Patricia schrikt als ze met haar dochter bij de tandarts is: ‘Ik schaam me dood’

Gekscherend en heel stoer zeg ik vaak tegen collega-ouders: ‘Ach, je zit met ieder kind minimaal één keer bij de eerste hulp!’. Zo van: ‘Het kan de beste ouder overkomen als het een keertje fout gaat’.
 

Stoer verhaal

Zo raceten wij een paar jaar geleden op een zaterdagochtend naar het ziekenhuis. Er was een grote spiegel op de hand van onze jongste dochter gevallen. Mijn man en ik stonden beiden in de badkamer toen we een enorme klap uit haar kamertje hoorden komen. Gevolgd door een paar seconden doodse stilte voor we gehuil hoorden – en dat is precies het moment dat je als ouder weet ‘dit is niet goed’. Instinctief laat je letterlijk alles uit je handen vallen en verander je in een action hero-figuur. Alles gaat volautomatisch en een overlevingsmodus wordt geactiveerd.

Het topje van haar pink was half geamputeerd en een kleine operatie moest eraan te pas komen. Later bleek ze er gelukkig geen blijvende schade aan over te houden, dus het was alleen maar een stoer verhaal.

Met onze oudste zijn we nooit in het ziekenhuis beland, maar ook zij heeft de nodige ‘uitdagingen’ al gehad. Zo kon ze van de één op de andere dag omrollen en wist mijn man haar met een been ‘op te vangen’ toen ze van de commode afviel. Ook heb ik haar eens in een te heet bad gezet. Ik checkte altijd de temperatuur van het water, maar deze ene keer dus niet. Ze keek me dan ook met grote verschrikte ogen aan toen ik haar in bad deed. Ik zag meteen aan haar dat er iets niet klopte en trok haar instinctief direct het bad uit. Ook toen met de schrik vrij, wat onze oudste betreft.

Tot vorige maand…
 

Wachten op de parkeerplaats

We zijn bij de tandarts. ‘Mevrouw, we moeten even met u praten. Het gebit van uw dochter is aan de bovenkant zó slecht dat er drie kiezen moeten worden getrokken!’

De schaamte die over me heen valt is onmeetbaar, mijn hart huilt en ik ben ongelofelijk boos op mezelf.

‘Drie kiezen?’, stamel ik verbijsterd.

‘Ja, en dat moet onder algehele narcose.’

Ik slik mijn tranen weg en een week later zitten we in de wachtkamer van een speciale kindertandarts. Alles gaat heel snel. De prik van de narcose, haar kleine huiltje voordat ze in slaap valt, ik die de kamer moet verlaten, het wachten op de parkeerplaats vanwege corona…

Dan krijgen we het telefoontje dat we haar weer mogen ophalen. Nog half verdoofd en met het slijm van bloed dat uit haar mond hangt, krijgen we haar weer mee naar huis.
 

Lees ook
Patricia: ‘Het ouderschap is het moeilijkste dat me is overkomen' >
 

Kiezenfee

Mijn man en ik zeggen geen woord tegen elkaar in de auto. Ik kan haar alleen maar heel dicht tegen me aan houden. Ik wieg haar zachtjes heen en weer en herhaal als een mantra de woorden ‘mama is bij je, alles komt goed’.

Twee uur later is ze weer helemaal bij en vraagt ze zelfs of ze op de trampoline mag. Ze krijgt die dag nog wat paracetamol, maar lijkt verder geen pijn what so ever te hebben.

Als we ’s avonds, solidair met haar gebrekkige kauwvermogen, op haar verzoek vermorzelde stamppot eten, vraagt ze of ze de drie kiezen onder haar kussen mag leggen voor de Tandenfee.

‘Natuurlijk’, roepen mijn man en ik in koor.

Misschien bestaat er ook wel een ‘Kiezenfee’, zegt mijn dochter gekscherend. We lachen om haar en ik voel een traan over mijn wang rollen.

‘Het geeft niet hoor mam’, zegt ze. ‘Je hoeft niet altijd stoer te zijn…’
 

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (10) en Phaedra (7). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby' vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >