‘Dankzij mijn scheiding heb ik mezelf weer terug’

Dionne (40) is ondernemer, getrouwd en moeder van drie zoons (13, 12 en 9): “Als kind haalde ik kersttakken uit het bos, die ik vervolgens in de buurt aan de deur verkocht. Later verkocht ik pruiken. In mijn studententijd stond ik meer achter de bar dan dat ik in de collegebankjes zat. Ik werkte hele nachten in een illegaal casino.
 

Je eigen broek kunnen ophouden

Van huis uit kreeg ik mee dat je je eigen broek moet kunnen ophouden; er was voldoende geld, maar we kregen nooit iets voor niks. Toen we onze zoons kregen, was dat voor mij geen reden om minder te gaan werken. Wel besloot ik mijn salesbaan bij een telecombedrijf op te geven om te gaan ondernemen. Ik begon met interieurprojecten waarbij mijn jaar kunstacademie van pas kwam – in Rotterdam mocht ik de winkels in een van de armste buurten herinrichten. Intussen had mijn man een financiële klapper gemaakt met de verkoop van een tijdschrift, waarmee hij ineens miljonair was. We besloten ons huis te verkopen en een jaar door Australië en Nieuw-Zeeland te reizen met een camper.
 

Zwemschool

Terug in Nederland kochten we een oude villa waar iedereen in de omgeving zijn neus voor ophaalde. Letterlijk: op de begane grond was er een binnenzwembad dat naar chloor stonk. Maar ik zag mijn kans schoon, verbouwde het voor 15.000 euro en startte er een zwemschool. Nu, een paar jaar later, heb ik 23 man personeel in dienst en zwemmen er wekelijks 450 kinderen in ons eigen bad en in de zwembaden die we huren voor onze lessen. Ik ben er eerlijk in: het had net zo goed een schoenenzaak kunnen zijn, maar het zwembad was er toch al. Mij ging het er vooral om dat het beter verdiende dan die interieurklussen. Dat doet het. Op de rekening van de zwemschool staat nu ongeveer 30.000 euro: na aftrek van de personeelskosten en de huur van andere baden blijft er maandelijks zo’n 15.000 euro bruto salaris voor mij over. Het is míjn toko, mijn man bemoeit zich er totaal niet mee.
 

Eén liter energie

Het voordeel van een bedrijf aan huis is dat ik er veel kan zijn voor mijn zoons. We hebben wel een au pair, maar zij is er meer voor het huishouden. En ze haalt de kinderen van school. Voor kletsen op het schoolplein heb ik nooit geduld gehad. Begrijp me niet verkeerd: ik doe er alles aan om een betrokken moeder te zijn. Ik ben al drie keer klassenmoeder geweest, zit in het bestuur van de hockeyclub, ik ben teamcoach. Maar ik zie het zo: ik beschik per dag over één liter energie en ik zorg ervoor dat ik altijd binnen die liter blijf. Daarom ben ik nooit getroffen door een burn-out. Eén keer per week ga ik een kwartier op Facebook, dan like ik even iedereen die ik leuk vind, en dan ga ik er weer af. Mijn agenda is heilig. Als je je niet laat leiden door impulsen, krijg je veel meer gedaan. En als iets of iemand me te veel energie kost, dan stop ik ermee.

Lees ook
Bankrekening: 'Echt leuke dingen kosten geen geld' >
 

Vastgoed

Omdat ik nogal een gat in mijn hand heb – ik geef vooral veel uit aan eten, kleding, koffietjes en verre reizen – besloot ik mijn geld in vastgoed te stoppen, zodat ik er niet bij kan. Ik heb voor 70.000 euro eigen spaargeld en een aanvullende hypotheek van 270.000 euro een woonboot in de stad gekocht, plus een vakantiehuis op de Antillen, die ik beide verhuur aan toeristen. Die twee hypotheken los ik deels af met de opbrengst van de zwemschool.

Voor de inkomsten uit de woonboot heb ik een aparte rekening waar nu 20.000 euro op staat. Daar kom ik in principe niet aan. Verder heb ik nog een privérekening waar 2000 euro op staat en hetzelfde bedrag staat op onze en/of rekening. Over geld praten we thuis zelden, de gesprekken beperken zich tot: ‘De en/of is leeg, zet jij er even 1000 euro op?’
 

Misgegokt

Je zou kunnen zeggen dat het makkelijk praten is als je zo veel heb. Maar we hebben ook mindere tijden gekend. Mijn man heeft weleens misgegokt met bedrijven opzetten. Momenteel heeft hij een sociaal-maatschappelijke functie als bewindvoerder voor de rechtbank tegen een bescheiden salaris. Hij heeft er volkomen vrede mee dat ik nu degene ben die het meeste binnenbrengt.
 

'Primitief'

Mijn kinderen zijn niet verwend. Merkkleding vinden ze stom, ze rijden op oude fietsbarrels, net als wij. Mijn zoons beseffen dat de wereld groter is dan de statige straat waar wij wonen. Vermoedelijk ook omdat ze een en ander hebben meegekregen van de reizen die we hebben gemaakt. Dat doen we altijd ‘primitief’. Toen we zes weken door Indonesië reisden, sliepen we in de meest aftandse hostels; die hebben meer charme dan die non-descripte, dure hotels.

Ik kan mezelf wel aardig te buiten gaan aan kleding: daaraan besteed ik zo’n vijf- à zeshonderd euro per maand. Tegelijkertijd ben ik een koopjesjager. Ik zou nooit van mijn leven een broek van vijfhonderd euro aanschaffen. Dan koop ik er liever tien van vijftig euro voor mijn zoons. Of zes jurkjes voor mezelf.’
 

Jaloezie

Ik vertel nu over mijn werk en inkomen, maar dat doe ik verder nooit. Dat komt ook omdat ik heb gemerkt dat mensen jaloers kunnen zijn. Vooral vrouwen. Als ik op Facebook iets post over ons huis op de Antillen, krijg ik soms als reactie: ‘Waar is de haatknop?’ Dat is dan grappig bedoeld, maar toch. Mannen zeggen eerder: ‘Good for you dat je zo veel winst maakt!’ Ik vind geld verdienen heerlijk omdat ik graag onafhankelijk ben, maar ik kan het ook relativeren. Zolang we alle vijf gezond zijn, kan ons niks gebeuren.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 09-2018.