Bron: Getty Images
Angelina (30) dacht dat ze alles in huis had voor haar droombaan: ervaring, ambitie en een ijzersterke motivatie. Maar tijdens het sollicitatiegesprek kreeg ze een vraag die haar totaal overrompelde: of ze een kinderwens had.
Angelina: “Toen ik de vacature zag, wist ik meteen: dit is mijn droombaan. Om niet teveel in detail te treden: het ging om een marketingfunctie bij een mediabedrijf. De functieomschrijving, de werksfeer die werd omschreven, alles klopte. Ik schreef mijn motivatiebrief vol enthousiasme, stuurde mijn CV op en werd niet veel later uitgenodigd voor een gesprek. Een kleine overwinning, dacht ik. Nu was het aan mij om te laten zien wat ik kon.
Het eerste gesprek ging soepel. Een vriendelijke manager stelde vragen over mijn ervaring, mijn ambities, en hoe ik uitdagingen zou aanpakken. Ik voelde me op mijn gemak en ging met een goed gevoel naar huis. Een dag later kwam het verlossende telefoontje: ik mocht op gesprek bij de grote baas. Spannend, maar vooral een enorme kans. Het gesprek met hem verliep… anders.
Vanaf het begin was er een vreemde sfeer. Hij stelde nauwelijks vragen over mijn werkervaring of kwaliteiten, maar leek vooral geïnteresseerd in mijn privéleven. ‘Leuk dat je nog zo ambitieus bent op jouw leeftijd’, zei hij, terwijl hij me doordringend aankeek. ‘Rond de 30 jaar krijgen veel vrouwen kinderen.’ Ik glimlachte ongemakkelijk, maar zei niks. Ik voelde me niet comfortabel. Hij ging door: ‘Maar, Angelina, vertel eens… heb je een kinderwens?’
Zijn vraag overviel me, waardoor ik niet de tijd had om na te denken over wat ‘het juiste antwoord’ zou zijn. Hij lachte erbij, alsof hij het als een grap bedoelde, maar zijn blik was serieus. ‘Tja, je weet hoe dat gaat bij mensen rond de 30, hè?’ voegde hij er nog aan toe.
Of het de goede keus was, geen idee, maar ik besloot eerlijk antwoord te geven. ‘Ja, ik zou in de toekomst best graag moeder willen worden’, zei ik. Om mezelf nog een beetje te redden, voegde ik er snel aan toe: ‘Maar niet op korte termijn, hoor.’ Hij knikte, maar zijn gezicht vertrok een beetje. Het gesprek duurde daarna nog maar vijf minuten. Over mijn werkervaring werd niks meer gevraagd.
Een week later kreeg ik een afwijzing. Teleurgesteld, maar ook niet echt verbaasd na het vreemde gesprek, besloot ik toch nog te vragen waarom ik niet was aangenomen. Dat deed ik niet via de officiële weg, maar rechtstreeks naar de beste man zelf. Ergens had ik verwacht dat hij zich er met een smoesje vanaf zou maken, want we weten allemaal dat je een kandidaat niet mag afwijzen om een kinderwens. Of dat hij helemaal niet zou antwoorden. Maar dat deed hij wel.
De mail die ik terugkreeg voelde als een klap in mijn gezicht: ‘We hebben besloten dat je niet past binnen ons team. Moeders zijn in deze fase van het bedrijf niet gewild in deze functie.‘ Luid en duidelijk. In geschrift. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was niet eens moeder. Het idee dat ik in de toekomst misschien een kind zou willen, was blijkbaar al genoeg om me buitenspel te zetten.
Ik heb nog even getwijfeld of ik hier serieus werk van moest maken. Maar al snel besloot ik dat het mijn energie niet waard was. Ik heb me lang afgevraagd of ik eerlijk had moeten antwoorden op zijn vraag, maar inmiddels weet ik beter: bij zo’n bedrijf wil ik helemaal niet werken. Zelfs niet als het mijn droomfunctie is.
Deze ervaring heeft me laten zien hoe kwetsbaar vrouwen zijn op de arbeidsmarkt, alleen omdat ze mogelijk een gezin willen. Het maakt me boos en verdrietig, maar ik weet ook dat het anders kan. Inmiddels heb ik een geweldige baan. Ze hebben niet naar mijn kinderwens gevraagd, maar ik heb het wél tijdens het gesprek gezegd toen we over kinderen begonnen te babbelen. En raad eens: ik heb de functie toch gekregen. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en ben ik gelukkig én zwanger.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
