Beeld: Shutterstock
Manon weet hoe fijn het is om een paard te hebben, daarom werkt ze zich een slag in de rondte om dat voor haar dochter mogelijk te maken.
Manon (34, kunstenares), getrouwd met Barend (stukadoor) en moeder van Suzan (11) en Mik (9).
“Ik was een paardenmeisje, ik denk dat ik vijf jaar was toen ik begon met paardrijden. Net zoals mijn twee oudere zussen al deden. Zelf groeide ik op in Overijssel, we hadden bij ons op het erf drie grote paarden en een shetlandpony.
Ik vond alles met die paarden zo fantastisch dat ik me uit school op de fiets naar huis haastte met maar één doel: naar de paarden. Ik poetste ze, liep met ze, maakte hun stallen schoon. Het liefst nam ik ze mee voor een buitenrit. Het was hard werken, maar het voelde voor mij als het ideale leven dat ik nooit meer wilde opgeven. Een paard is als een goede vriend, een vriend met wie je samen de vrijheid in de natuur opzoekt. Tijdens zo’n buitenrit ben ik op mijn gelukkigst en kan ik mijn hoofd echt leegmaken zoals ik dat op geen ander moment kan.
Dus toen ik op latere leeftijd vanuit Twente naar Amsterdam verhuisde, kocht ik ook daar al snel een eigen paard dat ik op de manage in het Amsterdamse Bos onderbracht. Na mijn werk haastte ik mij er naartoe toe, kamde ik haar manen en trokken we eropuit. Helaas overleed ze na een paar jaar. Natuurlijk was ik heel verdrietig, net zoals ik dat was bij de dood van al mijn paarden. Van mijn allereerste shetlander bewaar ik ter nagedachtenis nog steeds een stuk van haar manen in een lijstje in de woonkamer.
In het dorp waar ik nu woon, onder de rook van Amsterdam, word ik weleens Pippi Langkous genoemd. En zo voel ik me ook wel een beetje in het huis met een flink stuk land eromheen, waar ik mijn atelier run en een papegaai hou. Omdat ik weet hoe gelukkig het mij altijd heeft gemaakt om paard te rijden, wilde ik dat ook graag voor onze dochter Suzan. Ze is op haar zesde begonnen met paardrijden en was niet meer bij de manage weg te slaan.
Dus gingen we vier jaar geleden wel acht verschillende paardenhouders af om het juiste paard te vinden. Het werd Shane, een jong paard dat direct heel rustig werd bij ons gezin. De klik was groot en het aankoopbedrag ook, want hij kostte 3500 euro. Vanaf het moment dat Shane bij ons is, is Suzan totaal aan hem verknocht. Ik geniet er enorm van om haar zo met Shane in de weer te zien, want ik weet hoe blij je daarvan wordt.
Gisteren heeft Suzan alleen met een vriendinnetje een buitenrit gemaakt in het natuurgebied bij ons in de buurt. Ik vind het zo bijzonder dat zij dat nu ook mee kan maken. Daarom vind ik het ook niet erg dat mijn gehele salaris dat ik verdien met het maken van schilderijen in mijn atelier aan Shane opgaat. Ik werk me een slag in de rondte om de benodigde 800 euro in de maand op te hoesten. Dat is inclusief de privélessen voor Suzan, de hoefsmid en de lymfe- en sportmassages die Shane krijgt. En als hij een keer naar de tandarts moet, komt daar nog 150 euro bovenop.
We leven op het salaris van mijn man, die als stukadoor 2300 euro bruto per maand verdient. Een huis kopen kunnen we daardoor niet, maar we hebben wel een fijn huurhuis van 900 euro per maand. Een buitenkans was dat ooit – zeker in de Randstad, dat realiseer ik me wel.
Ik voel me sowieso een beetje een hippie en ik leef niet voor de pronk, zeg ik weleens. Ik leef meer op gevoel. Op vakantie gaan doen we in onze gepimpte camper waarmee we door Europa rijden of met een redelijk low budget-vakantie naar Kaapverdië, waarbij we rondreizen en liever bij de locals eten dan in een duur restaurant.
Ons huis is prachtig, dat hoor ik vaak, maar toch bestaat het grootste gedeelte van onze inrichting uit opgeknapte vintagespullen. We proberen te besparen op de kleine dingen. In ons dorp is er helaas alleen een A-merk supermarkt, maar daar ga ik wel vaak heen voor de aanbiedingen. En onlangs ben ik overgestapt naar een andere energieleverancier omdat dat ons een besparing van 165 euro per maand opleverde.
Uit eten gaan in Nederland doen we nooit. Waarom zou ik? Ik hou van koken. Mobiele telefoons, daar geven we niet om. En tot de coronacrisis kwam hadden we niet eens een iPad in huis, we hebben hem toen maar snel aangeschaft voor het thuisonderwijs. Onze kinderen zijn sowieso liever buiten dan achter een beeldscherm – Shane is dan wel de grote hobby van Suzan, maar mijn zoontje Mik helpt ook heel graag mee. Hij en Barend delen trouwens een andere grote hobby: vissen. Barend vindt het ook prima dat Suzan zo opgaat in het paardrijden. Soms zien we leeftijdsgenoten van haar maar een beetje hangen op straat – dan zijn we blij om te zien dat zij lekker met iets anders bezig is.
De afgelopen drie jaar moest Suzan de verzorging van Shane alleen doen op stal. Van het borstelen, hooi klaarzetten tot poep uit de stal scheppen aan toe. Soms was ze er wel vier tot vijf uur per dag mee bezig. De Twentse instelling kan ik haar dankzij het paard goed meegeven: als je er maar hard voor werkt, kan alles.
Nu staat Shane bij een andere manage en wordt er meer voor ons gedaan. Het voeren bijvoorbeeld. Daardoor kan Suzan de focus leggen op het rijden. Maar ook dan blijft er nog veel te doen over: hij moet gepoetst worden, zijn gezondheid gecheckt, hij moet worden opgewarmd en dan pas begint de training.
Natuurlijk weet ik niet of Suzan altijd zo met Shane in de weer zal blijven. Er zullen misschien wel periodes komen waarin zij er minder zin in heeft. Dat is ook prima, dan neem ik het met liefde even van haar over zodat zij haar weg daarin kan vinden. Hoewel het er bij mij door mijn drukke werk en gezin even niet van komt, lijkt het rijden me ook nog steeds heel fijn.
Daarnaast weet ik wel dat ik als jong meisje uren bij mijn paard heb doorgebracht als ik ergens mee zat. Als ik liefdesverdriet had bijvoorbeeld. Mijn paard was mijn vriend en bood me de nodige troost – paarden zijn sociaal-emotionele dieren die dat aanvoelen. Ik hoop dat Shane er straks ook voor Suzan kan zijn als ze hem nodig heeft. Een paard is niet zomaar een huisdier, het is een levensstijl. Daarom vind ik het niet erg dat het ons zo veel kost, want we krijgen er enorm veel voor terug.”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”