Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Al vijf jaar lang ben ik hormoonvrij. Sinds het moment dat mijn ex en ik hadden besloten een kind te willen, stopte ik met anticonceptie. Mijn hemel, wat was dat een opluchting. Eindelijk voelde ik dat ik mezelf was, weer (veel meer) zin in seks had en ik was emotioneel een stuk stabieler. Ik voelde me zo goed dat we na Jan besloten dat ik niet meer aan die rommel ging en na Dries zou hij er ‘een knoop’ in laten leggen. Dat moment is nooit gekomen.
Toen Rogier in mijn leven kwam vertelde ik hem netjes dat ik niks gebruikte. We deden het met condooms en dat was prima. Wás prima… tot het moment dat er eentje knapte en ik als een pubermeisje, incognito, naar de drogist rende voor een morning-afterpil. Ik nam het ding en werd er ontzettend ziek van, zowel lichamelijk als geestelijk. Er begon van alles in mijn lichaam te rammelen, rinkelen en tikken. Wat was dit, wilde ik nog een kind?!
Laat ik voorop stellen dat ik heel erg gelukkig ben met mijn twee gezonde jongens maar dat ik écht heel erg graag een meisje had willen hebben. Ik dacht dat Jan een meisje was, en bij Dries dacht ik exact hetzelfde. Bij beide geslachtsbepalende echo’s moest ik ook echt even omschakelen. Het lijkt me zo fijn een meisje te hebben. Ik zou ermee gaan winkelen, nagels lakken, haren kammen, maar wat me vooral zo enorm fijn lijkt is de band die je met je dochter hebt. Die lijkt me zo intens, zo mooi. Ik zou zo graag iets van mezelf willen terug zien in mijn eigen dochter, de naam Lieve willen doorgeven.
Zouden mijn rammelende eierstokken daar vandaan komen? De hunkering naar een meisje? Het Rogier ook vader willen maken? Of wilde ik gewoon graag een gezin stichten met hem? Iets maken wat van ons allemaal zou zijn, een dochter of zoon, een broertje of zusje, iets wat ons met elkaar zou verbinden, letterlijk. Een aantal dagen twijfelde ik mijn gevoelens uit te spreken, maar ik deed het uiteindelijk toch. We spraken er samen over en trokken de conclusie ‘zeg nooit nooit’. We zochten uit welke anticonceptie er op de markt was, welke de minste hormonen zou bevatten en van welke je het meest snel weer vruchtbaar zou zijn na het stoppen.
Toch komt er voor mijn gevoel een einde aan een tijdperk kinderen maken en krijgen. Stiekem ben ik een beetje bang voor de hormonen, de rommel in mijn lijf en hoe het mij gaat beïnvloeden. Ik weet dat het verstandig is eerst mijn studie af te ronden, te genieten van de jongens, de hectiek daaromheen en samen dit gezinsleven te ervaren.
Zeg nooit nooit, en tot die tijd vermaak ik me met de dochters van mijn vriendinnen en lak ik de nagels van Jan en Dries wel…
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
