Miljuschka over body acceptance: ‘Ik ben wie ik ben, en als dat maat 56 is? All good’

“Graatmager was het summum in mijn jeugd. Als jong meisje wilde ik het goed doen, gezien worden, pleasen. Een groot onderdeel daarvan is eruitzien zoals de maatschappij dat goedkeurt. En ja, als je opgroeit in het tijdperk van de ultraskinny Kate Moss, dan weet je ­onbewust wel wat de standaard is. Eentje die moeilijk te rijmen is met lekker eten, dus voor wie daarvan houdt – zoals ik – betekende dat een bijna schizofrene mindfuck.

In dat opzicht begon ik mijn leven met een volkomen verknipt ideaalbeeld. Want zonder de bouw of metabolisme van Kate Moss kun je nog zo’n gezond eetpatroon hebben, dan ga je er ­gewoon niet komen. Zo verpest je algauw je hele leven en je eigen herinneringen door het onmogelijke na te streven; bijvoorbeeld door nooit met je kinderen op de foto te staan – of weggemoffeld in een hoekje – puur en alleen omdat je jezelf niet knap genoeg vindt. Ik ben daarvan afgestapt, zonde van mijn tijd.

Body acceptance

Inmiddels is het drie jaar geleden dat ik voor het eerst een ‘eerlijke’ foto van mezelf en mijn lichaam postte op Insta. Dat maakte ­nogal wat los. Positief of negatief, iedereen had blijkbaar iets te zeggen over mijn vet­rollen. Vandaar uit ‘rolde’ het verder, maakte ik een documentaire over bodypositivity en werd ik onbedoeld een spokesperson.

Het was nooit de bedoeling dat het zo zou ontploffen, maar ik ben blij dat het is gebeurd, het gaf mij – en veel vrouwen om me heen – ontzettend veel kracht. Body acceptance, zo noem ik het liever, betekent voor mij dat je er ongeacht je maat, gewicht, kleur, vorm of handicaps gewoon mag zijn – net als ieder ander.

Balans

Vanaf het moment dat ik zwanger werd was het bal. ‘Wat leuk, Mil, dat je elke dag zoveel traint en geen koolhydraten eet,’ zei mijn lichaam, ‘maar nú heb ik behoefte aan andere dingen.’ Het werd een keerpunt. Omdat ik wel wilde weten wát ik mijn lichaam stopte – en dat was nogal wat – begon ik zelf producten te verbouwen en te koken. Feitelijk was dat mijn mini-opleiding voor alles wat ik nu doe.

Het respect voor mijn lichaam groeide met de dag. Waar ik vroeger tegen het spectrum eetstoornis aanzat, ‘lijd’ ik nu aan het omgekeerde: als ik aankom, zie ik het niet. Ik merk het hooguit aan de manier waarop ik de trap op loop of achter mijn kinderen aanhol. Dan probeer ik weer wat balans te vinden door meer te wandelen en misschien één taartje per dag te eten, in plaats van 36, haha. Maar c’est tout; het ontregelt me niet meer.

Er is ook niks mis met balans. Na de zomer­vakantie zag ik op mijn site de koolhydraat­arme recepten door het dak gaan. ­Lekker vakantie gevierd, denkt iedereen, nu weer even minderen. Dát is prima. Waar het ‘misgaat’ is dat veel mensen een bepaald beeld proberen na te streven. ‘Hé wat zie je er goed uit, ben je afgevallen?’ Het zit nog steeds in de maatschappij. En uit onderzoek blijkt dat vollere personen per definitie als minder succesvol worden gezien. Persoonlijk heb ik daarmee afgerekend; ik wapen me niet meer voor ik de straat opga. Ik ben wie ik ben, en als dat maat 56 is? All good.

Sisterhood

Ik vind niet dat ik verantwoording hoef af te leggen – je kunt nou eenmaal niet de hele wereld pleasen. Een tijdje terug zat ik volledig in mijn sportmodus en viel ik onbedoeld af. Een bepaalde groep mensen werd dáár weer boos over. Tja. Als je zoveel mensen bereikt, dan kun je iets verwachten.

“Toen ik onbedoeld afviel werden mensen dáár weer boos over. Tja”

Ongeveer 10 procent van de reacties is negatief, die laat ik over­wegend gaan. Maar als het echt grof wordt, spreek ik diegene aan of blokkeer hem. Ik vertik het om me verbaal te laten mishandelen; ik ben niet op deze aardbol om andermans pispaal te zijn. Het overgrote deel van de reacties op de socials is superpositief: vrouwen die eindelijk in bikini het strand op durven of door mijn jurklijn een passende jurk hebben die ze ook op tv of in de bladen zien.

Het is prachtig dat er een online community van sisterhood ontstaat, waarin we dezelfde struggles delen – iedereen heeft dat nodig. In mijn werk is mijn uiterlijk absoluut belangrijk, maar ik weet heel goed: het is maar één laag van een hele stapel.

Lees ook – Zó ga je om met vervelende opmerkingen over je lichaam na je zwangerschap >

Elke fase een wijze les

Op een mentaal en fysiek dipje vlak voor mijn ongesteldheid na ben ik over het algemeen tevreden met mezelf. Vroeger raakte ik overstuur als ik niet in een spijkerbroek maatje 26 kon, tegenwoordig krijg ik daar mijn arm niet eens in en dat is oké. Het hoort bij volwassen worden: je laat het los.

Daarom vind ik dit nog best een ingewikkeld onderwerp in de opvoeding. Natuurlijk spiegelen mijn kinderen zich aan leeftijds­genoten. Die worstelingen hóren bij het puberen, die wil ik ze ook niet ontnemen. Bovendien: je moet er doorheen. Alles komt zoals het komt. En omdat elke fase een wijze les oplevert, kun je geen enkele fase overslaan. Ik kan dat wel willen voor mijn kind, maar ook zij ­hebben recht op hun struggles.

Daarom probeer ik ze mee te geven dat er maar één jij is, en dat je die eigenheid moet koesteren en behouden. Ondanks de vele meningen van anderen. Ik zeg weleens: ‘Ook al is de hele massa geel, als jij paars wil zijn, dan is dat jouw keuze. Het zal niet makkelijk zijn, maar: je moet er lekker voor gaan.’

Golfbewegingen

Een tijdlang zat ik in een soort afzetfase waarin ik at wat ik wilde, zoek het uit allemaal. Maar nu, op weg naar de 40, breekt er weer een nieuwe fase aan; mijn lichaam neemt een andere vorm aan en gedraagt zich anders. Door twee keer in korte tijd mijn ­enkel te breken, zie ik de kwetsbaarheid van mijn lichaam in.

Tot voor kort voelde ik me onverslaanbaar, overtuigd van het eeuwige leven, maar inmiddels denk ik: nou Mil, je mag wel eens beter voor jezelf zorgen. Die kwetsbaarheid maakt ook dat ik sterker wil worden. Maar ja, dan moet ik wel sporten. Daarmee beginnen voelt als het beklimmen van de Mount Everest, ik zie er echt als een berg tegenop.

“Eén ding blijft onveranderd: ik laat me nooit meer leiden door een oordeel van buitenaf”

Als ik eenmaal bezig ben, vind ik het heerlijk en zit ik mentaal lekkerder in mijn vel. Daarom wil ik het ook: niet om kilo’s te verliezen, maar om me sterk te voelen. Blijkbaar heeft mijn lichaam dat op dit moment nodig. Het zijn golfbewegingen, een route die we allemaal afleggen. Maar binnen al die golven blijft één ding onveranderd: ik laat me nooit meer leiden door een oordeel van buitenaf. Ik leef voor mezelf, ik wil zijn wat ik mooi vind, niet wat een ander mooi vindt. Dit ben ík.”

Body positivity zal altijd een onderwerp blijven waar ik mij hard voor maak en waar ik aandacht aan besteed. Dit doe ik op social media, maar ook op mijn website. Wil je meer lezen over body positivity? Ga dan naar www.miljuschka.nl daar vind je natuurlijk ook de lekkerste recepten, beste baktips, moestuinieren 1.0 en nog veel meer.