Beeld: privé
Brenda Schaapers (54) is moeder van een non-binair kind, Celeste (16). Naast een online platform voor ouders met ‘andere’ kinderen runt ze een camping waar LHBTIQA+-jongeren zichzelf durven zijn.
“Totaal overdonderd door liefde was ik toen ik vorige zomer voor het eerst pop-upcamping De Paradijsvogel organiseerde voor lhbtiqa+-kinderen en hun ouders. Iedereen kon met elkaar opschieten, er werd niet gepest, kinderen begrepen elkaar, ouders waren hun kind dat zich jarenlang tijdens vakanties verstopte in de voortent plotseling kwijt aan leeftijdsgenoten. Het was sereen, bijna. Dit gebeurt er dus, als je ziet dat je niet anders bent, als je verkeert tussen gelijkgestemden.
Celeste was veertien toen hen terugkwam van drie dagen theaterkamp en vol zelfvertrouwen straalde zoals ik nog nooit had gezien. Als er toch eens een plek zou zijn waar mijn kind en gelijkgestemde kinderen zich structureel veilig en thuis zouden voelen, dacht ik. Zo werd het idee voor camping De Paradijsvogel geboren.
Mijn kind, geboren in een jongenslijf, was altijd al anders. Hield al op jonge leeftijd van hoge hakken, lange gelakte nagels en lang haar. Celeste sprak graag en veel Engels en was dol op theater, maar werd op school enorm gepest.
“School liet weten dat ze Celestes veiligheid niet konden garanderen”
Het zorgde twee keer voor een schoolwissel. In 1 havo ging het mis. Mijn kind werd achtervolgd in de gang, kon niet rustig meer lunchen. Met Halloween kregen we bericht van school: het was beter als Celeste niet naar het Halloween-feest kwam, want ze konden de veiligheid niet garanderen. We zijn toch gegaan, ik samen met een vriendin als nepdocent aan de zijlijn. Gelukkig, want mijn kind liep fier rechtop, compleet gelukkig. Bleek er achteraf toch iets voorgevallen – zo onder de radar gaat dat dus.
Dertien was mijn kind, toen het naar beneden kwam en zei: ‘Mam, ik wil niet dood, maar ik weet ook niet hoe ik moet leven.’ Ik schrok me rot. Gelukkig stelde ik vragen. Hoe serieus dacht mijn kind aan zelfdoding? Niet, zo bleek, maar mensen hebben geen idee hoe moeilijk het leven is van transgender en nonbinaire kinderen en hoe moedig het is dat ze blijven strijden om zichzelf te zijn. En hoe jong ze elkaar al wijs ondersteunen om te overleven.
“Mensen hebben geen idee hoe moeilijk het leven is van transgender en nonbinaire kinderen”
Celeste bleek een vriend in nood te coachen door die dagtaken te geven. Ik was verbijsterd dat mijn kind wist wat te doen. Maar Celeste zei: ‘Mam, ik ben daar ook geweest.’
Aanvankelijk kwam mijn kind uit de kast als gay, ruim een jaar later werd duidelijk dat nonbinair Celestes identiteit beter dekte. Voor mijn ex en mij was het geen verrassing, de band met ons kind is enorm sterk en onvoorwaardelijk. Maar de maatschappij gaat nog lang niet altijd positief om met een ‘andere’ geaardheid of genderidentiteit. Het stemde me verdrietig dat lastige situaties onvermijdelijk zouden zijn.
Na het incident met Halloween werd ik alleen maar trotser dat mijn kind altijd dicht bij zichzelf blijft. Celeste heeft een vorm van autisme, misschien helpt dat in dit geval. Toch zijn we ook na deze periode van school veranderd.
Uiteindelijk vonden we een kleurrijke school in een grotere plaats. Daar wordt mijn kind nog steeds uitgescholden voor homo, de wereld is genadeloos hard, maar het is iets beter behapbaar. Verandering gaat gepaard met weerstand. Dan kun je wijken, of je staat overeind, recht achter je normen en waarden. Dat heeft Celeste mij geleerd.
“Verandering is wennen; dat is het voor mij ook’
Tegelijkertijd begrijp ik dat mensen verandering moeilijk vinden. Dat het wennen is; dat is het voor mij ook. Ik heb afgeleerd om te vragen met welk geslacht iemand geboren is, omdat het gaat om hoe je je voelt, om je genderidentiteit.
Lees ook – Patricia’s dochter over LHBTIQA+: ‘Jullie volwassenen doen er zó moeilijk over’ >
Ik ben niet anders dan andere moeders, ik heb alleen een kind dat andere dingen verlangt. De naam die mijn kind van mijn ex-man en mij kreeg is al jaren niet meer in gebruik; hij paste niet bij de identiteit van ons kind. Vooral leeftijdsgenoten accepteren dat zonder morren.
De openheid van Celestes worsteling heeft ervoor gezorgd dat ik zo goed begrijp waarom je deze kinderen bij elkaar moet zetten en hoe hard ze elkaar nodig hebben. Iedere (pre-)puber zit weleens niet goed in zijn vel, maar dit is van een andere orde.
O, ik krijg zeker kritiek. Met een lhbtiqa+-camping zou ik het ‘anders zijn’ alleen maar benadrukken en deze kinderen afscheiden van de maatschappij. Onzin; op een voetbalkamp komen ook alleen maar jongeren die van voetbal houden en die verder prima integreren.
De eerste editie van De Paradijsvogel trok zo’n negentig mensen, zeven dagen lang. Komende zomer hebben we zeventien dagen lang plek voor meer dan het dubbele aantal gasten.
In ons publiek zitten zoveel kinderen die nog elke dag strijden. Die nog niet in het juiste lichaam zitten en dagelijks worden geconfronteerd met een maatschappij waarin ze zich niet geaccepteerd voelen. Wachttijden bij de genderpoli en in de geestelijke gezondheidszorg worden steeds langer. Ook ouders op de camping vinden gehoor bij elkaar. Er ontstaat een hele community.
Voor Celeste is het ook een verrijking. Die geeft onder andere een catwalkworkshop. Dan applaudisseert iedereen net zolang tot de deelnemers er met zelfvertrouwen overheen lopen, met de ouders ernaast.
Het leest wat ongemakkelijk hè, dat ‘hen’. Ik worstel nog altijd met de voornaamwoorden van mijn kind. Celeste gebruikt zij/hen/hun. Daar is de maatschappij nog niet klaar voor, maar ik vind het belangrijk ze te respecteren, ook al denkt de wereld daardoor vaak dat ik meerdere kinderen heb. In de praktijk klets ik er een beetje omheen. Mijn vriend Roger – we runnen een samengesteld gezin met zijn dochters er parttime bij – kan daar niets van, maar hij heeft de juiste intentie.
Inmiddels accepteert Celeste dat mensen zich best mogen verspreken voordat ze het goed doen. Ik vind het soms moeilijk dat ik Celeste zo in de etalage zet met mijn initiatief. Maar mijn kind is moediger dan ik en zegt: ‘Mam, kijk wie er negatief reageren, daar staan we toch boven?’”
Brenda weet hoe moeilijk het kan zijn als je kind anders is. Maar deze kinderen zijn wel de paradijsvogels in de maatschappij, vindt ze. Ze hebben het lef om zichzelf te zijn, ook als dat betekent dat ze buitengesloten en gepest worden. Vandaar dat ze haar pop-up regenboogcamping in Flevoland ‘De Paradijsvogel’ noemde.
Meer weten? Camping De Paradijsvogel is open van 4 t/m 21 augustus en is te boeken via moederenzo.nl
Denk jij of denkt jouw kind weleens aan zelfdoding? Praten helpt. Bel 0800-0113 of ga naar 113.nl
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Mirella (27) geeft les aan groep 4.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.