben jij helemaal gek geworden?’ brieste Marc. Hij greep Luc zo hard bij zijn arm dat hij in elkaar zakte van de pijn. Hij was doodsbang. Een angst die een jongetje van acht nooit zou mogen voelen. Dat was het moment dat ik besloot: nu is het klaar. Ik pakte mijn twee zoontjes en vertrok. Voorgoed.
Uitbarstingen
Gek hoe de eigenschap waarop je in eerste instantie verliefd wordt, je uiteindelijk kan nekken. Ik was net achttien toen ik Marc ontmoette. Ik treinde naar de stad waar ik studeerde. Marc zat tegenover me en las een boek dat ik net had gelezen. Ik las een boek dat hij net had gelezen. Toeval bestaat niet. Vanaf die dag zagen we elkaar bijna dagelijks in de trein. Ik op weg naar de universiteit, hij naar zijn werk. Drie weken later bleef ik voor het eerst bij hem slapen.
Onze romance was vanaf het eerste moment intens. Marc beleeft emoties heftiger dan anderen, denk ik. Keek een man een seconde te lang naar mij, dan maakte Marc meteen een scène. Ik lokte het uit, vond hij. Ik richtte me te veel op anderen.
Zijn uitbarstingen kwamen altijd onverwacht, net als die ene, laatste klap. Toen was de aanleiding een zakelijk appje van een mannelijke collega. Toen ik tijdens mijn zwangerschappen grotendeels thuiszat vanwege een hoge bloeddruk, was Marc helemaal gelukkig – geen man in de buurt die me van hem kon afpakken. Toen de baby eenmaal was geboren, baalde hij omdat hij mijn aandacht moest delen. Hij deed er dan niet meer toe, vond hij.
Ik had heel hard weg moeten rennen, weet ik nu, maar met de wijsheid van toen besloot ik Marc te sussen en mee te gaan met zijn grillen. Hij vergezelde me als ik ging babyzwemmen met andere moeders. Ik mocht niet koffiedrinken met buurvrouwen want dan roddelde ik vast over hem. Het ging van kwaad tot erger. Hij werd met de week bezitteriger.
Lees ook
'Ik geef mijn vriend af en toe een flinke klap' >
'Ik maakte mezelf wijs dat het mijn schuld was'
De eerste klap kwam toen onze jongens drie en één waren. We kwamen tegelijkertijd thuis: hij uit zijn werk, ik van een spontane borrel bij de buurvrouw. Ik had nog geen boodschappen gedaan en had misschien een rosé te veel op. Terwijl Marc me uitschold voor alles wat mooi en lelijk was, landde zijn vlakke hand naast mijn oog. En een paar weken later nog een keer. En nog een keer. Jarenlang maakte ik mezelf wijs dat het mijn schuld was als hij me sloeg. Ik lokte het uit. Had ik maar niet zus of zo moeten doen.
De schop van Luc schudde me in één klap wakker. Dat een jochie van acht zijn moeder probeerde te beschermen, klopte van geen kanten. Dit was niet hoe ik mijn kinderen wilde grootbrengen.
Slagveld
Het is anderhalf jaar geleden dat ik die laatste klap kreeg. Ik heb maanden bij mijn zus gewoond en heb sinds kort een appartement dat ik met de hulp van lieve vrienden en familie heb ingericht. Het gaat goed met ons, maar de scheiding is een slagveld. Marc verwijt mij en de kinderen dat we ons tegen hem hebben gekeerd. Hij wil niet voor de jongetjes zorgen, hij wil geen alimentatie betalen. Ik zou ervan wakker kunnen liggen, maar dat doe ik niet. We zijn gelukkig en veilig. Niemand die ons nog pijn doet.”
Dit verhaal is er één van een interviewserie in het Kek Mama Liefdesboek 2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
