Ziezo, die is onder de pannen, denk je als je je kind bij een sportclub hebt ingeschreven. Maar dan blijkt de ellende pas te beginnen. Van weekendcorvee tot het dealen met onuitstaanbare ouders: je eigen sportiviteit wordt danig op de proef gesteld.
Annabelle (42), moeder van dochters Sophie (14) en Emma (11): “Noem me naïef, maar ik had nooit verwacht dat over de ruggen van kinderen zulke politieke spelletjes zouden worden uitgevochten. Bij onze jongste dochter kon het nog toeval zijn. Zij kan leuk hockeyen, maar is geen toptalent. Dat Emma niet in het selectieteam terechtkwam en haar vriendinnetjes wel, was jammer maar te rechtvaardigen. Maar Sophie heeft écht aanleg. We horen het al jaren van ouders, trainers, coaches.
Bij het ingaan van het nieuwe seizoen werd ze ineens twee teams lager geplaatst. Stomtoevallig werden de twee dochters van de voorzitter, die van de penningmeester en de dochter van de coach zelf wel in het eerste ingedeeld. Onbegrijpelijk. Vooral voor Sophie zelf. Ze was hevig teleurgesteld. De tweede klasse waarin ze nu speelt is overduidelijk ver onder haar niveau.
Ik heb Sophie gesteund, toegegeven dat ik het ook vreemd vond en het gebruikt als leermoment: maak er het beste van, want het leven is niet altijd eerlijk. Een andere club vind je hier in de buurt niet, dus overstappen is geen optie. En wie zegt dat bij een andere vereniging niet hetzelfde gebeurt? Het bizarre vind ik dat het zo openlijk wordt gedaan. Een van de dochters van de voorzitter hebben ze uiteindelijk zelfs op doel gezet, zij kon het niveau conditioneel niet aan. Dan wil je wel gillen: wissel haar voor mijn dochter! Maar dat doe je niet. Anders lig je helemaal uit de gratie. We hopen in het volgende seizoen dan maar op meer geluk.”
Emoticon terreur
Maurice (37), vader van Dean (14), Dex (10) en Julia (7): “Superleuk hoor, dat onze kinderen sporten, maar al die appgroepen... Zeker als je drie kinderen hebt zijn het net bombardementen. De berichten over aankomende trainingen en wedstrijden worden afgewisseld met tien keer zoveel ruis. Ziekmeldingen die 25 keer worden beantwoord met ‘beterschap’, idem voor verjaardagen, maar dan met ‘gefeliciteerd’ in allerlei soorten en voorzien van emoticons. Afspraken over wie er kan rijden of wie deze week de wastas heeft, maar ook verloren voorwerpen worden besproken.
Door al die vervuiling is de feitelijke informatie vaak allang niet meer leesbaar. Het gaat ook regelmatig mis. Dan komt een kind te laat voor een wedstrijd of iemand komt helemaal niet opdagen, alleen maar omdat de aanvangstijd of zijn afmelding niet meer te vinden was tussen de honderden smileys en onzinberichten.”
Alle remmen los
Margo (39), moeder van Sebastiaan (10): “Het is dat mijn zoon kickboksen zo gaaf vindt en ik het belangrijk acht dat hij als kind van een alleenstaande moeder op deze manier voor zichzelf leert opkomen. Sebas is de afgelopen jaren heel weerbaar geworden. Hij weet dondersgoed dat hij het vechten moet bewaren voor ‘in de ring’ en dat het niet de bedoeling is dat hij op het schoolplein fel van zich af slaat als iemand iets lulligs tegen hem zegt.
Helaas beseffen de ouders van zijn sportgenootjes dat niet allemaal. Voor het merendeel zijn het toffe mensen die het beste voor hebben met de sport, maar er zitten ook rotte appels tussen. Ik heb nu al een paar keer een gevecht meegemaakt waarbij de bijbehorende ouders er óók op los begonnen te meppen. Of elkaar uitscholden en zelfs bedreigden. Uit kwaadheid om partijdigheid van een scheidsrechter of mogelijke onsportiviteit. Te gênant gewoon. Het maakt dat ik mijn kind liever niet meer mee laat doen aan jeugdwedstrijdjes. Zijn trainer vindt dat spijtig, hij looft Sebastiaan om zijn aanleg. Maar het is een wereld waar ik verre van wil blijven.”
Alles voor het bloedje
Lea (31), moeder van Oscar (7): “Ouderparticipatie heet het officieel. Volgens mijn man hebben we ervoor getekend toen we onze zoon lid maakten van de voetbalvereniging. Wisten wij veel hoe veel werk het was: ballen oppompen, doelen uitzetten, pionnen verzamelen, tenues wassen en dan ook nog bardiensten draaien, de kinderen halen en brengen én het belteam bemannen om nieuwe leden te werven voor een sponsoractie. Plus alle trainingen en (oefen)partijtjes. Blijkbaar is het voetbal ook mijn nieuwe hobby geworden, tijd voor mijn eigen bootcampclubje heb ik niet meer. Nou ja, alles voor het bloedje dan maar, hè? Gelukkig hebben wij er maar één.”
Gekonkel aan de kant
Roslina (34), moeder van Roos (11) en Ismaël (5): “Zelf kom ik niet uit het zwemwereldje, dus ik ging er blanco in. Het was ook echt een verrassing toen onze dochter Roos naar voren werd geschoven door haar zwemvereniging. Ze zou zeker op de vijftig en honderd meter wisselslag hoge ogen kunnen gooien tijdens de nationale landelijke zwemcompetitie.
We hebben een jaar geprobeerd mee te doen aan deze vooraanstaande competitie, daarna was ik het helemaal zat. Het gekonkel van de andere, samenklittende ouders, de jaloezie, de rotopmerkingen. Dan kan zo’n middag in een broeierig warme zwemhal ellenlang duren. Roos zwom heel aardig, maar ook zij voelde de druk en de negatieve sfeer. Ze houdt het nu lekker bij plonzen met haar vriendinnetjes. Dan maar niet de nieuwe Ranomi Kromowidjojo.”
Win-winsituatie
Lily (33), moeder van Zeno (11), Zil (9) en Zoë (3): “Als je het heel sec bekijkt, dan zou je kunnen zeggen dat ik het bed ingedoken ben met de coach van mijn jongens om hen te verzekeren van een plaats in een van de topteams. Zelf leg ik het liever iets anders uit. Ik ben single, hij is single en geen onaardige vent om te zien – en we deden niemand kwaad. Bovendien was het een warme, broeierige avond toen hij langswipte om de plannen voor het nieuwe seizoen te bespreken én waren we flink aangeschoten van de rosé.
Positief effect van die wilde nacht is dat mijn beide zoons nu in selectie-elftallen spelen van een van de grootste en beste voetbalclubs van de stad. Of dat zonder mijn aandeel ook het geval zou zijn, durf ik echt niet te zeggen. Ik heb er in elk geval geen spijt van en mijn jongens zijn blij en trots op zichzelf.”
Geen bal aan
Miranda (29), moeder van Jasmijn (9): “Ik geef het ruiterlijk toe: ik heb helemaal niks met voetbal en überhaupt niet met teamsport. Ik ben een Penny-meisje. Lekker paarden borstelen en knuffelen en af en toe een rit, zonder enige prestatiedruk. Ik vind het erg jammer dat onze enige dochter niets met paarden heeft en uitgerekend op voetbal wil. En dan ook nog eens bloedfanatiek is. Mijn man is Jasmijns grootste supporter, maar ik ben eerlijk nog nooit bij een training of wedstrijd geweest. Het spel boeit me niet en dan die schreeuwende ouders langs de lijn: vreselijk. Ik weet dat er flink over me geroddeld wordt, ik zou ontaard zijn omdat ik nooit kom kijken. Ach, ik knutsel met Jasmijn en doe heel veel op school. Ieder zijn ding, toch?”
Meer Kek Mama?
Volg ons op Instagram of schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Dan doen wij het wel weer
Babette (35), moeder van Daan (9) en Max (7): “Het eerste ‘Jongens, wie kan er zaterdag fluiten en wie wil een bardienst draaien?’-bericht in de groepsapp negeer ik nog. Wij niet, denk ik dan. Wij hebben het de vorige keer al gedaan. En eigenlijk de weken ervoor ook al regelmatig. Maar ook de anderen blijven stil. Pas op vrijdag verschijnen er een paar lauwe excuses: sorry verjaardag/knie verdraaid/geen oppas voor de baby.
Dan begin ik ’m te knijpen. We kunnen onze coach toch niet laten zitten? En Annie, die arme 72-jarige vrijwilligster alleen de tosti’s laten bakken? Eind van het liedje is dus dat mijn man Marcel scheidsrechter is en ik de halve ochtend trekdroppen en AA’s verkoop. Ik doe het voor onze kinderen, maar eigenlijk houd ik hiermee de laksheid van andere ouders in stand.”
Soms moet je creatief zijn
Melany (37), moeder van Willem en Florine (13): “De aanwas van jeugd in onze gemeente is hoog en de goed aangeschreven hockeyclub is redelijk klein. Toen we twee jaar geleden naar het Gooi verhuisden, kregen we direct te horen dat het lastig zou worden om lid te worden. Zeker omdat we een tweeling hebben: dat zijn dus twee plaatsen in dezelfde leeftijdsklasse.
Mijn man en ik zijn gaan zoeken naar mogelijkheden om versneld van de wachtlijst af te komen. Met mijn marketingachtergrond heb ik me aangemeld als vrijwilliger om eventuele pr-zaken op me te nemen. Mijn man regelde een riante sponsordeal voor renovatie van het clubhuis. Wonder boven wonder werd er na de winterstop tóch een plek voor onze kinderen gevonden.”
Dromen van uitslapen
Jacqueline (33), moeder van Pippa (9) en Lot (4): “Mijn oudste dochter is een talentvolle turnster, traint dagelijks en doet regelmatig mee aan landelijke wedstrijden. Hartstikke leuk, maar ook pittig, want we bouwen ons hele leven om haar sport heen. Waar ik zeker niet aan kan wennen zijn die aanvangstijden van wedstrijden. Om kwart voor negen beginnen betekent een halfuur van tevoren verzamelen en vaak ook nog een uur rijden. Nu ik veel thuis werk is het te doen, maar vorig jaar vond ik het echt zwaar: een hele week vroeg op voor werk en gezin en dan in het weekend ook nog eens voor dag en dauw opstaan. Ik hoop stiekem dat de jongste straks iets minder sportief is.”
De pendeldienst verzuimt
Annelies (39), moeder van Eveline (12): “Voordat Eveline in dit basketbalteam speelde konden we uitwedstrijden prima per fiets bereiken. Dat kwam goed uit, want wij hebben geen auto. Nu ze in een selectieteam zit, is de regio uitgebreid naar de drie omliggende provincies. Ik ben bij uitwedstrijden daarom afhankelijk van de andere ouders. Meestal vraag ik een lift als ik bij de training ga kijken of ik laat het Eveline regelen.
Maar op de een of andere manier loopt dat steeds mis. Staan we keurig bij de sporthal, komt er niemand opdagen. Of zitten we op de afgesproken tijd tevergeefs thuis te wachten. Heel vervelend, want ik moet dan als een gek een auto charteren bij de buren. Het is echt niet dat ik krenterig ben, ik bied altijd aan om mee te betalen aan de benzine.”
Dit artikel staat in Kek Mama 03-2021.
Lees ook
'Leuk hoor, al die clubjes, maar ik ben toch geen taxichauffeur?' >
