Beeld: Shutterstock
Lieke van Delft-Durant (34) is getrouwd met Dirk (37) en heeft een dochter, Odille (10) en zoon, Dinand (7). Onlangs onderging ze een operatie die haar levenskwaliteit moet gaan verbeteren. ‘Ik wil mijn leven terug.’
‘Op een slechte dag moesten de kinderen míj aankleden in plaats van andersom. Rechtop staan was geen optie. Bukken ook niet. Lopen ging voorover gebogen, een beetje in elkaar gezakt en verkrampt. Een automatisme van mijn lijf om de pijn op te vangen. Want die pijn was altijd aanwezig en met elke beweging werd het erger; alsof er een mes in mijn buik werd gestoken en rondgedraaid. Op zo’n dag telde ik de minuten af tot ik weer kon gaan liggen.
Acnes is een Engelse afkorting die staat voor Anterior Cutaneous Nerve Entrapment Syndrome. Pijn die ontstaat door beknelling van de huidtakjes van de voorste zenuwuiteinden van de tussenribben. Kortgezegd: huidtakjes zorgen voor gevoel in de huid van je buik. Om bij die huid te komen, moet het zenuwuiteinde door de buikspier gaan. Heel soms raken huidtakjes daarbij bekneld. Die beknelling heet Acnes.’
‘Het is een beetje een vergeten aandoening. Niet simpel op te sporen met een bloedonderzoek of scan. De diagnose stellen duurde lang. Het maakte me boos en gefrustreerd. Want soms was de pijn zo extreem dat ik, eten klaarmakend voor de kinderen, ter plekke op de keukenvloer ging liggen om niet out te gaan. Ook belandde ik als drukbezet projectmanager in de ziektewet omdat de zenuwpijn te scherp, te brandend, te continu aanwezig was om mijn werk te kunnen doen. Maar vooral: ik leefde het leven van een oude vrouw.
Het is verschrikkelijk als je niet de zorg voor je kinderen op je kunt nemen. Als je elke avond tegelijk met de kinderen naar bed gaat omdat je liggend de minste pijn voelt. Dan kon ik het wel uitschreeuwen: ‘Ik ben 34, geen 84!’ De afgelopen jaren heb ik me vaak afgevraagd wat mijn Acnes veroorzaakt heeft. Soms kan een eerdere buikoperatie de oorzaak zijn – ik heb op mijn 21e een operatie gehad om een darmafsluiting te verhelpen. Soms is het een zware zwangerschap die teveel druk op de buikwand heeft gezet. Soms is het gewoon stomme pech.’
Lees ook
‘Ik wil scheiden van mijn man, maar ik heb geen geld’ >
‘Toen de diagnose eindelijk werd gesteld, kreeg ik lokaalverdovende injecties die me steeds een paar weken verlichting gaven. Maar die pijnverlichting hield steeds korter stand. Toen ik werd geïnformeerd over een operatie waarbij een chirurg de beknelde zenuwzakjes opzoekt en ze knipt of doorbrandt, ging ik ervoor. Half mei was het D-day en ging ik op de dagbehandeling van het ziekenhuis onder algehele narcose. Het verliep vlot. De weken erna waren zenuwslopend. Want als de pijn van buikwond zou wegtrekken, zou er geen pijn meer voelbaar mogen zijn zoals ik die herkende als zijnde Acnes.’
‘Ik durf het nog bijna niet hardop te zeggen, want ik ben nog herstellende van de operatie, maar de pijn líjkt weg. Als ik wakker word, check ik; kan ik overeind, voel ik pijn? Gister pakte ik Dinand onder zijn armpjes vast zodat ‘ie, als een aapje, aan me kon hangen. Met grote ogen keek hij me aan en zei: ‘Echt? Kan dit? Nu ben je weer mijn mama’. Ik had er de kracht weer voor.
Mijn dochter merkt het verschil in de avondrush. In tegenstelling tot voor de operatie heb ik nu energie om gezellig de dag te evalueren, om voor te lezen. Kleine dingen voor ieder ander, voor mij reuzenstappen. Volgende week probeer ik voor het eerst sinds eeuwen een rustige yogales en de controle-afspraak in het ziekenhuis staat gepland. Och man. Ik hoop zo dat ik deze zomer écht kan zeggen dat de operatie mij m’n leven heeft teruggegeven.’
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
