‘Waar is het Luilekkerland der Grote Mensen?’

Toen ik klein was kon ik niet wachten om volwassen te wor­den. “Later als ik groot ben,” verzuchtte ik smachtend, “mag ik eindelijk opblijven, elke dag witbrood en de hele dag tv.” Nog weer later, ik was een jaar of veertien denk ik, schreef ik voor de schoolkrant een stuk over wat voor een voorbeeldfeminist ik zou worden. Glansrijke carrière en niks geen kinderen. Wel een harem met mooie mannen en vrou­wen om mijn wijnovergoten nachten mee door te brengen. En nu is het dan zover. Het is Later. Eindelijk ben ik groot en alles is anders dan ik ooit heb bedacht. In de kast ligt donkervolkoren, mijn tv deed ik jaren geleden de deur uit en rond drie uur in de middag begin ik al af te tellen wanneer ik naar bed mag. Vaak is dat pas best laat omdat ik nog werk in moet halen van overdag toen ik bij mijn kinderen wilde zijn. Wijn of een harem komen aan die nachten niet te pas, anders haal ik die deadlines helemaal nooit. En de volgende dag gaat de wekker weer om zes uur.

Ho eens even, dit is niet hoe het zou zijn

Vroeg uit de veren om leuke dingen te doen! Alles wat ik als kind wilde! Toch? Ja! Nou ja, bijna dan. Dingen als: zestien keer mijn kinderen zeggen dat ze hun schoenen aan moeten doen, naar school rijden, naar huis rijden, weer naar school rijden om de tassen te brengen die ze vergeten zijn, oppas regelen omdat de mijne plotseling toch niet kan, stinkende gymspullen in de was doen, appels schillen, werkmail be­antwoorden, een huisje op een vakantiepark boeken om er even uit te zijn met de kinderen zonder enorm ver te hoeven reizen of een tent op te hoeven zetten, rekeningen betalen, de badafvoer ontstoppen, een column schrijven, lego aan de kant schoppen, praatje voorbereiden, lego toch maar opruimen, dan ook maar even stofzuigen want de kinder­kamer is echt vies, werktelefoontje, een bevriende moeder appen dat haar kind natuurlijk bij ons kan spelen van­ middag. En dat allemaal voor elf uur in de ochtend. Ho eens even, dit is niet hoe het zou zijn. Waar is het Luilekkerland der Grote Mensen?

Anders dan gedacht

Dat Luilekkerland is er best hoor. Het is alleen heel anders dan ik had gedacht. Het is wanneer ik op de bank zit, met aan elke zij een kind. We de dag doorspreken en verzuchten dat we van elkaar houden. Wanneer ik aan hun haren ruik en denk: ik hoop dat hun later nog heel lang op zich laat wachten.