Joyce maakt jurken voor jongens: ‘Je ziet ze stralen’

Joyce Dur (39): “Het was een doodgewone gezinsvakantie in Zeeland. Mijn toen driejarige dochter Jem had een roze tutu gekregen en Jovian vond hem zo prachtig dat hij hem aan wilde. Hij trok hem nooit meer uit – zijn modderlaarzen er steevast onder.

Zelfexpressie

Kinderen moeten de ruimte krijgen om zich vrij te ontwikkelen, vind ik. Dus kiezen Jovian en Jem hun eigen kleding, ook als ik vind dat hun outfit er niet uitziet. Maar toen ik googlede op jurken voor jongens vond ik niets, behalve andere ouders wereldwijd die naar hetzelfde zochten. Gek toch?

“Jurken voor jongens vond ik niet, wel ouders die naar hetzelfde zochten’”

Zeker in een tijd waarin Brad Pitt in een rok op de rode loper verschijnt en winkelketen Scapino met pumps voor mannen op de proppen komt. Hallo, zelfs de Romeinen vochten al in jurken. Ooit waren broeken voor vrouwen taboe, dat dat andersom nog steeds het geval is voor mannen in rokken vind ik niet van deze tijd. Zo ontstond het idee voor mijn bedrijf Little Prince Charming.

Ik heb de kunstacademie afgerond, maar werk nu in de IT en heb geen verstand van mode. Dus zocht ik via een creatief netwerk van internationale zelfstandigen een ontwerper voor mijn jurken en een fabrikant. Die vond ik in Duitsland en Ede, maar produceren in Nederland is duur. Hoe eerlijk en duurzaam ik ook wil werken, ik ben inmiddels toch uitgeweken naar het buitenland.

Collecties

Inmiddels is mijn derde collectie jongensjurken in de maak. Ik maak rokken met tule, maar ook stoere, lange hoodies met een split en soms stoere teksten, om in te ravotten. Bestellingen komen van over de hele wereld, voornamelijk uit Australië, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Maar ook uit Israël en Hongkong komen orders.

Mijn eerste collectie bracht ik uit in maat 86 tot en met 122. Dat baseerde ik op de gedachte dat kinderen tot een jaar of zes vooral kleding kiezen die ze mooi vinden, niet wat de samenleving passend vindt voor hun gender. Na de lancering regende het vragen: kon ik ook jurken maken voor jongens van elf en twaalf jaar? Toch lopen die maten nu ik ze gemaakt heb minder goed, die leeftijd wil toch liever een ander, minder kinderlijk design. Dus beperk ik me in mijn nieuwste collectie tot maximaal maat 134.

Reacties

Jovian is nog nooit gepest vanwege zijn kleding, hij krijgt hooguit soms op straat een opmerking. Gelukkig is hij bijdehand – al hebben we daar ook mee geoefend. ‘ Jongens mogen ook rokjes aan, hoor’, zegt hij dan, ‘meisjes dragen toch ook broeken?’ Ook de omgeving reageert overwegend positief.

Toch heb ik de juf wel even gebeld voordat mijn zoon voor het eerst in een jurk op school verscheen. Ze vond een boekje over dieren die net even anders dan anders zijn en las het voor in de klas. ‘O, oké’, zeiden zijn klasgenoten, en speelden schouderophalend verder. Overigens draagt Jovian sindsdien niet alleen mijn ontwerpen, een roze rok van H&M vindt hij ook mooi. Of ‘gewoon’ een spijkerbroek. Allemaal prima.

Jurken

Voor mij is het vooral belangrijk dat een ‘meisjesjurk’ – een term die ik eigenlijk niet wil gebruiken – niet de enige keuze is voor jongens. Hoe vooruitstrevend veel merken ook zijn, kledingcollecties voor kinderen zijn nog steeds heel binair.

Daarnaast begrijp ik ook wel dat de maatschappij nog niet klaar is voor jongens in jurken. Dus probeer ik er met mijn eigen ontwerpen een beetje tussenin te zitten: wel jurken en rokken, maar in een kleurenpallet dat meer associeert met jongens. Een blauwe tule jurk met glitter in het boord was bijvoorbeeld heel populair.

En ja, de jurken en rokken zijn op een enkele tekst na ook geschikt voor meisjes. Op verzoek van mijn klanten komt in de komende zomercollectie toch een exemplaar met roze erin. Al is dat, ook voor mijn dochter, niet mijn eigen smaak.

Non-binair

Ik krijg heus weleens vragen. Of ik denk dat mijn zoon homo is, of geboren in het verkeerde lichaam. Dat is nu eenmaal de eerste associatie die mensen hebben bij een jongen in een jurk. Maar kinderen van zijn leeftijd houden óók gewoon van rollenspellen, naast hun pure kijk op wat in hun ogen mooi is.

Bovendien snap ik niet wat het dragen van een jurk zegt over zijn identiteit. Jovian speelt het liefst met treinen en stampt met zijn laarzen in de modder. Soms zegt hij: ‘Vandaag ben ik een meisje’, en de volgende dag: ‘En nu ben ik weer een jongen’.

“Een jongen gaat stralen zodra hij een jurk draagt die hij heel graag wil. Dat is prachtig”

Misschien blijkt hij straks non-binair, misschien ook niet. Ik voel me ook de ene dag vrouwelijker dan de andere. Mijn kind hoeft van mij niet in een hokje. Het bijzondere vind ik vooral dat een jongen die een jurk heel graag wil gaat stralen zodra hij hem draagt. Dat is prachtig, daar doe ik het voor.

Lees ook – Patricia: ‘Ik was verbaasd over het gemak waarmee mijn dochter deze ‘nieuwe taal’ gebruikte’ >

Inclusief

Ja, natuurlijk gaat de gedachte achter Little Prince Charming verder dan alleen het stimuleren van zelfexpressie bij kinderen. Als mijn zoon vanaf nu geen jurken meer zou willen dragen, zou ik alsnog doorgaan met mijn bedrijf.

Waarom worden we in de maatschappij gekeurd op basis van wat we dragen? Het is maar een stukje stof. Iedereen zou de vrijheid moeten hebben om te dragen wat hij/zij/hen wil, zonder bang te hoeven zijn erom gepest of raar aangekeken te worden.

Ik wil de wereld een betere plek helpen maken, die meer accepterend, ruimdenkend en inclusief is. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die daar moeite mee hebben, maar je kunt nu eenmaal niet iedereen tevreden houden.”

Joyce Dur vindt dat kinderen moeten kunnen dragen wat ze willen. Ze hoopt dat het normaalste zaak van de wereld wordt dat jongens jurken en rokken dragen en zet zich daar met haar bedrijf voor in. Meer weten? littleprincecharming.com, @dressesforboys