Ziezo, die is onder de pannen, denk je als je je kind bij een sportclub hebt ingeschreven. Maar dan blijkt de ellende pas te beginnen.
Margo (39), moeder van Sebastiaan (10):
“Het is dat mijn zoon kickboksen zo gaaf vindt en ik het belangrijk acht dat hij als kind van een alleenstaande moeder op deze manier voor zichzelf leert opkomen. Sebas is de afgelopen jaren heel weerbaar geworden. Hij weet dondersgoed dat hij het vechten moet bewaren voor ‘in de ring’ en dat het niet de bedoeling is dat hij op het schoolplein fel van zich af slaat als iemand iets lulligs tegen hem zegt.
Helaas beseffen de ouders van zijn sportgenootjes dat niet allemaal. Voor het merendeel zijn het toffe mensen die het beste voor hebben met de sport, maar er zitten ook rotte appels tussen. Ik heb nu al een paar keer een gevecht meegemaakt waarbij de bijbehorende ouders er óók op los begonnen te meppen. Of elkaar uitscholden en zelfs bedreigden. Uit kwaadheid om partijdigheid van een scheidsrechter of mogelijke onsportiviteit. Te gênant gewoon. Het maakt dat ik mijn kind liever niet meer mee laat doen aan jeugdwedstrijdjes. Zijn trainer vindt dat spijtig, hij looft Sebastiaan om zijn aanleg. Maar het is een wereld waar ik verre van wil blijven.”
Lees ook – ‘Voetbal, tennis en balletles? Eén sport is het maximum’ >
“Zelf kom ik niet uit het zwemwereldje, dus ik ging er blanco in. Het was ook echt een verrassing toen onze dochter Roos naar voren werd geschoven door haar zwemvereniging. Ze zou zeker op de vijftig en honderd meter wisselslag hoge ogen kunnen gooien tijdens de nationale landelijke zwemcompetitie.
“Dan maar niet de nieuwe olympisch kampioen”
We hebben een jaar geprobeerd mee te doen aan deze vooraanstaande competitie, daarna was ik het helemaal zat. Het gekonkel van de andere, samenklittende ouders, de jaloezie, de rotopmerkingen. Dan kan zo’n middag in een broeierig warme zwemhal ellenlang duren. Roos zwom heel aardig, maar ook zij voelde de druk en de negatieve sfeer. Ze houdt het nu lekker bij plonzen met haar vriendinnetjes. Dan maar niet de nieuwe Ranomi Kromowidjojo.” Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
Soms gebeurt er iets in een gezin dat zo onvoorstelbaar is, dat het voor altijd in je hart gegrift blijft. Voor de familie Blom uit Een Huis Vol is dat het verlies van hun dochtertje Miriam.
