Beeld: Unsplash
Met het moederschap, raakte Sarah Bregel een stuk van zichzelf kwijt. En al kreeg ze er een heel gezin voor in de plaats, het kwam niet terug. Nu haar kinderen 4 en 8 zijn en – bovenal – haar man de deur uit, voelt ze zich langzaam maar zeker weer zichzelf.
Ze ziet zichzelf nog zitten, schrijft ze op Babble. Middenin de nacht op bed, haar jongste zoon van toen zes maanden voor de zoveelste keer aan de borst, een dwarse peuter in bed en een man die er weinig was. ‘Ik was zo moe, dat ik niet meer helder kon denken. Alsof ik onder water zat. Mijn leven voelde als een aaneenschakeling van monotone taken; aan alle kanten werd aan me getrokken. Er was geen ruimte meer voor mezelf. Voor een normale maaltijd. Of een telefoontje. Voor plassen zonder baby in mijn armen. Sterker nog: ik wist amper meer wie ik was.’
Ze zag haar vrienden nauwelijks en sporten was al helemaal geen optie meer. ‘De enige tijd voor mezelf die ik had, waren de luttele momenten waarop mijn baby even sliep, en ik rechtop huilend in bed zat.’ Waar ze zich dan weer schuldig over voelde, want je weet wat ze zeggen: geniet van de tijd zolang je kinderen klein zijn. ‘Maar wanneer dan?’
Wanhopig vroeg ze zich af of de tijd voor zichzelf ooit nog zou komen. En of dit gewoon de consequentie was van noodgedwongen (want: man vaak de stad uit) thuisblijfmoeder zijn, of haar eigen gebrekkige organisatievermogen. ‘Eerlijk: ik zou nu, vier jaar later, nog steeds niet weten hoe ik het anders had kunnen doen.’
Maar: nu ze niet meer verdwijnt tussen de luiers en slaaploosheid, is die tijd er opeens. Alleen, dat komt niet doordat haar kinderen uit de babyleeftijd zijn. ‘Het komt doordat ik in scheiding lig. Opeens heb ik twee hele nachten per week voor mezelf, wanneer mijn kinderen bij mijn toekomstige ex zijn.’ En waar dat een paar jaar geleden stiekem klonk als een droomscenario, voelt het nu soms ronduit verdrietig, wanneer haar kinderen er niet zijn. Want het is wel even wennen, als je jarenlang continu aanwezig was bij je kinderen. ‘Bovendien: het voelt alsof ik al die tijd heb geïnvesteerd in het bouwen van een familie, en nu laat ik die familie stikken.’
Lees ook
Scheiden of blijven? 5 Overdenkingen >
Ze werkt, leest een boek, kijkt tv. Alles om het schuldgevoel en de eenzaamheid tegen te gaan. ‘Dan huil ik en drink een glas wijn en wentel mezelf in zelfmedelijden. Maar dan realiseer ik me dat het enige wat ik hoef te doen, mezelf weer zijn is. Degene die verdwaald was in de zorg voor anderen, maar er weer mag zijn.’
Daartussen steekt een heel nieuw gevoel de kop op: opwinding. Over het nieuwe leven dat te ontdekken valt. Het leren om haar eigen behoeftes net zo belangrijk te vinden als die van anderen. Zichzelf opnieuw uit te vinden. ‘Het vóelt nog niet zo als mezelf. Net zoals het moederschap me aanvankelijk niet leek te passen. Maar deze stap was nodig, en ik ben blij dat ik hem heb gezet.’
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
