Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: 'Voor het eerst in vijf jaar slaap ik alleen.'
Als ik wakker word en in de ogen van mijn vrolijke baby en wakker wordende peuter kijk, breekt mijn hart. Hoe kan ik deze twee lieve kinderen een heel weekend missen? Vandaag zal mijn aanstaande ex, voor het eerst sinds hij ons verlaten heeft, twee hele dagen bij de kinderen zijn en ik zal daarvoor het huis moeten verlaten.
Tijdens het eerste gesprek met de mediator, wat overigens ook het laatste gesprek was omdat meneer het niet aankan en liever de gerechtelijke procedures volgt, hebben we afgesproken dat de kinderen in hun eigen huis blijven en dat wij dus wisselen. ‘Alles voor de kinderen’ dacht ik toen nog, maar nu het zover is vind ik het vreselijk. Als zielige oude vrijster moet ik op zoek naar familie en vrienden die mij als verlaten vrouw willen ontvangen voor een weekend.
Als ik met tegenzin mijn tas inpak bedenk ik me dat dit voor het eerst in vijf jaar zal zijn dat ik zonder onze kinderen en mijn ex ergens anders zal slapen. Een vreselijke gedachte komt in me op. Alleen in een koud bed stappen en vooral: alleen wakker worden. Sinds de geboorte van Jan, nu drie jaar geleden, is er geen nacht geweest dat ik niet halverwege wakker werd van gehuil of hele lekkere warme armpjes om mijn nek.
Ik praat mezelf moed in als ik mijn ex binnen hoor komen, Jan op hem afstormt en hij hoorbaar blij is dat zijn vader er is. ‘Sterk zijn, niet laten merken aan de jongens dat je het moeilijk hebt en misschien proberen een klein beetje te genieten van een nachtje doorslapen’ herhaal ik als mantra. Ik probeer zo vrolijk mogelijk afscheid te nemen van de kinderen en hou mijn tranen in.
Die avond nestel ik me op de bank bij mijn allerbeste vrienden die er een feestje van hebben gemaakt. De tafel staat vol hapjes en onze favoriete serie ‘Wie is de Mol’ kunnen we bijna niet volgen omdat we aan een stuk door praten. De wijn vloeit rijkelijk en als ik anderhalve fles op heb en de wijn zijn werking doet, beken ik dat ik best geniet van mijn avondje vrijaf.
Eenmaal in bed draait de boel aangenaam. Ik spreid mijn armen en benen en maak ouderwets ‘een zeester’. Ik mag dan wel zonder kinderen zijn, het kind in mij is er zeker nog.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
