Beeld: Unsplash
Isabel (36) spaarde de nieuwe huisinrichting die haar man Huib (38) niet wilde, stiekem bij elkaar van het boodschappenbudget. “Als we elke dag goeie wijn konden drinken, dan kon dat ook wel aan een ongeschonden tafel.”
“We woonden al tien jaar op dezelfde meubels. De bank die we kochten toen we gingen samenwonen, was doorgezakt door het gespring van onze zonen van vijf en acht, en van onze eettafel kon ik me het oorspronkelijke uiterlijk niet eens meer herinneren, dankzij vingerverf, tomatensausvlekken, en butsen door peuterdriftbuien. Geen gezicht, vond ik. Armoedig en ongezellig, terwijl ik onze jongens wilde opvoeden in een warm en knus huis.
Onzin, vond Huib, toen ik nieuw meubilair voorstelde voor onze eengezinswoning. Wist ik dan wel wat dat kostte? En met al dat testosteron in huis, was de helft van die zuurverdiende meubels binnen een mum van tijd toch weer gesloopt, dacht hij.
Ik kon me geen ander gezin voor de geest halen dat – ondanks kinderen van dezelfde leeftijd – in een afbraakpand leefde als het onze; met dat slopen zou het dus wel meevallen. Bovendien: oude meubels nodigen niet bepaald uit tot voorzichtig doen met je bessensiroop, of de mayo voorzichtig op je bord spuiten, in plaats van met een slecht gerichte kwak op tafel. Dus hoe breng je je kinderen dan netter gedrag bij?
Huib was niet te vermurwen. We kwamen ruim rond met het inkomen dat we hadden, maar een compleet nieuw interieur was wel wat overdreven qua luxe, stelde hij. Hij vindt die dingen gewoon niet belangrijk. Ik vond eerder onze wekelijkse uitgaven aan boodschappen wat exorbitant, want waarom wil iemand per se het meest exclusieve bronwater uit flessen drinken, en alleen wijn van de plaatselijke, peperdure slijter?
Op de vijfhonderd euro aan boodschappen – exclusief die wijn – per maand, wist ik stiekem en met een beetje creativiteit als snel zo’n honderdvijftig tot tweehonderd te besparen, die ik apart zette op mijn eigen rekening. Onze flessen wijn van gemiddeld meer dan een tientje, verruilde ik voor exemplaren van maximaal vier euro. In plaats van biologische vleeswaren, gaf ik de kinderen vaker pindakaas op brood. En dacht je dat Huib het merkte, toen ik de pasta van zijn favoriete trattoria, verving door het betere merk van de plaatselijke prijzenknaller? De flessen exclusief bronwater die hij daarbij dronk, vulde ik gewoon bij uit de kraan.
Dat tikt aan, kan ik je vertellen. Mijn gedroomde eettafel, had ik op deze manier in zes maanden bij elkaar gespaard. Het bedrag voor de reusachtige loungebank waar ik al jaren op aasde, volgde negen maanden later. Omdat Huib toch nooit inspraak wilde in ons interieur, bestelde ik ze in één keer, en liet ze bezorgen toen hij op zakenreis was.
Huib kreeg bijna een hartverzakking toen hij bij thuiskomst de voordeur opende. ‘Wat is dit?’, riep hij verschrikt. ‘Je hebt ons toch niet opgegeven voor zo’n vreselijk woonprogramma? Of ons in de schulden gestoken?’
‘Relax’, zei ik, ‘ik had je ook kunnen opgeven voor Mijn man is klusser, maar de oude badkamer zit er nog steeds in. Ik heb gewoon ons eetpatroon wat aangepast.’
Lees ook:
‘Mijn man komt te snel klaar’ >
Er was niet zoveel wat hij er tegenin kon brengen. We konden nog steeds op vakantie, we aten nog elke avond onze buiken rond en de kinderen liepen niet in te kleine kleren. Van de wisseling in wijn en water had hij nooit wat geproefd. Dat heb ik hem trouwens tot op de dag van vandaag ook niet verteld, maar het is voer voor hilariteit op avonden met vriendinnen.
Huib was niet zo blij dat ik achter zijn rug om had gehandeld, maar gaf toe dat dat nieuwe interieur er met zijn medeweten nooit gekomen was. En nu het er zo stond, gezellig afgestyled met verse bloemen en wat kaarsen, vond hij het toch wel een vooruitgang.
Toen we weken na mijn eenmansactie en zijn eenmalige boosheid, een avond samen op de bank hingen, zei hij: ‘Nu de rest zo mooi is, moeten we het tv-meubel en de eetkamerstoelen misschien ook maar aanpakken.’ Daar liet ik geen gras over groeien: op mijn favoriete meubelsites liet ik meteen de mooiste spullen zien.
Op de dag dat ze werden bezorgd, hebben Huib en ik er een mooie fles wijn op gedronken. We hoefden nu toch niet meer te sparen.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
