Samyra (39) is moeder van drie dochters (7, 6 en 3). Net als haar man werkt ze parttime om zoveel mogelijk tijd met de meiden te zijn. Want: die zijn maar zo kort klein. Dit en andere inzichten over ouderschap, deelt ze in haar column.
“Een jaar of negen gelegen was ik zwanger van ons eerste kind en mijn man verloor onverhoopt zijn baan. Gelukkig had ik zelf een goede baan en er was financieel niet direct een probleem. Bovendien was het tijdens mijn zwangerschapsverlof wel erg handig en fijn om mijn man thuis te hebben. Ondanks verwoed zoeken was een nieuwe baan in die tijd helaas niet eenvoudig te vinden.
Na de geboorte van onze baby en de eerste weken samen kwam de dag dat ik weer aan het werk ging. Met een gebroken hart liet ik het kleine wurmpje achter. En ik was jaloers op mijn man. Echt jaloers. Want hij mocht bij haar blijven. Dit ‘mogen’ voelde vanuit zijn perspectief natuurlijk anders. Hij was het allerliefst weer aan het werk gegaan en had mij de tijd met onze baby gegund. Maar dit was gewoon hoe de situatie was. Ik ging werken en hij bleef thuis.
Dit gesprek volgde in een of andere vorm ontelbare keren: “Hoe vind je het om weer aan het werk te zijn? En waar is de kleine nu? Bij de opvang?” “Nee, bij haar vader.” “Oh, heeft hij een papadag?” “Nee, hij heeft geen baan momenteel.” Een korte vlaag van verbazing en iets van medelijden trok dan, zonder uitzondering, over het gezicht van de toehoorder. Na een tijdje werd ik er behendig in om dan zélf maar het positieve punt eruit te lichten: “Dus ik kan mijn baby met een gerust hart thuislaten, want ze is veilig bij haar vader:” “Nou dat is dan inderdaad misschien wel een voordeel”, werd er schoorvoetend toegegeven.
Het bleek niet zomaar een positief punt om een ouder thuis te hebben. De rust, de veiligheid en stabiliteit die we ons kindje gaven door simpelweg thuis te kunnen zijn was onbetaalbaar. Dit was dan ook de reden om onze situatie voorlopig zo te houden. Mijn man werkte in de avonduren in wat bestuursfuncties en ik werkte overdag. Waarbij ik relatief stressvrij kon werken, ik hoefde geen rekening te houden met kinderopvanglogistiek en als de baby ziek was, was er al iemand bij haar thuis.
Dit soort vragen kwamen in die tijd regelmatig langs: “Heeft je man al een baan gevonden?” “Wordt hij niet helemaal gek thuis?” “Vind je het niet erg om je baby zo veel te missen?” “Wil je jouw baby niet liever naar de opvang brengen?” “Is er al zicht op een nieuwe baan voor je man?” “Mis je niet veel te veel als je fulltime werkt?” “Wat is nu eigenlijk het plan?” Ik antwoordde soms ontwijkend, soms een beetje meegaand, soms geïrriteerd, maar altijd met een kleine knoop in mijn maag. Alsof er ergens iets niet klopte. Iets stond me tegen, om het feit dat ik me gedwongen voelde om de inrichting van ons huishouden te verklaren. Vooral omdat iedereen om ons heen het schijnbaar zag als een probleem dat opgelost moest worden.
Het stoorde me dat ik niet trots kon zijn op het feit dat ik kostwinner was (‘Who run the world? Girls.’), zonder dat mijn man daarmee automatisch een ‘softie’ was. Het stoorde me dat ik als fulltime werkende moeder werd benaderd alsof ik minder om mijn kinderen zou geven dan thuisblijfmoeders. Het stoorde me dat mensen dachten dat mijn man de makkelijke weg koos, terwijl hij de moeilijkste baan had die er is. Het stoorde me dat ik moest verantwoorden waarom ik mijn kleine kindje graag thuis wilde hebben, in plaats van andersom. Maar boven alles stoorde het me dat, in een tijd waarin iedereen over elkaar heen viel om zo geëmancipeerd mogelijk te zijn, het huisvaderschap geen écht geaccepteerde optie was.
“Het stoorde me dat mensen dachten dat mijn man de makkelijke weg koos, terwijl hij de moeilijkste baan had die er is”
Inmiddels zijn we wat jaren en kinderen verder en werken we beide parttime, dus misschien heb ik in die zin geen recht van spreken meer. Maar laat me één ding goed duidelijk maken: thuisblijfvaders zijn geen softies, maar mannen van formaat. Mannen die hun uiterste best doen om van een thuis een veilige haven te maken. Mannen die staan voor het gezin en doen wat er op dat moment nodig is. Die zich niet bedreigd voelen door de carrière van een vrouw, maar dit juist kunnen vieren. Ik kan alleen maar trots zijn op die man van mij en heb niets dan waardering voor die jaren waarin hij thuis alles op de rit hield. ‘Who run the world? Us’.”
Lees meer van Samyra:
Samyra over hoofdluis: ‘Ik steek het dier gewoon genadeloos in de fik’
Samyra: ‘Zodra je ouder bent kun je ineens gaan en staan waar en wanneer je wil’
Samyra: ‘Op een doordeweekse dag kunnen mijn kinderen ineens niets meer zelf’
Meer weten over Samyra? Volg haar via LinkedIn.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.