Samyra over hoofdluis: ‘Ik steek het dier gewoon genadeloos in de fik’
Samyra (39) is moeder van drie dochters (7, 6 en 3). Net als haar man werkt ze parttime om zoveel mogelijk tijd met de meiden te zijn. Want: die zijn maar zo kort klein. Dit en andere inzichten over ouderschap, deelt ze in haar column.
“Er zijn best veel ouderschapsdingen waar ik totaal niet op voorbereid was. Dat klinkt zo cliché, want dat geldt toch voor iedereen? Ik had alleen het megalomane idee dat het voor mij anders zou zijn. Want ja, ík kon me er heus wel iets bij voorstellen en ík zou niet zo snel van mijn apropos zijn.
Totaal overdonderd
Je begrijpt dat ik op allerlei gebieden totaal werd overdonderd, net als alle andere ouders. Blijk ik toch gewoon weer een mens te zijn en geen superwezen die boven dit soort clichés staat. Zo heb ik bijvoorbeeld compleet onderschat hoe sterk het verlangen is om na een werkdag zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Waarbij ik na thuiskomst al snel denk: ‘Pfff, was ik maar weer op kantoor’.
Ik heb me niet gerealiseerd hoe moeilijk het is om mijn gezicht in de plooi te houden wanneer ik heel pedagogisch verantwoord mijn kind corrigeer, terwijl datzelfde kind ondertussen heel grappig doet. Dit zijn zomaar wat voorbeelden, maar wat ik het allermeest heb onderschat, is de verschrikkelijke ramp genaamd: hoofdluizen. Wat. Een. Hel.
Kleine gemene soldaatjes
Tijdens een rustig weekend, geen vuiltje aan de lucht, komt er ineens zo’n vreselijk, veel te blij bericht in Parro (de schoolapp). ‘Er zijn hier weer wat kriebelbeestjes gevonden!’ Kriebelbeestjes? Vies, vuil ongedierte zal je bedoelen! Er is niets lief of schattigs aan. Het allerergste? Dat er ouders zijn die denken dat hoofdluis uit zichzelf” weer voorbijgaat.
Dat gaan ze niet. Die dingen moet je uitroeien. Snel, met vuur en chemische middelen. Weg ermee! Sidenote: voor iedereen die nu erg verontwaardigd ‘Oh oh, foei, chemische middelen’ denkt: in oorlog en liefde is alles geoorloofd en hoofdluizen, die kleine gemene soldaatjes, tellen als oorlog. En ik steek heust niet écht de haren van mijn kind in de brand.
Kammen, kijken, afspoelen
Dan is er nog dat kammen, dat eeuwige kammen. Met drie dochters met lange haren kost dat gewoon anderhalf uur. Anderhalf uur lang huilende en verveelde kinderen. Anderhalf uur lang kammen, kijken en de kam afspoelen. Kammen, kijken, afspoelen, kammen, kijken, afspoelen. Ondertussen klinkt het: ‘Ben je bijna klaar mama?’ ‘Niet zo hard kammen mama!’, ‘Ik vind dit echt heel stom mama!’.
Nu moet ik zeggen dat ik ook wel fanatiek ben in het riedeltje kammen, kijken, afspoelen. Sommigen vinden dit panisch, ik noem het liever grondig. Zodra één van mijn kinderen iets te verdacht aan het hoofd krabt, ben ik direct in de strijdmodus. Onderscheppen en vernietigen is mijn devies.
Genadeloos in de fik
Als ik terug kon in de tijd zou ik mezelf helemaal niet voorbereiden op lastige situaties, zoals kinderfeestjes, de emotionele complexiteit van een werk-privé balans of hoe moeilijk opvoeden eigenlijk is. Niets van dat alles.
Ik zou teruggaan naar het ontstaan van de allereerste hoofdluis, en dan zou ik het geen lief kriebelbeestje dat gezellig op mijn hoofd woont noemen. Nee hoor, ik steek het dier gewoon genadeloos in de fik. Graag gedaan. “
Meer weten over Samyra? Volg haar via LinkedIn.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
