Irene Schouten openhartig over gezondheid zoontje: ‘Steeds meer zichtbaar’
Het moederschap brengt voor Irene Schouten niet alleen geluk, maar ook zorgen met zich mee.
Beeld: Canva
“Luister naar een kind.” Met die woorden doet Sophie, de biologische moeder van het mishandelde pleegmeisje uit Vlaardingen, een emotionele oproep. Tegen RTL Nieuws vertelt de moeder voor het eerst hoe ze haar dochter aantrof.
Kindermishandeling: In dit artikel worden situaties van kindermishandeling besproken, wat emotioneel belastend kan zijn.
Het pleegmeisje uit Vlaardingen werd in mei vorig jaar, op tienjarige leeftijd, met ernstig hersenletsel opgenomen in het ziekenhuis. Ze woonde toen bij een pleeggezin. Morgen staan de pleegouders, Johnny van den B. (38) en Daisy W. (38), voor de rechter. Ze worden verdacht van zware mishandeling.
De moeder vertelt tegen RTL Nieuws dat het nog altijd slecht gaat met haar dochter. “Ze kan niet alleen douchen, eten of lopen. Ze praat niet goed, het klinkt als babytaal. Maar soms zingt ze weer kinderliedjes. Ze doet het op haar eigen tempo.” Toen Sophie haar dochter na lange tijd weer zag in het ziekenhuis, brak haar hart. “Ze kon niks. Haar ogen gingen alle kanten op, ze bewoog niet, sprak niet. Ze zat onder de littekens en was zó mager. Nu is ze gelukkig iets aangekomen.”
Sophie beschrijft haar dochter als een vrolijk meisje. “We gingen naar de kinderboerderij, de speeltuin, familiebezoekjes. Ik was dag en nacht met haar en haar zusje. Maar het leven liep anders. In 2021 werden haar dochters uit huis geplaatst, omdat Sophie toen niet goed voor hen kon zorgen. Ze kampte met trauma’s en verslavingsproblemen en moest eerst aan zichzelf werken. “Ik dacht dat ze veilig waren. Dat was het enige wat ik hoopte.”
In maart 2022 kwamen haar dochters bij het pleeggezin in Vlaardingen terecht. Al snel kreeg Sophie een naar gevoel. Ze stuurde berichtjes naar de pleegouders en hulpverleners: ‘Hoe komt mijn dochter aan die littekens, als ik vragen mag?’ Op schoolfoto’s verscheen het meisje met een kaalgeschoren hoofd. “Ze had tranen in haar ogen”, zegt Sophie. “Zij hield van haar haren. En opeens ging het van lang haar, naar kort, naar kaal.”
Sophie trok meerdere keren aan de bel bij instanties, maar ze voelde zich niet gehoord. Uit onderzoeksrapporten met schokkende details blijkt dat haar dochter zélf ook probeerde om hulp te vragen. Bij mensen op straat, op school, zelfs bij de politie. In een mail schreven hulpverleners aan Sophie: “Ze zegt dat ze thuis straf krijgt, geslagen wordt en soms naakt in de tuin moet staan.”
Door te spreken over haar dochter, hoopt Sophie dat jeugdhulpverleners sneller naar kinderen zullen luisteren wanneer ze aan de bel trekken. “Een kind zegt niet zomaar dingen”, benadrukt Sophie. “Luister gewoon.”
Om de privacy van haar dochter te beschermen doet de moeder haar verhaal anoniem. Sophie is dan ook niet haar echte naam.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!